ჩემი წამიერი პაემანი (დასასრული)

და ალბათ ეს იყო საწყისი წამი,როცა ან მე, ან თავად ის, უნდა მივსულიყავით ერთმანეთთან და ერთი, უაზრო სიტყვა გვეთქვა. თუნდაც სრულიად არაფერი... უბრალოდ რამდენიმე სანტიმეტრით დაშორებულებს, ეს მოულოდნელი ემოცია დაგვეფიქსირებინა და მერე ...

ეს საზიზღარი განცდა მეობის...

ბათუმის ქუჩებში უგზო-უკვლოდ დავეხეტები არ ვიცი იქნებ შენ გეძებ ან იქნებ რაღაც სულიერ საზრდოს... ირგვლივ ყველაფერში იგრძნობა სიმარტოვე რაღაც ავბედითი სულის სიახლოვე...

სულის ტკივილი

სისხლი თვალებში,გულში ოცნება,სულში ტკივილი და მეგობრობის თვალში ისევ ღიმილი მწარე რეალობა,მწარე ცრემლი და მწარე ტკივილი ის დღე ჩემთვის მოგონობად მუდამ ქცეული

გამომაფხიზლეთ

გამომაფხიზლეთ ამ ბინდიდან, გამომაფხიზლეთ, აღარ მსურს მხოლოდ ოცნებებით მთვრალმა ვიარო, მგონი მოვიდა დრო ყველაფერს საღად შევხედო, და ამ ცხოვრების მკაცრი სკოლა გამოვიარო.

ძნელია, როცა ტირილი გინდა

ძნელია, როცა ტირილი გინდა, ძნელია, როცა ტირილს ვერ ბედავ. ძნელია, როცა სიცილი გინდა და ამ სიცილის მიზეზს ვერ ხედავ.

ნოემბრის 13 (თავი 2)

"ცოლი არ მყავს და არც უნდა მყოლოდა!" -ფრაზა რომელმაც იმაზე უფრო მეტად დამაბნია ვიდრე წარმოვიდგენდი. ჩემი არეულ-დარეული ფიქრები კიდევ უფრო ამირია.. თითქოს ჩაახშო და ზემოდან რაღაც შავი ფარდა გადააკრა, რომელსაც ვერ ვწვდები. უფროსწორად დემეტრე არ

ჰილეგი (8)

თითქოს, უზომო ბოროტებას იტევდა, მაგრამ მაინც, ქეთის მისი გამეტება არ შეეძლო. „ვითომ იმის ღალატი, რასაც შენად ვეღარ აღიქვამ, - ღალატია?“ ქეთი შეჩერდა. ჩამოგორებულმა ცრემლებმა ყელი დაუსველა. „ღალატია“ დაასკვნა კიდევ ერთხელ. ვეღარაფერი უთხრა,

გაბრიელ ლიპარტელიანი! (10)

-ხუჭუჭა როგორ ხარ გოგო ასე უნდა დავიწყება?... დამიანი გოგონას გაბრაზებაზე გადავიდა... -ჰო მგონი ყველა დაიბნა... გაბრიელმა სიყვარულის თვალები მოავლო ყველა მათგანს..

ის,რაც არ მეკუთვნოდა (თავი 6)

-შემიძლია მე გაგისინჯო საჯდომი-მისი ტუჩების სიმხურვალით აფორიაქებულმა,ვერც ვიგრძენი როგორ ჩამიცურა მარჯვენა ხელი და ცალ დუნდულაზე ძლიერად მომიჭირა-მგონი რაღაც დაგეტყო,რას იტყვი?-ისე ახლოს მედგა და მისი ხელი ფათური ისე მაგიჟებდა,რომ რამდენიმე წამი

ვინ დაგაძალა ეს სიყვარული

ვინ დაგაძალა რომ შეგიყვარდა ვინ დაგაძალა ფიქრები მასზე, რატომ უჩივი საკუთარ ბედს და ლამაზ სახეს რატოღა არცხვენ,