გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი10)

-დილით საშინელ ხასიათზე გავიღვიძე. არ მინდოდა სკოლაში წასვლა და შოთას ნახვა. ან რომ მენახა რა უნდა მეთქვა? ისიც არ ვიცი მიყვარს თუ არა. ჩემ თავზე ძალიან ვბრაზდები. ჩემი შიში ხომ მისი ბრალი არაა? მან არც კი იცის რა ხდება ჩემს თავს. ასე არასოდეს

ტყვიით დამსხვრეული ბავშვობა (სრულად)

ახლა ყველანი დიდები ვართ. ჩვენში მაინც ყოველთვის დარჩება ის ტკივილი, ტკივილი რომელმაც შეცვალა ჩვენი სამყარო... 2008 წელი. აგვისტო. მე 6 წლის ვარ. 6 წლის მარიამი, რომელიც სულ სხვა ფერებში ხედავს სამყაროს.

მებაღე (ნაწილი 4)

დადას დეკორატიული ბაღის პროექტმა გაამართლა, ძალიან ლამაზი და ორიგინალური გამოვიდა, მებაღე მუყაითად შრომობდა, თითქმის ვერავინ ამჩნევდა, წესიერად ვერც კი ხედავდნენ, სულ თავისთვის ფუსფუსებდა და გულმოდგინედ უვლიდა ბაღს, სამაგიეროდ საკვები და ღამის

მოსკოვი...ჩემი ბედნიერების მიზეზი

- ხვალ ჩხუბია.ქართველი ჩხუბობს და ამას ნამდვილად ვერ გამოვტოვებ თან ეს ბიჭი ზვიადი ბუკიას მოჩხუბარე-მოიცა რა ჩხუბი??ვინმე გამარკვევს რა ჩხუბზეაა საუბარი?მამაჩემმა ჩხუბი ახსენა თუ მეჩვენება. -დავით ჩხუბი?-უკვე სახელით მივმართავ მამაჩემს-რაჩხუბი

სასიყვარულო სურათები 7

.ვინ ვარ? - ადამიანი...როგორი? - ადამიანი რომელიც ოცნებობს ...რაზე?-იმაზე რაზეც იცის რომ არ აუხდება..ოცნებობს იმიტომ, რომ მხოლოდ ოცნება შეუძლია.ოცნება მშვენიერი რამაა ...მაგრამ ღირს კი იმაზე ოცნება რაც ჩვენთვის შეუძლებელია??!...თუმცა მაინც ...სადღაც

ორმაგი გრძნობები(4)

-ვითომ მომავალი იურისტი მზარეულად რატომ გყავს დემეტრე? -იცნობ? თაია ჩემი თანაშემწეა. თაი საიდან იცნობ?- გოგოს გავხედე აკანკალებული ხელებით რომ ცდილობდა ნამსხვრევების აღებას- შეეშვი მაგას მე ავიღებ ხელია რ გაიჭრა- გვერდით გავსვი და გავუღიმე ხმა რომ

ბოლო მოგონება

შენზე მოგონებებს თავს ვუყრი, ვაგროვებ და ერთ უჯრაში შესანახად ვამზადებ. ახლა გამახსენდა ჩვენი მესამე ზამთარი, პირველ თებერვალს თოვლიან ბილიკზე, რომ მივაბიჯებდით ბაკურიანში და დღეებს ვითვლიდით ოთხ მაისამდე. ოთხ მაისს ოქროს დაბადების დღე გვქონდა,

ჩემი გული ხომ შენ გეკუთვნის

ჩემი გული ხომ შენ გეკუთვნის, "აჰა" გითხარი "სულ შენ წაიგე" თავიდან კიო რატომ მითხარი, ხოლო შემდეგ კი გადაიფიქრე.

ვიღაცას უყვარდი შენ (თავი 2)

ერთი...ორი...სამი... გულში ვითვლიდი რომ როგორმე არ მეფიქრა მომხდარზე,თუ სად ვიყავი და რა მდგომარეობაში.ყველაფერს კი ისიც ართულებდა რომ ძალიან მცხელოდა, გაგიკვირდებათ ალბათ. დიახ, მცხელოდა თანაც ძალიან, მეც კი ვატყობდი რომ მაღალი სიცხე მქონდა.ეს

მილიგანი

შენ აღარ ხარ აქ, მე კი მარტო ლაბირინთში დავრჩი. დავეძებ ყველგან სითბოს, და დღემდე ვერსად გავთბი. გეძებ შენ , ვპოულობ არაფერს და სად ხარ, ახლა, ნეტა დღეს?