მივიწყებულთა კუნძული 5

- თქვენ მწარედ მოგატყუეს. თქვენი შვილი თორმეტი წელი კუნძულზე იზრდებოდა და იცდიდა,როდის დადგებოდა დრო,რომ თქვენთან მოსულიყო.- თითქოს გაშეშდა. მიყურებს და თვალებიდან გადმოსული ცრემლებით ვხვდები, რომ ესმის რასაც ვამბობ.- და როცა ეს მოხდა და დააღწია

უსახელო

ვუყურებ მანქანების ფერები სისწრაფეში როგორ იდღაბნება, ვუყურებ ხალხს რომლებიც შუშის თვალებით იყურებიან. მათ სახეზე აკრულ ბედნიერ, კეთილ ნიღბებს ვაკვირდები და ვბრაზდები. ისინი სინამდვილეს არ აფასებენ. ისინი რეალობას გაურბიან.

უნაკლო (თავი 1)

მე ნატა მაისურაძე ვარ. მშობლები პატარა ვიყავი როდესაც ავარიაში მოყვნენ და დაიღუპნენ. მე დეიდასთან გავიზარდე, 18 წლისამ დეიდაც დავკარგე და მარტო დავრჩი. მე ვცხოვრობ ლამაზ ორსართულიან სახლში, თუმცა ჩემთვის ეს არაფერს ნიშნავს მე ხომ არავინ მყავს

მე გუშინ მოვკვდი

მე გუშინ მოვკვდი შუაღამის საათის ოთხზე, სისხლის გუბეში სიწითლის ფონზე მოვკვდი და მოკვდა ფიქრები შენზე, სიმარტოვეში სიმშვიდე ვპოვე. მე შევეგუე სიბნელეს საოცარს ჩემი ტუჩები ოთხ წუთში გალურჯდა, და აი გულმაც შეწყვიტა ფეტქვა უსასრულობის სიჩუმეს ვხედავ.

პეპელა 2

_ დე, დაუსხი რა წყალი შროშანებს _ სამზარეულოდან ესმის ელენეს ხმა და ეღიმება. უფრო მეტად სევდიანად, ვიდრე ოდესმე. _ კაი, დავუსხამ _ წყალს იღებს და აივანზე გადის. შროშანებს ეფერება, მერე აივანზე მდგარ "საქანელა სკამზე" ჯდება და ფეხებს აივნის

ყველგან გამოგყვები (13)

-ანა ამიხსნი რა გადაწყვეტილებაზე ლაპარაკობ? რა გადაწყვეტილება მიიღო ჯორჯმა შემ მაგივრად!!-მაგიდიდან წამოხტა ნინა. -ნინა... მამაშენი ჩემზე დღემდე გაბრაზებულია მიუხედავად იმისა რომ ამას არავის არ აჩვენებს. მას თავიდანვე რომ ცოდნოდა შენი გაშვილების

შენთვის

პატარა ლექსია, აქ პირველად ვწერ, იმედია მოგეწონებათ და ახლა როცა გზები ითვლიან ნაბიჯებს.. ნოემბრის ქალაქში მე უშენობა მაგიჟებს.. ვერ ვთმობ შენს სიტყვებს, უაზროდ ნაპირებს და ვერც ჩემს სულში, მაშინდელ

შევსებული არსებობა 5,6,7,8

_ რა მინდა და რა არა მე უკეთესად ვიცი! ჩათვალე, რომ ჩემია.. დღევანდელ საქციელზე მერე ვილაპარაკოთ – თითოეული ფრაზა ისე ზიზღით და მრისხანებით გამოსცრა ალექსანდრემ კახა მიხვდა ცოტაც და აფეთქდებოდა.. ხმადაბლა შეიგინა და სწრაფი ნაბიჯით გაეცალა მათ.

შენ ხარ ქარიშხალი,ჩემს უდაბნოში(1,2,3,4,5)

-ჩამოვა ელენე და ვეტყვი,რომ ვიცრუე-გაბრაზებულმა ტუჩები მოვკუმე და თვალები დამიწვრილდა,მერე ისევ მისკენ შევბრუნდი-მაგიჟებს ასეთი კმაყოფილი სახე,რომ გაქ,ნუ ღიღინებ თორე ...თორე...-ვერ მოვიფიქრე რა შემეძლო გამეკეთებინა თორე რა?-წარბები მაღლა აზიდა-რა

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (13)

დიდი თხოვნის შემდეგ ჯდება ეტლში და გარეთ გამყავს სუფთა ჰაერზე,ვგრძნობ როგორ უჭირს ესე ყოფნა,მისი ტკივილი მეც მტკივა,ვხვდბი რომ საკუთარი თავი სძულს ამის გამო.როცა ვიგრძნი მისი დაკარგვის საშიშრობა მაშინ მივხვდი თუ როგორ ძლიერ მყვარებია,სიყვარულზე