წამის ბედნიერებ#2

საღამოს სახლში საკმაოდ დაღლილი მივრდი. დედასთან ერთად ვივახშმე და წყლის გადასავლებლად აბაზანაში შევედი. მიყვარს წყალი, თუმცა ვისაღარ უყვარს , თითქმის დროის უმეტესი ნაწილი აბაზანაში მაქვს გატარებული. სასაცილოცკია , დედა ამბობს ხოლმე ბავშობაში

რაგბისტის ღიმილი (7)

ჯანდაბა,ჯანდაბა.საავადმყოფომდე სირბილით მივედი და კიბეები ავირბინე,ვერც კი წარმოიდგენთ რა მჭირდა,ყველაფერი იყო არეული ერთმანეთში ლუკას პალატასთან გიო იყო,ეტლში იჯდა,სხარულისგან შევყვირე და მსუბუქად ჩავეხუტე,რამე რომ არ მეტკინა -კარგად ხარ?როგორც

სიყვარულს შემთხვევითობა უყვარს 1

ღმერთმა დაშორებული წყვილები ისევ შეახვედრა 5წლის შემდეგ ოღონდ არა იმავე დანიშნულებით. –აუ პროსტა როგორ არცართხელ არრ დაგირეკა იმის შემდეგ,ვაიმეე აზრზე ხარ რა იდიოტია (ბრაზობდა ნიცა) –აუ აი არადა ხომ დამპირდა რომ ჩამოვალ რამდენი

ჩემი დის წარსულმა სიყვარული მაპოვნინა თავი 18

ყველაფერი გავამზადეთ ისეთი სუფრა გავშალეთ, რო წუნსაც კი ვერ უპოვნიდით, გიორგი წამითაც არ მომშორებია გვერდიდან. ლუკა და ანი 2 საათში მოვიდოდნენ სუფრა გავაწყვეთ და მისაღებში გავედით. - გამიმხელ სიმართლეს თუ ისევ დაველოდო? - დაელოდე, მაინც მალე

ერთხელ წვიმაში (პირველი თავი)

ერთხელ წვიმაში ( პირველი თავი ) ძალიან ადრე მეგონა რომ სიყვარული ძალიან მარტივი იყო უბრალოდ ერთმანეთი შეუყვარდებოდათ მერე ცოლ-ქმარი გახდებოდნენ და იცხოვრებდნენ დიდხანს და ბედნიერად. მაგრამ ჩემს შემთხვევაში სულ სხვანაირად იყო ყველაფერი.ჩემს

უცნობი ნაცნობები (ნაწილი 2)

ფეხები ტბაში მაქვს ჩაყოფილი. გვერდით უცნობი მიზის. დუმილს პირველი ის არღვევს: -აბა აქ რამ მოგიყვანა პატარავ? -17 წლის ვარ და მგონი ჩემზე პატარა აღარ ითქმის. -ჩემთან შედარებით მაინც პატარა ხარ. -ხოო? და მაინც რამდენი წლის ხარ? ოცდასამის

ბოლოს მაინც ჩემი დაგერქვა! (1 თავი )

ანოო დე ადექიი დაგაგვიანდა -აუ ცოტახანიც რა დე -არა ანო გაგვიანდებაა დროზეე -კაი ხო ვდგებიი გამარჯობა მე ანანო დადიანი ვარ 19 წლის ვცხოვრობ თბილისში ვარ დედის ერთა და ყველაზე საუკეთესო მშობლები მყავს მთელს მსოფლიოში, გარეგნობით მაქვს მწვანე

არქანგელოზი ( თავი 7 )

- თქვენ , თქვენ , თქვენ ... მე ვერ გიტანთ თქვენ , - საოცრად გაბრაზებული სახე ჰქონდა გოგონას , თვალებს ვერ უჯერებდა , რომ მისი უფროსი , რომელთანაც მომავალი ოთხი წელი უნდა ემუშავა , ეს უზნეო ლუციფერი იქნებოდა ...

ცხოვრება იმდენად ირონიულია...(თავი 5) +18

-აქ რასაკეთებ იოანე? -მომენატრე... რაიყო არ შეიძლება? -შენ ნორმალური ხარ? -წესიერად არცკი გიცნობ, მოდიხარ და ჩემ ლოგინში წვები... -ჩემ ლოგინში შენ იწექი პირველად ისე რო იცოდე ))) -ეგ ყველაფერი არ მახსოვსთქო გითხარი, სრულ გონებაზე რო ვყოფილიყავი

საყვარელი ღიმილი და "ასდ" დაუსრულებლად (თავი 5)

გვერდით მომიჯდა, მიუხედავად იმისა რომადგილები საკმაოდ იყო. ლობიანის შეკვეთა მივეცით და ხმა აღარ ამოგვიღია. გზისგან და ლოდინისგან იმდენად იყო დაღლილი, რომ თავი მხრზე ჩამომადო და ჩამოეძინა. მთელი სხეული ამეწვა. მისი თმები სახეზე მეხებოდა და მთელი