ყველა"ფერი" ხარ ჩემი

ყველას მოგესალმებით! გამარჯობათ! მე მომენატრეთ და გადავწყვიტე ახალი ისტორიით დაგბრუნდებოდით. შეფასება თქვენთვის მომინდვია. მინდა თავიდანვე ვთქვა რომ ეს ნამდვილი ფაქტებზეა აგებული. ყველა გმირი ნამდვილად არსებობს და მართლაც განიცდიდნენ ყველაფერს რაც

მსხვერპლი

- ანი ხვალ რომელეც საათზე შვხვდეთ ერთმანეთს? - 4-ზე მიმთავრდება ლექციები და უნივერსიტეტის სკვერში შევხვდეთ. - კარგი ან,დროებით ! როდესაც ანის სანახავად მივდიოდი,მასზე ვფიქრობდი.ერთი სული მქონდა როდის ჩავეხუტებოდი,როდსაც მივედი ვიღაც უცნობი კაცი

ჩემი დის წარსულმა სიყვარული მაპოვნინა თავი 8

დღეები ერთმანეთს გავდა ლექციები სახლი და ასე შემდეგ. გიორგი სვანეთში იყო ლუკა არ ჩანდა ანი და მე მარტო ვიყავით და გამოცდებისათვის ვემზადებოდით. მე ყველა საგნის კონსპექტები მქონდა. მე და ანი ერთად ვსწავლობდით. წინასწარ ბიჭებისთვისაც გადავიღეთ

SoulMate 9

ხელები მიკანკალებს. სიგარეტი 16საათია არ მქონია. უკვე ცუდათ ვარ. ჩემი ნაწერი პრაქტიკულად გაურკვეველია. რაილიმ მითხრა რომ არაუშავს თუ დამოკიდებული გავხდი. მასზე ნაწყენი ვიყავი, მაგრამ არ შეიძლება ნაწყენი იყო რაილიზე დიდხანს, მალევე ისევ

1981წელს

ტაკ, ნუ არც კიი ვიცი რითი დავიწო. მე ლიზა ვარ. 16წლის, არც ისე კარგად ვიქცეოდი და მშობლებმა შემიყვანეს რაღაც უჟას პანსიონში. მე ამას ინტერნატს ვეძახი. მთელი 3თვე იქ უნდა ვიცხოვრო წარმოგიდგენიათ? დაჟე ჩემ შეყვარებულს დამაშორეს. ნუ ისედაც 1თვე ვიყავით

შემთხვევითი სიყვარული-ნაწილი 16

-აქ რაგინდა თორნიკე?-შევუბღვირე ყურებამდე გაკრეჭილ თორნიკეს. -არ დამეძინა. არ ვარ ამ სახლს მიჩვეული- მიპასუხა და ჭიქა წყალს შეუშვირა. -რაღაც შეიცვალე, არ გავხარ იმ თორნიკეს ადრე რომ ერთად ვთამაშობდით და მხოლოდ იმიტომ ვჩხუბობდით რომ მანქანებს ვერ

ბედის საჩუქარი თავი 3

ფეხი ვერ გადავდგი რომ იქაურობა დამეტოვებინა. გაშეშებული ვიდექი თითქოს ამ ადგილს მიმაჯაჭვესო. ხმის ამოღებასაც ვერ ვბედავდი. წამში გამახსენდა ყველაფერი რაც მან გამიკეთა და რაც მის გამო გადავიტანე. ისევ გიოს ხმამ დამაბრუნა ამ სამყაროში. -დაიკო

მარტოსულობის უპირატესობა (თავი 13)

დედა ჯერ კიდევ არ იყო მოსული,ჩემს ოთახში ავედით და ჭრილობა დავუშავე,პატარა ბავშვივით ყვიროდა და წესიერად არც მაცლიდა ჭრილობის დამუშავებას(იცინის). ლიზა:ლუკა,ბოდიში. ლუკა:ბოდიშს რისთვის მიხდი? ლიზა:იმისთვის,რომ არ უნდა წამეყვანე და არც მე უნდა

გრძნობათა სიჭარბე (10)

დილით არც დემეს დაჟინებულ მზერას გაუღვიძებია და არც მის ტკბილ კოცნას მხარზე..სრულიად ბუნებრივად,მზის სხივების უდროო შემოჭყიტებამ გააღვიძა..ზმუილით იცვალა გვერდი და ვერაფრით რომ ვერ შეძლო ძილის გაგრძელება,ინება თვალების გახელა.კადრებად ამოუტივტივდა

დამწვარ სტრიქონებს განა მარტო ცრემლი მიჰყვება?...

მე ვანადგურებ დაწერილ სტრიქონებს... და შენ გგონია, რომ ამ სტრიქონებს მარტო ცრემლი მიჰყვება? და მე... ფრთებგაუშლელი მივდივარ..!