სიყვარული და შურისძიება(15თავი)

-მოკლედ ლევან, სიტუაციები ძალიან იხლართება როგორც ვატყობ. რაც უფრო ვიკვლევთ დიანას საქმეს კიდევ უფრო მეტი გამოკვლევა გვჭირდება, ზეგ კიდევ ერთხელ მექნება მისი ნახვის შესაძლებლობა და იქნებ გაახსენდა რა თქვა მამამისმა და მისმა ძმებმა.

ერთი ამოსუნთქვა (სრულად)

არ იყო საჭირო გეთქვა „მიყვარხარ“. არც ვარსკვლავების მოწყვეტა, არც ვარდების წვიმა, არც რომანტიკა.. თითოეულ სიტყვაში ხომ იგრძნობოდა? თითოეულ მოქმედებაში ხომ ჩანდა სიყვარულის მეტასტაზების გავრცელება ერთიდან-მეორეში? გრძნობა, ერთ ამოსუნთქვაში რომ ვერ

მეტაჭკე

სოფელში,ჩემი სახლის ქვედა სართული გაქირავებული ჰქონდა ბებიაჩემს, საწყობი იყო და წინა ეზოშიც მუდმივად ირეოდა უამრავი ადამიანი. მაგრამ ჩემს ყურადღებას ყოველთვის ერთი კაცი იქცევდა,არც მოხუცი იყო და არც ახალგაზრდა, ალბათ 50 წელს გადაცილებული იქნებოდა,ან

სამუდამო არაფერია (თავი 5)

ბოლო მომენტები მიტრიალებს თავში, და საშუალებას არ მაძლევს რომ გავიხსენო რა მოხდა. მხოლოდ მისი ტუჩების გემო მახსოვს, ბოლოჯერ რომ შემეხო და ისევ ამიფორიაქა გული. შემდეგ კი მხოლოდ სიბნელეა. არვიცი რა მჭირს, მინდა რომ თვალები გავახილო, გავიხსენო, მაგრამ

სვანის შეყვარება შარია(თავი 3)

აუდიტორიის კარი,როგორც კი გავღე ვიღაცის გამაყრუებელი ღრიალი მომესმა,სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ,როგორც იმ წუათას დავასკვენი ალბათ კარი ვიღაცას მოვარტყი და რადგანაც საკმაოდ ძლიერად გამოვაღე ეს ყვირილი არც გამკვირვებია.გარეთ

შენს მეზობლად (ნაწილი 16)

ლიზიმ ერთგულ მეზობელს სასტუმროში პატარა ექსკურსია მოუწყო, ყველაფერი დაათვალიერებინა, აუხსნა სად რა იყო და როგორ მოქცეულიყო, თუ რამე დასჭირდებოდა, ბოლოს კი ჰოლში გავიდნენ, სადაც დანარჩენები უკვე ელოდნენ. ლიზიმ მეგობრები გააცნო და სასაუზმოდ წავიდნენ.

ვაჩე ვიბლიანი თავი 16

დილით თავის ტკივილმა გამომაღვიძა, ასე ვიცი ხოლმე ყოველთვის როცა რამდენიმე სახეობის სასმელს ერთმანეთში ვურევ. ოოოხ კაი მსმელივით კი ვლაპარაკობ, მაგრამ სიმართლე ხომ უნდა ითქვას. ხოდა იმას ვამბობდი როთავის ტკივილმა გამომაღვიძა და მეც

one thing(თავი 1_დან 8_მდე მეორე ნაწილი)

უკვე თვითმფრინავში ვარ... ვეშვიდობები ლონდონის ხედს და მასთან ერთად ყველაზე,ლამაზ,საყვარელ და კარგ ზაფხულს.. ეს ყველაფერი კი იმიტომ,რომ შენნ გაგიცანი ნაილ... მართალია გული მაკტინე,მაგრამ მაინც ძალიან ძალიან დიდი მადლობა იმისთვის,რომ მასწავლე რა არის

რეალობასა და ზღაპარს შორის... (15) დასასრული.

-დედა ხო მოვა? - კითხა თორნიკემ და გეგამ იგრძნო როგორ დანაღვლიანდა მისი პატარაც , ხმაც შეეცვალა -მამიკო დედა არამგონია რომ მოვიდეს , მაგრამ მე მოვალ და მოგიყვან დედასთან - გეგამ ცადა მისი ხმა შეეცვალა მაგრამ არ გამოუვიდა -მამა წამიყვანე დედასთან -

ჟურნალისტი ერთი თვით (5)

სიამოვნებით , - გამიღიმა და მისი ძლიერი თითები ჩამკიდა. ძალიან ნელა ვმოძრაობდით, გული ამოვარდნას მქონდა, რატომღაც ვგრძნობდი ,რომ არანაკლებ დღეში იყო ილიაც. სუნთქვა გახშირებოდა , მერე ისე უცებ მოხდა ყველაფერი გააზრებაც ვერ მოვასწარი...