ვაჩე ვიბლიანი თავი 3

გამთენიისას ადგომამ, ამხელა გზამ და ბოლოს უკვე ზღვაში ცურვამ ძალიან მომთენთა. სახლში როგორც კი მივედით, პირველი რაც გავაკეთე - ჩამოვიბანე ზღვის წყალი და მაშინვე ოთახისკენ გავეშურე დასაძინებლად. ბალიშის დანახვა და ჩემი გათიშვა ერთი იყო.

სიზმარი

მეძინება..მაგრამ,იმდენად ვარ მიჯაჭვული კომპიუტერზე ადგომა და დასაძინებლად წასვლაც არ მინდა.. თან მომბეზრდა..მომბეზრდა ასე უაზროდ ჯდომა..საერთოდ ამას ჯდომას თუ დავარქმევთ..წამოწოლილი ვარ სკამზე.. დღეს კარგი დღე იყო..ზედმეტად კარგიც კი.. მეგობრების

ჯანდაბა! (11)

მწვანე კულულიანი წამით გაშეშებულმა რომ მომაჩერდა,მხოლოდ მაშინ მივხვდი,რომ მისი მაისური თეძოებს ძვლივს მიფარავდა.არადა ყოველთვის მინდოდა ბიჭის მაისური ჩამეცვა,როგორც ფილმებში... -ოუ! შენ თუ გინდა ჭკუიდან შემშალო მითხარი-ჩაიხითხითა და მისი საქმე

შენი არ არსებობა

მეცნიერების ამ საფეხურზე, მშვენიერებად შევრაცხავ ირმის ნახტომს, რომელიც ჩემდა განსაცვიფრებლად, მაგონებს ტვინის ნეირონებს. ნეირონები გამუდმებით ქაოსში არიან, ვით ამ ღამეს არაფერზე განლაგებული სამყარო, რომლის მთავარი საიდუმლოება, ამ საიდუმლოების

სიჯიუტე ბედნიერებას დაგაკარგვინებს 8

-ხელი გამიშვი,-ჩავისისინე და მკაცრად გავხედე -კარგი რა იყო უბრალოდ სახელი მაინტერესებდა -ხოდა უბრალოდ არ გპასუხობ,-ვთქვი და ყურსასმენები ამოვიღე,ინსტიქტურად შევხედე მიშოს.გოგო გაცხარებით ესაუნრებოდა რაღაცაზე,მიშო კი არ უსმენდა.უცებ მანაც გამოიხედა

მგონი შემიყვარდი (3)

მესმის რისი თქმაც გინდა.. - უხეშად შემაწყვეტინა, ხელები მომაშორა და წინ დამიდგა... სირცხილისგან ჩახრილი თავი ამაწევინა და პირდაპირ თჳალებში ჩამხედა.. - მესმის რაც თქვი, მაგრამ მე ყველა არ ვარ, ისევე როგორც არც შენ ხარ იმ გოგოების მსგასვი რომელიც

სამი ფიფქი (სრულად)

7 მარტი იყო.. თბილისის ქუჩებში ჯერ კიდევ ციოდა. ლამპიონები ჯერაც ანათებდნენ ბნელ ქუჩებში. ხალხი მასიურად მოძრაობდა. არცერთი არ არღვევდა რითმს. ჩემთვის უცნობ ქუჩაზე შევუხვიე და ტელეფონის შუქით გავიკვლიე გზა. რამდენ საიდუმლოს ინახავს

უშენობა...

ხომ იცი უშენობას, რომ არ ვარ ჩვეული, ახლაც უშენოდ ვარ, ჩახუტებას გადაჩვეული, ახლაც თავზე მაწვიმს და გრძნობამორეული გული ვერ მოვთოკე, დავდივარ ასე გადარეული.

ჩემი პრინცესა დაგარქვი (თავი მეექვსე)

სწრაფად მოვემზადე და უცებ ჩავირბინე კიბეები. გიორგის ჩემოდნები უკვე მანქანაში ჩაეწყო და მელოდა. -არ გშია გვანც? -არა გიო არ მინდა არაფერი. -მართლა არაფერი მინდოდა ძილის გარდა. -კარგი მაშინ გამოვა კლარა და წავიდეთ.

მიჯაჭვული (XI თავი)

აქედან წავიდეთ და ახალი ცხოვრება დავიწყოთ ერთად. სალომე მითხარი, გაბედავ ამის გაკეთებას? გადაადგავ ამ ნაბიჯს? ვიცი, შეიძლება ზედმეტად ბევრს გთხოვ, მაგრამ... -შენთან ერთად ყველაფრისთვის მზად ვარ. - ამოისლუკუნა გოგონამ და კიდევ უფრო მაგრად მიეკრო.