შენ ჩემი გახდები?!...(თავი 34)

თითზე პატარა ხელი, წამავლო გეგამ, ისე ძლიერად,რომ გულმა წამში ორი დარტყმა გააკეთა ბედნიერებისგან, იგივე ქნა ალექსმაც, მათ ამ რეფლექსზე მივხვდი, რომ მარტო აღარ ვიყავი და თუ არსებობდა ბედნიერების წამები მე უკვე მათი უმრავლესობა დაჭერილი მყავდა, ჩემი

მოულოდნელი აღმოჩენა (1,2,3 თავი)

იმ ღამით ნაინა დამესიზმრა. ზღვის ნაპირზე კისკისით მორბენალი. და საოცარი სანახავი იყო ერთად ბობოქარი ზღვა და მწვანეთვალება ნაინა. დილით ტელეფონის წკრიალი მაღვიძებს. ყველაზე მეტას ეს მომენტი მეზიზღება. ადრესატისაკენ რამდენიმე გინება გავუშვი და ძლივს

საბოლოო არაფერია (სრულად)

- ყვავილები გიყვარს? (ბიჭი) - კიი როგორ არა.. (გოგო) - ვარდებს გაჩუქებ :) - არ მიყვარს ვარდები :/ - რატომ? - ვარდი სიკვდილ

14 თებერვალი

14 თებერვალია. ვიხედები ფანჯრიდან და მიხარია რომ ამ დღეს დავიბადე. ვიწყებ ფიქრს, მაგრამ ვინ გაცლის, ოთახში შემოდის დედაჩემი, რომლის სახეზე ვხედავ უსაზღვრო სიყვარულსა და ბედნიერებას და მეც ყველაფერი მავიწყდება. ბედნიერი ვარ...

მეგობრის შეყვარებული (თავი 1)

არაფერი განსხვავებული არც მაღალი და გამხდარი ვიყავი არც ქერათმიანი და დიდი მკერდით. მოკლედ შუა ზამთარში ქეთიმ გაკვეთილები გამაცდენინა რომ ეს ორი იდიოტი მენახა.როდესაც ბიჭებმა ყავაზე დაგვპატჟეს ქეთი არ წაყვა და სახლში გამომაქცია ტეხავსო.თითქოს

გუკა წიკლაური ჩემი ბედნიერება1

!!!მოკლედ მინდა გითხრათ, ყველას უკლებლივ მადლობა, იმისთვის რომ ჩემს ''ნაჯღაპნს'' კითხულობთ ''მილიარდელი ხეპრე'' მეც ვთვლი რომ არ იყო კარგი ისტორია, ასევე მივიღე ბევრი კრიტიკა და გავბრაზდი, იმიტომ რომ არ ვიყავი მიჩვეული და ბოდიშს გიხდით გულწრფელად.

მომვლელი (ნაწილი II)თავი 4

არ ვიცით ვინ მოიტანა ახალგაზრდა ბიჭი იყო. დანარჩენი ჩვენ გავაკეთეთ,ჯერ არ უნახავს რომ გაიღვიძებს ხვალ ნახავს . -და ვინ იყო? გიგი დათუნიას დააკვირდა მერე ხელში აიღო და შეათამაშა. და უკან დააგდო სავარძელზე,შეგიძლიათ წახვიდეთ ცოტა გაიარეთ,აქ კიდევ

ყოველთვის (ნაწილი პირველი)

ნაწილი პირველი ცხოვრების 17 წელი ისე ვიცხოვრე პატარა პრობლემაც კი არ მქონია. შემდეგ ჩემს სიყავარულს შევხვდი და ყველაფერი შეიცვალა. სიმართლე გითხრათ არ ვიცი ახლა 70 წლის ასაკში რატომ მომინდა თქვენთვის ამის მოყოლა. ალბათ ჩემს შვილებს და შვილიშვილებს

თოვლის ზღაპარი [8 დასასრული]

ჯანდაბა, გასაღები არ ჰქონდა. ისევ ზემოთ უნდა აბრუნებულიყო. ერთი საფეხური აიარა, მაგრამ გაჩერდა, უღონოდ დაეშვა და საფეხურზევე ჩამოჯდა. მოაჯირს მიეყუდა და ამოისუნთქა. "ცოლი მოჰყავს" - ისევ მკაფიოდ გაიგონა ნატალიას აღფრთოვანებული ხმა. არ ეგონა ასეთი

ჩემი-ანი (1-6)

რაფერი ინანო! რატომ უნდა ინანო, როდესაც მაშინ მთელი გულით გინდოდა და ამიტომ გააკეთე? სინანულს აზრი არ აქვს. რაც იყო მოხდა და მორჩა და არაფერი შეცვლის! მით უმეტეს ენდორფინების მიერ ჩადენილ გემრიელ „დანაშაულს“.