ჯანდაბა! (8)

მაინც სძინავსმეთქი გავიფიქრე და თითით მისი ნაკვთების ხაზვა დავიწყე.-რას აკეთებ?-შიშისგან შევხტი,როცა უჩვეულოდ დაბალი ტემბრით ამოიბუტბუტა.სწრაფად მოვაშორე თითი და განზე გაწევა ვცადე.-ამ.. შენ ისევ დანაშაულზე წამასწარი.

სტოქჰოლმის სინდრომი(ნაწილი 6)

პარასკევს ნინა დიდი ენთუზიაზმით გაემართა სკოლისკენ , გუშინ მთელი საღამო ისტორიას მეცადინეობდა, ბოლოს ლამის ზეპირად ისწავლა გაკვეთილი და ეხლაც გულში სულ იმეორებდა, ეშინოდა რამე არ დავიწყებოდა.-ზოგი ეხლა ბურღოს ტვინი!

მამა.

გონებას ვძაბავ და ვერაფრით ვიხსენებ, როდის გამოჩნდა ჩემს ცხოვრებაში. ყოველთვის ძალიან მინდოდა მქონოდა გასახსენებელი მოგონებები, მაგრამ არა არც მქონდა და მეთვითონაც ვერაფერი მოვიგონე...ახლაც, როცა გადავწყვიტე, რომ უნდა დამეწერა

სამუდამო არაფერია (თავი 2)

-რაააა? - დედამაც დაიკივდა და მოგვარდა ორივეს გვეხუტებოდა.-ვაიმე ახლა ვხვდები მეგი ვის გავს ორივე. შენც გადარეული არ მეგონე? ღმერთო ეს სად მოვხვდი. - პირჯვარი გადაისახა მამამ.-მამა არ გიხარია?-კი მიხარია, მაგრამ ასე მალე გავიდა დრო?

ოცნების მამაკაცი ოცნების ქალაქში?! 6

-ნიკ?! მეგონა წახვედი ჩემს გვერძე დაჯდა.-წავედი? არა ყოველ ღამე აქ ვარ ეს ჩემი საყვარელი ადგილია სადაც ის ვარ ვინც ვარ და არა ნიკოლასი. -და მაინც ვინ ხარ ასეთი?-ცოტა ხანში ნახავ.-ახლა გასუქების აღარ გეშინია?გამიღიმა.

two heart story

მოგჩერებივარ, როგორც სანთელს და სუნთქვასაც ვიკრავ, რომ არ გამიქრე... შენით ჭკუიდან გადასვლა ღირს და როგორ ვიცხოვრო, უნდა დავფიქრდე!

ალქაჯები V.S ბაბნიკები (ნაწილი 10 )

რამდენიმე წუთში სახლში ვიყავით , მე კვლავ აფორიაქებული ვიყავი . მაინტერესებდა რატომ გავშტერდი ასე , ანდა ასე რატომ ვფიქრობდი უბრალო კითხვაზე? მოკლედ სახლში მისულმა სწრაფად გავირბინე ოთახები და ჩემს ოთახში ჩავიკეტე.

შენს მეზობლად (ნაწილი 8)

საღამოხანს ამინდი საგრძნობლად გაუარესდა. მზემ დამალა თავისი ფერადი სხივები და დედამიწას უფლება მისცა ღრუბლის საბანში გახვეულიყო, ნელ-ნელა აცივდა, ქარმაც დაუბერა და ცამ ერთბაშად გადმოყარა დიდხანს ნაგროვები ცრემლები; ზაფხულის სიცხეებით გადაღლილ მიწას

ძალიან მალე...

ერთხელ ზურგი მაქციეს და ამის მერე იმედი დავკარგე..ხალისი ჩავიკალი,არც არავისკენ მიმიწევს გული..ვგრძნობ,რომ ამ სამყაროსთვის არ ვარ შექმნილი და ეს ადგილი,რომელსაც დედამიწა ჰქვია,ჩემი დროებითი ნავსაყუდელია,საიდანაც მალე უნდა წავიდე,ძალიან მალე...

ჩემი პირველი

და აი გავბედე და დავიწყე წერა ისე რომ ბევრმა შეაფასოს და ნახოს...როგორც ყოველთვის არცთუ ისე კარგ ხასიათზე მეღვიძება,რომ ვიაზრებ უნდა ავდგე და წავიდე ჩემთვის უინტერესესო ლექციაზე და ისევ მოვიდე სახლში უფრო მესიკვდილება მაინც ყველაფერი.ბოლოს მაინც