შოკოლადის ბრალია! (თავი 4)

...ყავა დავლიე თუ არა, აბაზანაში შევვარდი, ჩემი თავი მეზიზღებოდა, ასე მეგონა მთელი ტანი ტონა ჭუჭყით მქონდა დაფარული.იმდენი ვიხეხე სანამ მთელი კანი არ დამიწითლდა.

არასდროს უშენოდ! (16) (დაბრუნება ^_^ )

პირველ რიგში ბოდიში რომ ასე დავიკარგე და პრაქტიკულად მთელი ისტორია დაგავიწყეთ... დღეს რატომღაც საშინლად მომინდა დამეწერა და სწორედ ამ ისტორიას დავუბრუნდი... თუ ისევ გადაწყვეტთ წაიკითხოთ ძალიან გამიხრადება ... მოკლედ გაგახსენებთ სად გავჩერდი და

მესაკუთრე ჩოფლიანი! [9]–[10]

მესაკუთრე ჩოლიანი! –დედა მოვედით– სახლში დამიენას ხმა გაისმა, დივანიდან წამოვფრინდი და შემოსასვლელისკენ წავედი, კარებში დამიანე და ანა იდგნენ. –ანაა– დავიყვირე და მისკენ გავექანე, ლამის ზედ შევახტი, რათქმაუნდა

ერაძე

_ნიკუშა დაბრუნდა ამ სიტყვებს ალბათ მთელი ცხოვრება ველოდი მაგრამ ახლა ამ წამს< ამ დროს არ ვიცი რა ვიგრძენი ჯერ სუელივით სიცილი დავწყე მერე ტირილში გადამივიდა ჩავიკეცე და ავტირდი ნუთუ სიმართლეა ჩემი ნიკუშა ნიკუშა ერაძე დაბრუნდა ჩამოვიდა?! _ნინა

თუნდაც შემთხვევით (7)

როდის უნდა წავიდე ამ დაწყევლილი ადგილიდან? ეს მთები და უკაცრიელი ადგილები ფილმს მაგონებს- "გორაკებსაც თვალები აქვთ". -ეგ შენი საყვარელი ფილმია? -ვერ ვიტან მაგ ფილმს! - არა გპირდები აქ არცერთ გორაკს არ აქვს თვალები და არც უკაცრიელია ეს ადგილი-გაიცინა

სიღარიბე

კიდობანია, რომელშიც ვცხოვრობ სამი ფანჯრით და ერთი კარით და აივანით , რიმელზეც არასოდეს გავსულვარ ერთში მძინავს, არა ვცრუობ ყველაში . მოკლედ, ერთში მძინავს მეორეში ვჭამ, აქაც ვცრუბ, ყველაშიი მოკლედ რა მე აქ ვცხოვრობ.

შეაბიჯე პარალერულ სამყაროში დასასრული

- რა იყო, რა მოხდა? - ვკითხე შეშფოთებული ხმით. - 2 რამ მაქვს შენთვის სათქმელი: ერთი - კარგი, მეორე - ცუდი... - ცუდით დაიწყე... - ვუთხარი გულდამშვიდებულმა, რადგან მისი ხმის ინტონაციით მივხვდი, რომ კატასტროფა არ გველოდა. - ხომ გახსოვს, რომ შეგპირდი,

სიცოცხლე სიკვდილის შემდეგ!

ცხელ ასფალტს ფეხშიშველი მივუყვები და მახსენდება თუ რა საშინელი დღე მქონდა. ჯერ სიკვდილი. მერე საყვარელი ადამიანების ცრემლები და ბოლოს გაცოცხლება. იქნებ საერთოდაც არ ვყოფილვარ მკვდარი? მანქანა შეჩერდა ჩემს ფეხებთან იმდენად მოულოდნელი იყო ჩემთვის

კლაინები (3)

ცოტახანს გაოგნებული იდგა, ცივმა ქარმა სახე დაუფოთლა და ცხვირი ისევ ტუჩის ფერზე აუჟღალა, სასწრაფოდ შემოყო თავი სახლში და დივანზე ჩამოჯდა, ლამაზი ნამდვილად იყო მაგრამ ახლა ყურადღებას საერთოდ არ აქცევდა საკუთარ თავს, ჩვეულებივად ეცვა არც იპრანჭებოდა

მათბობს ცივი ცრემლი... (თ.ჯ)

დღეს ჩემს მონატრებას ჰქვია უშენობა, დღეს ჩემს მონატრებას ასდის ალის ფერი... გულში დარჩენილი გრძნობა მოზღვავდება, ისევ უშენობის მათბობს ცივი ცრემლი... ისევ არეული ფიქრით ანთებული, შენი დავიწყების მიზეზს გავიხსენებ...