ბიჭი პოზიტანოდან (თავი პირველი)

რატო წამოვედი იტალიაში? იტალია გადაწყვეტილი იყო , ზუსტად ვიცოდი სად უნდა წავსულიყავი ,იტალია რო უნდა ყოფილიყო ვიცოდი მაგრამ რომელ ქალაქში და სად აი ეგ ნამდვილად არ ვიიცოდი,ამიტომ საძიებო გავხსენი და ყველაზე ლამაზი ქალაქის ძებნა დავიწყე, ძალიან

ის [ჰ.ს]

სუნთქვა გამიხშირდა... გულის მუშაობა, ამ მომენტში ,მაქსიმუმს აღწევდა... ერთი ნაბიჯია შენი მზერის დაჭერამდე...რამდენჯერ მიოცნებია შენზე ჩუმ ფიქრებში, მალულად, ამიტომ ხანდახან წამიერად ვხუჭავდი თვალებს და მხოლოდ ჩვენი მზერის დაჭერაზე ვოცნებობდი.

ღამის მდუმარება

ბინდის ფერი ჩუმი მდუმარება ისევ ჩემთან ჩამოწვება ღამეს წარსულ ჩრდილის ნიავ მოლანდება ისევ ნაზად მირხევს სარკმელს

ბარასია

არ დაიღალე, ბარასია? - დავიღალე, ჰო. - ჰოდა, მოვედი. ბარასიამ ფეხზე წამოდგომა სცადა. - იჯექი, იჯექი. დაჯდა. - როდის უნდა წამიყვანო? - ეგ შენ მითხარი როდის წაგიყვანო.

დანაშაული{3}

კარზე რამდენჯერმე დააკაკუნა, თუმცა არავინ ჩანდა.თხუტმეტი წუთის შემდეგ მობეზრებული აპირებდა უკან გაბრუნებას როცა კარი გაიღო და მამაკაცი გამოჩნდა.ძილისგან დასიებულ თვალები მხოლოდ მას შემდეგ გაუსწორა, რაც ქალმა ხმამაღლა ჩაახველა. -მეჩვენები

ელფერის სასახლის ქურდი (თავი 7)

მე შენ მძულხარ! და მძულს ის, ვინც მე სასახლე და მასთან ერთად სული წამართვა! სულის ქურდი კი ვერასდროს გახდება ჩემი ქმარი! მე მას არასდროს არ ვაღიარებ, არასდროს! _ თავისთვის ჩურჩულით ჩაილაპარაკა და კაცს ეკვეთა... ელიმ ძლივს მოასწრო კედლიდან მეორე

სიყვარულის შვიდი საიდუმლო (თავი 8)

გავქცეულვარ მისგან. დუმილი ჩამოწვა ჩვენს შორის, სათქმელი ბევრი მქონდა მაგრამ ვიცოდი, უადგილო იქნებოდა და გაჩუმება ვარჩიე. მის თვალებში დიდ მწუხარებას ვხედავდი, ჩემს წინ მდგარი მთავასით კაცი თითქოს ნაწილებად იშლებოდა. სახე ისე ჩამოსტიროდა, ისე უმწეო

მომეცი შანსი ( თავი 19)

ეს რა არის?- პლედზე მიანიშნა - პლედია , თუ არ მოგწონს სადაც სვავდი იქ დაბრუნდი - ცხვირაწეულმა საძინებლის კარები მიხურა და მეტი სიფრთხილისთვის შიგნიდან ჩაკეტა- მომინდომა ბიჭმა განტვირთვა.

სიძულვილიდან სიყვარულამდე (6)

საშინლად ამეწვა მუცელი მის ამ ქმედებაზე. ნერვებს რატო მიშლის? თუმცა მის თავხედობას თავხედობითვე ვერ ვუპასუხებ უფრო გულკეთილი ადამიანი ვარ. კარი მივხურე. მივედი სანისთან და აივანზე კოქტეილით ხელში ქუჩაში მოსიარულე მანქანებსა და ხალხს ვაკვირდებოდი.

თორემ არასოდეს გამაგონებს

ტკივილი რა არის მეთქი? ტკივილი შენ ხარო - მე ლელი ვარ მეთქი. მახსოვს მაშინ სიფემ რაღაცნარიად შემომხედა, გამიღიმა და - ჰო, ლელი ხარო.