უ'იმედობა

იმედი ყოველთვის მქონდა. ოღონდ შენი, თუ შენი დაბრუნების იმედი ვერ ვხვდებოდი. ახლაც ვერ ვხვდები. საშინელი ემოციურობის გამო მთელი მეზობლები თავზე დავიხვიეთ ჩვენი უკანასკნელი ჩხუბის დროს. კატასტროფა იყო. სრული კატასტროფა.

ყველა ტკივილი სიხარულის საწინდარია (2)

ერთი კვირა გავიდა ჩვეულებრივად, მაგრამ მიკვირდა იკა რომ არ ჩანდა. -ნინ ხვალ ჩემი დაბადების დღეა და დამეხმარე რააა? -კარგი რააა, მაგაზე არც უნდა მკითხო რაა, შენთან ვარ ხოიცი. -ხო... და... იცი... ნუ...აი....ანუ....ის...ხო ხვდები რაა? -ვერაფერი

სიყვარული მეორედაც მოდის (14 თავი)

ლილუ საოცრად გახარებული იყო ჟანეტის ქედმაღლობით და სიძლიერით. თუმცა ისიც ძალიან კარგად იცოდა, რა ძალისხმევის ფასად დაუჯდა ჟანეტის ამ სიმშვიდის შენარჩუნება. ის ხომ თავის ხელის ხუთი თითივით იცნობდა მის არაბიოლოგიურ დას.

მესხები (7)

ერეკლეს ამრეზით შევხედე და ზღვაში შევცურე,ღმერთო რა კარგი იყო წყალი,მაგრამ მოიცა,ვიგრძენი როგორ დამაწვა ვიღაცა თავზე,როგორც მივხვდი მაყვინთავებდა ვიღაც,ვაიმე აღარ შემიძლია,ვიყვირე,მაგრამ ბუშტუკები ავიდნენ მხოლოდ მაღლა,ჰაერი, ჰაერი ძლივს

კორსეტის საიდუმლო (თავი 3)

ლეას პარიზში ჩასვლიდან ერთი კვირის თავზე ბალონჩელების სასახლეში წერილი მივიდა, ზემოთხსენებულისგან,რომელიც სასწრაფოდ ბერტას უხმობდა თავისთან.წერილში კონკრეტულად არაფერი ეწერა,თუმცა ერთი რამ ცხადი იყო,ლეა წერილში უკმაყოფილებას გამოთქვამდა ყველაფერზე

სულის ადამიანები [1]

ხომ არსებობენ “შენი” ადამიანები. შეხვდები და გრძნობ, სული იპოვე. სულის ადამიანი ქვია ასეთს. მიდის და გრძნობ, შენი რაღაც ნაწილი მიყვება. იცი, კიდევ ნახავ, მაგრამ იმ წუთას ხომ მიდის. იმ წუთას ხომ პარავს შენს ცისარტყელას რომელიღაც ფერს. გჭამს სურვილი,

ჰოდა დამთავრდი !!

პირველად როცა დაგინახე, იციი ? მე მაშინვე მივხვდი რომ საშინლად მონუსხული დავრჩი. გაგეცინება, მაშინ ხო სულ 7წლის ვიყავი,იმაზეც გაიცინებ რომ შენ ჩემს ცხოვრებაში პირველი იყავი, ამიტომაც არ გემახსოვრება 15ივლისი, შვიდი წლის მე, ცხრა წლის

მინდა იცოდე არასდროს დაგთმობ (მეცხრამეტე თავი)

ბედნიერებისგან სახეგაბრწყინებული ალექსანდრა უკვე დიდიხანი არავის ენახა. უჩვეულოდ ეჩვენებოდათ ხალხს მისი ასეთი მდგომარეობა მაგრამ ყველასთქო ვერვიტყვი თუმცა ნაწილს უხაროდა. ლევანი აცნობიერებდა იმას თუ რას აკეთებდა. ისიც იცოდა რომ ეს ყველაფერი

ღიმილი გთხოვე

ლურჯი მთებიდან მოჩუხჩუხე წყარო ანკარა, ნუ გეგონებათ ის სწორფერი ნაზი პირიმზე, სანამ თვის სახელს მაჩუქებდა დღე-ღამ მატარა, ჰეფესტიონის ნაქანდაკებ მუზათ ბილიკზე...

საიდუმლო [10]

– ამდენი ტყუილი... – ზიზღით ჩაილაპარაკა. თვალებში ცრემლები დაგუბებოდნენ და ყელში ბოღმა აწვებოდა. – არ მომეკარო! – დაუყვირა, ზურგი აქცია და საავადმყოფოდან გამოვიდა. მაშინ პირველად მოინდომა, რომ დამთვრალიყო და მეტიც – ნარკოტიკი გაესინჯა. მაშინ