ნოემბრის წვიმა XIX

ჩემი საბუთების მოწესრიგებასა და ვაჟას საქმეების დამთავრებას ერთ თვეზე მეტი დასჭირდა. და ბოლოს, გამითენდა კიდევ ერთი უმძიმესი დღე, რომლის დადგომაც ისე ძალიან არ მინდოდა ერთ დროს... - თბილისში ორის ნახევარზე ჩავალთ, ჩვემს ბინაში გავჩერდებით, ხუთზე კი

take my heart(4)

-არა ნახე რაა ჯერ არ იცნობს და უკვე ლანძღAვს არ შეძლება ფუსუნი ეგრეე -სიცილით ჩAეხუტა გიო დეიდაშვილს -ფუსუნის მოგცემ თუ გლეწე ახლა რაღაც ეე-არ ჩAმორჩA გაბრაზებაში ნინაც თან ეცინებოდა ოდესღაც შერქმეულ სახელზე -ბავშვებო მე უნდა წავიდე ნიაკოს ძილის

25

-ანთიძე!ქირია! ტალახაძე! ბეგლარაშვილი! ყვიროდა, პოლკოვნიკი ჩხეიძე. -გიორგი! მეძახდა, ჩვენი რაზმელი. 26 მაისიდან სამი წელი გავიდა და დილით გამაღვიძეს. წითელი არმია შემოსულა, 20 თებერვალია, ვირაზმებით და გავდივართ. -ჩვენები 600-მდე არიან. ამბობს რეზო

ისევ შემიყვარე 8 ნაწილი (3)

დილით თვალები რომ გავახილე ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ყველა ძვალი ერთიანად გადამიტეხესო,მოძრაობაც კი მიჭირდა. აკოს გადავხედე,მშვიდად ეძინა,როგორც ყოველთვის ჩემი მკლავი ჰქონდა ჩაბღუჯული და ისე.ძლივს წამოვწიე თავი,ყველა კუნთი მტკიოდა.მეგონა ტანკმა

and, I`m sad. again #1

„ჩვენ ვამბობთ “არ მიყვარს”, გულში კი ცრემლები მოგვდის. ჩვენ ვამბობთ”მეზიზღება”, იმისთვის, რომ ჩვენ თვითონ დავიჯეროთ ეს. ჩვენ ვამბობთ”ნახვამდის”, იმ იმედით, რომ მას კიდევ ერთხელ ვნახავთ. ჩვენ ვამბობთ”წადი”, რომ მან არ დაინახოს ჩვენი ცრემლები..”

რიმ მომესმინა

რომ მომესმინა რომ მომესმინა რომ მომესმინა გაგიცნობდი და არ შეგიყვარებდი წახვიდოდი და არ მეტკინებოდა დაგივიწყებდი, სამუდამოდ დაგივიწყებდი!

ვენეცია ეს იგივეა რაც "მოდი დავიწყოთ თავიდან" სრულად

უჩვეული სიჩუმე სუფევდა, თუ დააკვირდებოდით პატარა წერტილს შეამჩნევდი, სადღაც შორს ჰორიზონტს მიღმა, ვენეციაში მერსედეს ბენზის 1980 წლის მოდელს შეამჩნევდი, ამ პაპანაქება ზაფხულში, სადღაც შორიდან ამ ლამაზ ქალაქს სტუმრობდა კიდევ ერთი ბედნიერი

sms 5 თავი

- რაზე ფიქრობ? - დიდი ხნის შემდეგ მეკითხება გიორგი, გატეხილი ხმით. - არაფერზე... - როგორ არაფერზე? როგორ შეიძლება, ასეთ ადგილას მიდიოდე და არაფერზე ფიქრობდე? - გზას უხდება სიჩუმე... - ტუჩები მითრთის, თავადაც არ ვიცი რატომ მაგრამ, შიში მიპყრობს,

მტირალა გოგონა მდინარის პირას

-ისევ აქ ხარ? -როგორც ხედავ,ჩემი ნავსაყუდელი აქ არის -და ისევ ტირი? -კი და ასე ვიქნები სამარადისოდ სანამ მსოფლიოში ბოროტება იმეფებს -კი მაგრამ სხვისი ცოდვების გამო შენ რატომ უნდა იტანჯო? -იმიტომ რომ მათ არაქვთ უნარი საკუთარ დანაშაულს მიხვდნენ ან თუ

მე გავიღიმე შენ შეგიყვარდი!(3)

მხოლოდ ახლა დააკვირდა გაბრიელი ლიზას.იქნებ ის სულაც არ იყო უბრალოდ გასართობი თოჯინა.ხვდებოდა რომ ასე ადვილად მას ხელში ვერ ჩაიგდებდა.მისი ცეცხლისფერი თმები და ნისლისფერი ქამელეონი თვალები პირდაპირ აოცებდა.მისი თავისუფლება ხომ საერთოდ აგიჟებდა.მისი