თაღლითი და მატყუარა 8

-გიყვარს დია?-მეკითხება ღიმილით და მხარზე ხელს მარტყამს.-ის რატომ უნდა მიყვარდეს?! რა სისულელეა! -ხელი ჩავიქნიე ისე თითქოსდა რას მკადრებთქო! არადა ხო ვიცი, რომ მიყვარს! -ვიცი, რომ ტყული კარგად გამოგდის, მაგრამ ბავშობიდან რომ ვხვდები

შენ, ჩემი ხარ! (სიცოცხლის ბოლომდე)

მიყვარს წვიმა! წვიმაში სიარული მამშვიდებს და ახალი ენერგიით მავსებს. თითქოს ახლიდანვიბადები. ყველანაირი ტკივილი მიყუჩდება და სევდა დავიწყებას ეძლევა. ახლაც წვიმაში ვსეირნობ და ცოტა ხნის წინ ტირილით მოოხებული გული მიმშვიდდება.

ცხოვრებაში ყველაზე მთვარი იმედია

მე ვარ ნინო,ვცხოვრობ ერთ-ერთ ღარიბულ ქუჩზე რომელსაც ქიდნესს(ესეთი ქუჩა არ არსებობს)უწოდებენ.ბავშვობიდან აქ ვცხოვრობდი,შესაბამისაც მეგობრები და საუკეთესო მეგობარიც მყავს.სკოლაში დავდივარ 16 წლის ვარ.სკოლა ქალაქის ცენტრშია,ალბათ იფიქრებთ როგორ ქალაქის

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 8)

სანდრომ ნერვიულად გადმომხედა და სევდიანად გამიღიმ რაღაც მომენტში შემეცოდა ეტყობოდა როგორ ნერვიულობდა როცა გავიგეთ რომ უკვე შედარებით კატგად იყო წამოვედი საავადმყოფოდან როგორც კი გამოვდი სანდროს ძახილნა შემაჩერა -ანა,ჩემო ანუშკა...მითხრა ცოტა პაუზის

მთვარის ბნელი მხარე - IV თავი

მგზავრობა ემოციებით აღსავსე იყო და ის, რომ ვერაფერს ვხედავდი, აასმაგებდა მძაფრ შეგრძნებებს. ვერავინ დამაჯერებს, რომ ადამიანი, რომელიც გზას ხედავს, ასე მძაფრად აღიქვამს სისწრაფეს. სისწრაფე ეს ვნებაა... თუკი ერთხელ გამოსცდი, ვერასოდეს იტყვი მასზე

რვა მარტს გილოცავ, ჩემო თავნება...

არსად მინახავს შენი საფლავი, გულში იმედის სხივი კიაფობს, თუ არ არსებობს შენი დამფლავი, იქნებ გზას შენკენ მაინც მივაგნო. ვერსად ვიშოვე ლურჯი იები, ისიც შენსავით გაქრა ქალაქში, მწვანე ოცნებებს სევდად მიები, შენი ხატება მთხოვეს ალაფში.

რთულია კიდევ ენდო 9

-გადაწყვეტილია.სამუშაოდ აგიყვანთ.ოღონდ მხილოდ იმას შეასრულებ რასაც მე გეტყვი და იმას გააკეთებ რასაც მე გეტყვი.ზედმეტს არ ილაპარაკებ,უფრო სწორად საერთოდ არ ილაპარაკებ სანამ მე არ მოგცემ ამის უფლებას. -კი მაგრამ ეს სამსახურია თუ...ლაპრაკის გაგრძელება

უზომოდ შეყვარებული (6-12) (დასასრული)

ბარბარე შეგიძლია ორი წუთით გამომყვე?სალაპარაკო მაქვს-გაიჟღერა დემეტრეს მკაცრმა ხმამ მე მისმა ნათქვამმა ძალიან დამაბნია და ალბათ სახეზეც გამომესახა ჩემი დაბნეულობა რადგან ჩემებმა "რამე ხომ არ ხდება"მზერით გადმომხედეს მაგრამ უცებ მოვეგე გონს და

ლურჯი მთვარე 9 თავი

- ესე იგი, შენ ჩემს გამო იბრძვიი? - საშინელი, ცინიკური ხმა ამოუშვა ყელიდან და ორივე ხელით მეცა. გამეტებით, მთელი უხეშობით მკოცნიდა, უტიფრად, საზიზღრად მიფათურებდა ხელებს. მაშიშვლებდა, ვგრძნობდი როგორი ჟინით ცდილობდა რამე დაეშავებინა, ტკივილი

-დედა წამიყვანე მამასთან? (ჩემო პრინცო) (სრულად)

_დედა ლვა მალტს გილოცავ_ენის ჩლიფინით მეუბნება პატარა ალექსანდრე და ფეხზე მეხუტება _მადლობა ჩემო საყვარელო _ძირს ვიხრები და ბავშვს გულშI ვიკრავ _ეს შენ!_ამაყად მიწყდის შოკოლადს რომელიც წითელ ქაღალდშია საგულდაგულოდ გადახვეული