გიჟი დაქალის გვერდით... ნაწილი მესამე (თ.ჯ)

სალომ დამირეკა, დამირეკა და მითხრა თავისი ცხოვრების შესახებ, ცოტათი ვიჯავრე მის გამო, თუმცა დავმშვიდდი, რადგან ვიცოდი, რომ ახლა არაფერი უჭირდა, შეიძლებოდა ადრე უფრო პატარა და სულელი იყო, მაგრამ ახლა უკვე დიდი გოგო იყო, ძალიან დიდი, ლამაზი, ჭკვიანი.

ისევ ტვილდიანი... (7)

დილით საშინელმა თავის ტკივილმა გამომაღვიძა თავი მისკდებოდა შევეცადე გამეხსენებინა რა მოხდა წინა ღამეს მაგრამ ახალი წლის მეტი არაფერი მახსოვდა მახსოვდა მხოლოდ ის რომ ბავშვებმა ერთად ავღნიშნეთ 2016 წელი მეტი არაფერი -იმედია ცუდი არაფერი ჩამიდენია

მზის ჩასვლა (თავი მეოთხე)

-აბა, რა გაარკვიე? კითხა ლიზამ ლუკას და მის გვერდით ჩამოჯდა. -მიხეილი წარსულში ნასამართლევია, საქმე ეხება უკანონო გადარიცხვებს, რომელიღაც კომპანიიდან. ადრე ის გიორგაძე იყო, მაგრამ ციხიდან გამოსვლის შემდეგ გვარი შეიცვალა და კობახიძე გახდა. თუმცა,

_ვერ გვიცანი გოგო? (5) (სასიამოვნო მოულოდნელობა)

_აქ რა გინდათ ძმებო?-გახარებულმა თქვა და ჯერ ნიკასთან მივიდა მოეხვია შემდეგ დემეტრეს და იოანეს ბოლოს კი ელენესთან შედგა და ბიჭებს გაკვირვებულმა მოავლო თვალი .. "ვინ არის"ო თვალები დაუქაჩა _ელენე_სიცილით ჩაილაპარაკა იოანემ_ავალიანი

როცა ჩვენს ქუჩაზე გაზაფხული მოვა(7)

7გაბრუნდა და წავიდა.უკან არ დადევნებია,თაკო ნახა,გვიანობამდე კაფეში იჯდნენ.ნანუკა სახლში იყო,მთელი დღე ბალიშიდან თავი არ აუწევია,ნამდვილი ეჭვიანობის გრძნობა,როგორი ძლიერი ყოფილა,თითქოს სულამდე შესძრა.მაგრამ სულ სხვა ვითარება იყო ირაკლისთან,იმ ღამით

მიყვარხარ სვანო

დგეს სკოლის პირველი დღეა ამიტომ როგორც ყველა მეც სიხარულიტ წამოვხტი სკოლაში წასასვლელადა და დედას არ დასჭირდა ჩემი ’’ოთაის აღება,, ფეხზე წაამოვხტი თუ არა მაშინვე აბაზანაში შევარდი იქიდან გამოსული როგორც ყოველთის დავიწყე პიქრი იმაზე თუ რას ჩავიცმევდი

როცა გაგიცანი...(1)

თეატრალური? არ მესმის როგორ, როდის მოასწრო?-გავიგე დედაჩემის განრისხებული ყვირილი. -თმას ღერა-ღერა დავაცლი. ლუკა, მოეთრიე აქ.-მამაჩემის მკაცრ გამოხედვას ოთახის ჩაკეტილი კარის მიღმაც ვგრძნობდი.   უცებ ბრახუნი. ისევ შიში და დეპრესიული აზრები. მათთვის

ბაბუა

ბავშვობიდან მესმოდა გმირი ბაბუის შესახებ, რომელიც მეორე მსოფლიო ომის მონაწილე იყო და ფრონტიდან აღარ დაბრუნებულა. ჩვენთვის მოყოლილი, ბებიას ზღაპრების მთავარი გმირი თითქმის ყოველთვის ის იყო. ყოველ ღამე ვისმენდი ამბავს ასფურცელაზე, რომელიც ომში წავიდა,

როცა მონატრება ცდება საზღვრებს

როცა მონატრება ყველაფერზე ძლიერია, როცა დაღლა გადააგდებს ყველა ძალებს, მაშინ თუნდაც ოკეანის იქეთ გიმღერია, მაშინ მიგიხურავ ცხვირწინ კარებს. როცა შენი ყოფნა აზრს დაკარგავს, როცა უკვე გაცივდება ყველა გრძნობა, მაშინ სწორედ გული ბზარს დაფარავს,

დედაშვილობა

მიეცით მათ თავისუფლება... მიეცით გზა... მიეცით უფლება, იყვნენ ის, ვინც სურთ და თვლიან, რომ უნდა იყვნენ... მიეცით უფლება დაუშვან შეცდომები, რათა თავად მიხვდნენ, რომ შეცდნენ... და ნუ მოსთხოვთ იყვნენ სრულყოფილები! თქვენ ხართ? იცნობთ ვინმეს, ვინც არის?