მე და შენ ამ დედამიწაზე ტკივილით(სრულად)

-მოვალ მარიკო მოვალ.გაუთიშა,მაგრამ ვერ მოისვენა გული საშინლად აწუხებდა ასე მაშინ ემართებოდა რამე ცუდი თუ ხდებოდა,ეშინოდა ვერაფრით ვერ დაიძინა და ისევ სანდროს დაურეკა-სან მოდი რა ჩემთან-მოვდივარ.გაუთიშა და ხუთ წუთში მანქანის ხმაც გაისმა

ბედის ირონია (სრულად)

-მიყვარხარ,მარიტა-მანქანიდან გადმოსვლისას ჩასჩურჩულა გიორგიმ,შეეძლო,ხმამაღლა ეთქვა,რადგან არავინ იყო მათ გარშემო,მაგრამ მაინც ჩუმად უთხრა,არ უნდოდა,რომ მარიტას გარდა ვინმეს მოესმინა ეს სიტვები..ის ხეზეც..

თითქოს გიყვარდი

თითქოს გიყვარდი, ერთ წამს მეზმანა,თუ მომეჩვენა, უკვე არც ვიცი.ვერასდროს წარმოვიდგენდი ასე თუ მეტკინებოდა,ფიქრებში,გონებაში და საერთოდ ყველგან ხარ.როდესაც ვიწამე რომ გიყვარდი რამოდენიმე დღე ნეტარება იყო

ჩემი სევდიანი ისტორია (სრულად)

მივუყვები ნისლიან ქუჩებს და მიკვირს რამ გააჩინა ამ დროს ეს ნისლი, თებერვლის 10-ში,შუა ზამთარში.სიცივით მობუზულან ხეები,ქუჩები, ლამპიონები, ქალები და ბავშვები. ავტობუსში ავდივარ და ვიკავებ ადგილს. მინას მიყრდნობილი და ყურსასმენებში

რთულია კიდევ ენდო 11

-მარიამ,შეიძლება მოგეხვიო? გოგონა დაიბნა თუმცა თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და ალექსანდრეც მოეხვია,მთელი ძალით.მთლიანად შეიგრძნო,გოგოს სურნელი,რომელიც თავბრუს ახვევს და ჭკუიდან გადაჰყავს. -ვგრძნობ რომ ძალიან მიგეჯაჭვე,მჭირდები

ისევ ტვილდიანი... (6)

საშინლად გათოვდა.....არ ვიცი ეწყინა თუ გაუხარდა სვანეთს ჩვენი ჩამოსვლა მაგრამ ფაქტია რომ ახლა გარეთ მარტო გიჟი თუ გავა ხო და ჩვენ როგორც გადარეულები გადავწყვიტეთ გარეთ გავსულიყავით და გვეგუნდავა. ძალიან თბილად ჩავიცვით და თოვლში გავვარდით

სათნოების ორმოცდაათი ელფერი

-ამიერიდან ოფიცილურად ჩემი ცოლი ხარ !-უთხრა ასადმა და მის გვერდით მჯდარ ჰანანს მოეხვია.-შენ კიდევ ჩემი ქმარი.-ამიერიდან მე ვარ ოჯახის ბატონ-პატრონი-თქვა ასადმა სიცილით და ჰანანის რეაქციას დაელოდა.-იცოდე ახლა ავდგები და წავალ.

მექალთანე თუ მესაკუთრე .....(დასასრული)

თავში მხოლოდ დიტო მიტრიალებდა, მხოლოდ მას შეეძლო ჩემი დახმარება და გადავწყვიტე დამერეკა.-დიტო, შენი დახმარება მჭირდება.-რამოხდა გიო?-მოკლედ ერთი მეტენება და მეუბნება რომ ჩემგანაა ორსულად, მეკი მგონია მატყუებს და მოკლედ მჭირდები რა...

შენს უცნობ საფლავს...

თავისუფლება... ახდა ძვირფასო შენი წადილი, ჩამოფერფლილა ბაბილონის დიდი გოდოლი, ზღვისფერ ღრუბლებში დაფარფატებს შენი მანდილი, ზოგჯერ დევნილი, დაფლეთილი სული ობოლი. თავისუფლება... სილუეტი ვერცხლის მახვილის, მუხლდაჩოქილი ლილისფერ ცას ეთაყვანება, თვალს

უნდა წავიდე 9

დილით კარზე კაკუნმა გამაღვიძა და კარებში გაბრიელმა თავი შემოყო -თუ უკეთ ხარ ჩამოდი ვისაუზმოთ -ბოდიში გუშინდელისთვის, გამახსენდა როგორ ვეხუტებოდი გასულ ღამეს და თავი უხერხულად ვიგრძენი -ნუ სულელობ, ქვემოთ დაგელოდები -კარგი მოვწესრიგდები და ჩამოვალ