ის... ნაწილი 5

კოკაა... კიდევ ერთელ ჩავძახე და შევატოკე კოკა კოკა გაიღვიძე , კოკამ ნამძინარევი თვალები ნახევრად გაახილა და გაოცებულმა შემომხედა, კოკაა ის ... ისს აქაა ენის ლუღლუღით ვეუბნებოდი და ხელს კარისკენ ვიშვერდი, ვინ არის აქ გაურკვევლად ჩამეკითხა აშკარად ვერ

პირადი ცხოვრება თუ კარიერა? (დასასრული)

-ეკა,მიყვარხარ! -რა მერე?-გაეცინა გოგონას. -მიყვარხარ,ვგიჟდები შენზე.... -ჰო არა? კარგი..რა გინდა? მადლობა გითხრა? რას ითხოვ ამ სიყვარულის სანაცვლოდ? -უბრალოდ..უბრალოდ..-მაჯაზე ხელი მოკიდა ეკას...ისევ იგრძნო მონატრებული სითბო და შეაგრილა გოგონას....

შენ, ჩემი ხარ! (სიცოცხლის ბოლომდე) #2

- დედაა, გთხოვ თვალები გაახილე, გთხოვ, გემუდარები... დედაა! _ ბოლო ხმაზე ვიკივლე და გამომეღვიძა. ოჰ, ისევ ღამის კოშმარი. სულმთლად ოფლში ვცურავდი, ჩემი გული კი საგულედან ამოხტომას ლამობდა. პულსის დალეგულირება ვცადე, მაგრამ უშედეგოდ. რახან ვეღარ

მამიკოს ფულებით განებივრებული გოგონა.. დასასრული

-იცოდი, თუ პინგვინმა პარა იპოვა მას არასოდეს მიატოვებს.. -ჰმმ.. -გახდები ჩემი პინგვინი? - ღიმილით უთხრა და ჯიბიდან წითელი ბახტრის ყუთი ამოიღო.. -ალექსანდრე.. - ღიმილმა გადაურბინა სახეზე და სიხარულის ცრემლები წამოუვიდა.. - რა თქმა უნდა გავხდები -

მორჯულება 15 თავი

შაბათი დღე იყო და ეკა გვიანობამდე ნებივრობდა საწოლში..სამზარეულოში შეფარფატდა ყავის გასაკეთებლად,მაგრამ ნათელას უკვე გაეკეთებიმა და წინ დაუდო ეკას..ჩემო საყვარელო ბებიაა-მიესიყვარულა ეკა ნათელას.როცა ნანა იკითხა,ნათელამ უთხრა დიმასთან ერთად

გოგონა ცარიელი სამყაროდან...

სიკვდილის მოისმოდა ნაბიჯები... მსურს აზრები ფიქრებს გავყარო და დილის ცვარს შერჩენოდა ნაბიჯებად, გოგონა, ცარიელი სამყაროდან...

გადაგიყვარე სხვა შევიყვარე

დილით მაღვიძარას გამაყრუებელმა ხმამ გამაღვიძა როგორ მეზარებოდა ადგომა ვგრძნობდი რომ ცუდად ვიყავი ალბათ გავცივდი მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია სააბაზანოში შევედი და სწრაფად გამოვედი მზიანი დღე იყო ამიტომ შავი მუხლს აცდენილი ტყავის კაბა ჩავიცვი თეთრი

მაგიაზე შეყვარებული 11

გაზაფხულის სიო სახეზე ნაზად მელამუნება და წითურ თმას მიწეწავს... გავყურებ მთებს, რომლებიც გოლიათებივით ჩამწკრივებულან, თითქოს მტრების ჯინზე კიდევ უფრო ამაყად უჭირავთ თავიო. სასწაულია რაჭის მიდამოები გაზაფხულზე, მაშინ როცა აყვავებას იწყებს ნუში და

ქაოსი

იგი მიპყრობს და მიმათრევს თან,მინდა მაგრამ ვერ ვერევი თავს.მინდა ვნახო და ვიპოვო ჩემი სახე,არ მინდა რომ სამუდამოდ გავქრე,მინდა მქონდეს ჩემი თბილი კერა,არ მინდა რომ დროში ჩავიკარგო.და აჰა კვალ ავიღებ კალამს,კვლავ დავიწყებ ჩემი ბედის ხატვას

როცა იბრძვი, გწამს, გიყვარს! –2–

''შავი ღრუბელი ახლოვდებოდა... ცოტაც და ბამბის თეთრ ქულას შეეჯახებოდა...სოფიომ ღიღინ-ღიღინით დაალაგა სახლი. წვნიანი მოამზადა, საღამოს ლოლასთვის რომ ეჭმია. არანაირი წინათგრძნობა არ აწუხებდა. ერთი წამითაც კი არ გაუვლია გონებაში, რომ აღარასდროს