ნუთუ ეს ჩემი ცხოვრებაა? (7)

-ერთზე ვფიქრობდი. -მეტყვი ვიზე?(ლუკა) -ალექსანდრეზე -მართლააა მოგწონს თუ გიყვარს?(ლუკა) -მიყვარს მასთან რომ ვარ ბედნიერი ვარ მგონია რომ დავფრინავ ყელაფერი მავიწყდება რაღაც ამოუცნობს ვგრძნობ. -ესეიგი გიყვარს.(ლუკა) ვისაუბრეთ ალექსანდრეზე მომიყვა რომ

უსიზმრო ღამეები დაიწყება

მინდოდა,საუკუნე მეცხოვრა,ახლა კი ვიცი,რომ ორი ათწლეულიც კი არ მარგუნა ღმერთმა თუ ბედმა. რომ ვთქვა მეშინიაო,ტყუილი იქნება...შევეგუე იმ აზრს,რომ მალე აღარ ვიქნები,შევეგუე იმ აზრს,რომ ცხოვრებას წერტილი დაესმევა,თქვენთვის არა,მაგრამ ჩემთვის კი....

ფრეზია და კედარი (გაგრძელება 14)

რომ გამეღვიძა ჩემ თმებს ეთამაშებოდა. –გაგაღვიძე? მაპატიე.–დამნაშავე სახე მიიღო. –გააგრძელე, გთხოვ...–მის ყელში ჩავრგე თავი და ღრმად შევისუნთქე მისი სურნელი. თითები თმაში შემიცურა, ძლიერად ჩამიკრა გულში და თმაში მაკოცა.

ნუ მომექცევი როგორც მონას

გთხოვ მითხარი თავს რატომ მარიდებ, ხომ ვიცი რომ ამ ქალაქის ბილიკებს ნაზად აბიჯებ, ჩემო კარგო ვერსად ვეღარ დამემალები, იმიტომ რომ ყველგან მაქვს თვალები. მითხარი კარგო რატომ მებუტები, მე ხომ ისეთს არაფერს გეუბნები, მითხარი ქალავ რატომ გამირბიხარ, დიდი

გარდაცვალება

სული ჩემი განუტევებს სასუფეველს წავალ შორს და ვიქნები საუფლოში ღმერთან ახლოს უფლის გვერდით თუმცა მინდა ხშირად ვგრძნობდე რომ მოდიხარ და გახსოვარ საუკუნედ. და იქ ზემოთ მე ვიპოვი მყუდრო ადგილს, იქ ზემოდან შემეძლება შენი ცქერა იქ ზემოდან შემეძლება

სექსუალური ბოსი! [11]

მას შემდეგ თითქმის ყველაფერი შეიცვალა, გარდა ერთი რამისა, ნიას გრძნობები დამიანის მიმართ უცვლელი დარჩა, ისევ ისე უყვარდა. არა უფრო მეტადაც კი! ღამღამობით, როცა მონატრება შემოუტევდა თავს ვერ იკავებდა, ტიროდა და თავსაც არ იკავებდა, იცლებოდა ყველა

შენ ჩემი სასწაული ხარ! 14

მთელ ღამეს მამაკაცს უყურებდა ანკა უყურებდა და არც იცოდა რას გრძნობდა როგორ უყვარდა მისი მამაკაცური სახე მთელი ღამე თვალი ვერ მოაშორა და გრძნობდა როგორ უღვივდებოდა სიყვარული მის მიმართ მხოლოდ განთენიისას ჩაეძინა მაგრამ ახლა მამაკაცი ვერ აშორებდა

პოლიტიკის თეორია [ნაწილი მეორე]

*კოღოს ნაკბენი* კოკა ჟორჟოლიანი ჩვეულებრივი ტიპი იყო. ვერც კი შეამჩნევდით ერთი შეხედვით, რომ საპრეზიდენტო ადგილს უმზადებდნენ. მიუხედავად იმისა, რომ მუდამ ოთხციფრიანგადახდილი კოსტუმები ემოსა, მაინც ეტყობოდა, რომ სახლში დიასახლისი არ ჰყავდა. აღარ.

შენთან მინდა (1)

ანასტასია ყიფიანი, 23 წლის, პროფესია ჟურნალისტიკა.. მოკლედ ჩამოვაყალიბე ჩემი ვინაობა და სავარძელში უფრო კომფორტულად მოვთავსდი... ჩანთა მუხლებზე დავიდე და თითები რიტმულად ავათამაშე.. დიდი ნაცრისფერი თვალებით გადავხედე ჩემწინ მჯდომარე

დე აქ ხარ...? მცივა....

დე აქ ხარ...? მცივა.... იცი როგორ მცივა... დე ჩამეხუტე რა... აი ისე ჩამეხუტე პატარა რომ ვიყავი და მეხუტებოდი... არა აი ისე ჩამეხუტე და მომეფერე პირველად რომ დამინახე როცა დავიბადე... რა იგრდძენი დე??? მე რომ ვერასოდეს გავიგებ მაგ ბედნიერებას...