არასდროს უშენოდ! (5)

მაშინ თქევსმეტი წლის ვიყავი და როგორც ალექსანდრე ყაზბეგი აღწერს ამ ასაკს: „მაშასადამე იმ ხანში, როცა ძარღვებში აღელვებული სისიხლი ქაფდება, სდუღს და ჩუხჩუხით მიმდინარეობს, როდესაც გული მიილტვის რაღაც ჯერედ უცნობის ბედნიერებისაკენ და

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 5)

კლუბის კარი გაიღო და შემოვიდა ოცამდე წყვილი რომლებსაც,ხელში თითო თეთრი, წითელი ვარდი და ბუშტი მოქონდათ და მაძლევდნენ,ბოლოს დავინახე დემეტრე რომელსაც,დიდი დათუნია და წითელი ვარდები ეჭირა,-გილოცავ პატარა დაბადებისდღეს

ჩემო დედიკო!

შენ გულო შვილის თვალით მავალო,ულამაზესო, მუდამ კეთილო,ჩემთვის უვალი გზებით ნავალო,ბედისგან ბევრგზის ცრემლდადენილო.ჩემი სულისთვის თავდადებულო,ხელებო, მუდამ ჩემზე მზრუნავო,ჩემს სილუეტზე გადაგებულო,და ჯარასავით მარად

თაღლითი და მატყუარა 4

-გმადლობ შემოთავაზებისთვის!-ვამბობ მე.-აუცილებლად გავიცნობ!-იქნებ ასე მაინც მოეშალოს ნერვები. გვერდზე ვბრუნდები და იმ ბიჭისკენ ვაპირებ წასვლას, რომ მკლავში ხელს მავლებს.-რას აკეთებ? შენ თვითონ არ თქვი წადიო?-გაბრაზებული ვეუბნები მას.

წარმავალი სიყვარული თავი VI

მე და თორნიკე კაფიდან გამოვედით, დავემშვიდობე და წავედი.-მიდი დროზე! (დავითი)-პრივეტ! (ლევანი)-თქვენ? აქ რაგინდათ? (თორნიკე)სიტყვა არ დაემთავრებინა, რომ რკინის ჯოხი ჩაარტყეს და წაიყვანეს. საღამოს თორნიკე მირეკავდა.

წვიმას მოჰქონდა შენი სურნელი !

წვიმას მოჰქონდა შენი სურნელი და მოლოდინის ალი!მე გეძახოდი: ძვირფასო, მოდი და მიღიმოდა ხალი!მე ამ ოცნებით ვიყავი მთვრალი და მამშვენებდა ფარჩა,ეს გზები, კარგო - შენკენ მავალი, რა მიმზიდველი დარჩა!წვიმის მოტანილ საამურ სურნელს

ეს სწორედ ისაა რაც შენ გგონია პატარავ თავი 3

მესამე თავი-ალო ჯეს- ამ სახელის წარმოთქმამ ცოტა არ იყოს შვება მომგვარა. -ალო მია, როგორარხარ? არ გძინავს? როგორ მოეწყვე? როდის უნდა ჩამოხვიდე ჯექსონვილში? -კარგი დააცადე ცოტა სული მოითქვას-ვიღაცის სიცილი გავიგონე ტელეფონში, აშკარად ნაცნობი ხმა იყო

აჩქარებული გულისცემა (თავი მეცხრე)

- რა და ეს შორტია - ხელით შორტზე ვაიშნე - ეს კი ტოპი - სიცილით ავუხსენი - - კორექტირებას შევიტან , ეს ლიფია - ტოპზე ხელით მანიშნა -ხოლო ეს საცვალს უფრო გავს ვიდრე შორტს - წარბები კიდევ უფრო შეჭმუხნა -

ხელოვნების ნიმუშები.

უამრავი შიში არსებობს . არც კი ვიცი , მერამდენე ჩანახატში ვწერ ამას . გრძნობები გულის კედლებს ეხეთქებიან და არც კი ვიცი , რისი უნდა მეშინოდეს ; ადამიანის დაკარგვის , მასთან დაახლოების თუ მისი შეყვარების . ჩვენ ხელოვნების ნიმუშები ვართ სხვადასხვა

მექალთანე თუ მესაკუთრე....7

კარი გაიღო და დავინახე პირსახოც შემოხვეული ნახევრად შიშველი გიორგი ნამდვილად არველოდი..... ნერწყვი ხმაურით გადავყლაპე,ვუყურებდი მის კუნთებს, მის სხეულს . ფიქრებმა ღრუბლებში გადამიშვა..მხოლოდ მაშინ მოვედი გონს, როცა მისი სიცილი გავიგონე, ნერვები