ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 1)

-გამარჯობათ მე ლიზა ყოფიანი ვარ,ვცხოვრობ ქუთაისში ვარ 17წლის მაღალი სუსტი პატარა კურნოსა ცხვირით და დიდი ტუჩებით.მყავს და ანა 19 წლის და ძმა გიორგი 25 წლის ,ანა თბილისშია სასწავლებლად და სახლში თავისუფლებამაქვს...დღეს სკოლის ბოლო დღეა და არც კიი

წარმავალი სიყვარული თავი II

არსებობს ერთი ბიჭი რომელიც მაწუხებს კარგა ხანია. მეორე დთეს საშინელ ხასიათზე ვიყავი. სკოლაში სწაფი ნაბიჯით მიმავალს მესმის ხმა: -ეეე, მარო! (ლაშა)გადავკოცნე -რაშვები?! (მე)-არაფერს! რა გჭირს? (ლაშა) რაღაც ვერხარ.-არა, არაფერი, წავალ ხო?

მარტივად მოგელი

შემოეჩვია ჩემს ფიქრებს უარავისობა,თოვლი და სიცივე. შემოეჩვია მეხსიერებას და ფანტაზიას ათასი გაუგებარი სიგიჟე. მინდა, რომ უცებ აღმოვჩნდე კუნძულზე,სანაპიროზე ზღვასთან. ფიქრებს და ოცნებებს ვაზიარებდე, ვყოფდე სხვასთან. მინდა, რომ დრო ჩერდებოდეს, ისმოდეს

ბრძოლა მაღალ ქუსლებზე –6–

''მომესმა? მომესმა ხომ?! ხელის შეშლა როგორი უნდა, ახლავე გაგაგებინებ! უფრო სწორად შეგაგნებინებ! მუსიკებს ბოლო ხმაზე ვრთავ და ფეხზე ვიზლაზნები. მგზავრების ყურადღება ჩემკენაა მომართული.''

ჯარისკაცი ვარ, მე, ჩემო, უფლის...

ჯარისკაცი ვარ მე, ჩემო, უფლის, უნდა ვიბრძოლო როცაა ომი, მამას საყვედურს არავინ უთვლის, და მით უმეტეს არ უთვლის ლომი... მე ხომ მეფე ვარ ბოეტიისა, და რომც არ ეყოს ღამეს საცინლად, ლუღამი ვიყო პოეზიისა, ბოლოწერტილად ბედმა დასძინა...

არასდროს უშენოდ!

ეპიგრაფი: თუ ოდესმე იკითხავთ - რა არის სიყვარული?- გირჩევთ, პასუხს არ დაელოდოთ. თუნდაც ვინმემ შეძლოს და სიტყვებით გადმოგცეთ ამ გრძნობის მნიშვლელობა, ძალიან მალე თავად აღმოაჩენთ რომ მოგატყუეს... განა განზრახ, განა შეგნებულად, არა, ყოვლად უნებლიედ და

ფარულავას მარიამი 4

- მარიამ გეშინია?- დაიჩურჩულა და ლოყაზე მოეფერა, ხმა არ ამოუღია თვალები დახუჭა და ისევ ატირდა, თავით მიიხუტა და თმაზე მიაკრო ტუჩები- არაფერს დაგიშავებ მარიამ, ოღონდ ნუ გეშინია გთხოვ... მიყვარხარ გესმის? სიგიჟემდე, ზღვარს იქით მიყვარხარ და

გალაკტიონ ტაბიძე - მე და ღამე

ეხლა, როცა ამ სტრიქონს ვწერ, შუაღამე იწვის, დნება, სიო, სარკმლით მონაქროლი, ველთა ზღაპარს მეუბნება. მთვარით ნაფენს არემარე ვერ იცილებს ვერცხლის საბანს, სიო არხევს და ატოკებს ჩემს სარკმლის წინ იასამანს.

- მისტერ უჟმურო ოდესმე იცინით? (10)

ემი არც ისე ადრე გამეღვიძა.. თერთმეტი ხდებოდა, რომ გამოვფხილდი.. თავბრუ უსევ მესხმოდა.. ეს იმის ბრალია, რომ სისხლი დავკარგე, მცირე რაოდენობით, თუმცა, როცა როსედაც ანემია გაქვს..

სასურველი ხიზანი (11-12)

დოლიძემ ფრთხილად ჩასვა თამთა მანქანაში და სახლში წაიყვანა. მძინარე აიყვანა კიბეზე, ოთახის კარი ფეხით გააღო და აივანზე, მოქანავე დივანზე მიაწვინა. მიიყუდა და პლედი გადააფარა. გოგონას მშვიდად, ძალიან მშვიდად ეძინა,მთვარე და გარე განათების მკრთალი შუქი