ჩანახატი (2 თავი)

თავი მეორე მისაღებ ოთახში ხმაურით შელაგდნენ დათუნა და ალეკო. მისალმების ნიშნად აკას ხელი აუწია და სამზარეულოში თათიასთან შექანდა ვიკაც. - ცივი ყავა რომ არ დავლიო მოვკვდები!. - უცერემონიოდ გამოხსნა მაცივარი, ნაყინი და ყინულები გამოალაგა და ყავის

History#13

ისტორია ნამდვილად რეალურ ფაქტებზეა დაწერილი , თუმცა ვისზე არ დავასახელებ და რათქმაუნდა სახელებიც შეცვლილიაკარგად მახსოვს სექტემბერი იყო , ყველაფერს ცეცხლისფერი ემოსა ,ხალხი წყვილ-წყვილად დასეირნობდა ქუჩაში მე კი როგორც ყოველთვის მასწავლებელთან

ჩემი ღიმილიანი ბიჭი (IXთავი)

- მარტო ყოფნას არ დაგაცდიან რა( ვიკო) - ეგ კი არა დედაშენი გადაირევა რო დაგინახავს - გაუვლის რა- ფეხზე ხელი ჩამოუსვა ანასტასიას და თვალს არ აშორებდა გოგონას რომელიც ფათიფუთით ცდილობდა მოეშორებინა ჭუჭყი

მოულოდნელი ფერადი სხივი

დილით კარზე ზარის ხმამ გამოაღვიძა. ჯანდაბა ნეტავ ვინ არის? -გულში გაბრაზდა და ლოგინიდან ობობასავით გამოძვრა. ჯერ კიდევ მოუფხიზლებელი კარისკენ ნელი ნაბიჯებით და თვალების სრესით გაემართა. არც უფიქრია პიჟამაზე რაიმე მოეცვა, ამისათვის ჯერ მის ტვინს

მოხვედი და ცხოვრებას ისევ მიეცა აზრი

16 წლის არც კი ვიყავი როდესაც ახალ სახლში გადავედით. იქ ძალიან კარგად მოვეწყეთ მამამ ყველაფერზე იზრუნა რათა კარგად გვეცხოვრა. ხომ მართლა მე სალომე მქვია, ვარ 15 წლის, ვსწავლობ სკოლაში ვარ მე10 კლაში

გვანცა შენგელია

ბოლო რომანზე ("ბედნიერება გაზიარებით" ) ფიქრი რომ დავიწყე და გადავწყვიტე, პერსონაჟი რეალური უნდა ყოფილიყო მაშინვე გვანცა შენგელია გამახსენდა. ის ჩემი ბავშვობის მეგობარი იყო. რომ შევეხმიანე და გავანდე ჩემი ჩანაფიქრი საოცრად გაეხარდა.

საყვარელი ფრაზები საყვარელი წიგნებიდან

“არაფერი მინდა იქამდე, ვიდრე არ ვიპოვი ადგილს, სადაც მე და ჩემი ნივთები ერთად ვიქნებით. არ ვარ დარწმუნებული რომ ვიცი ეს რა ადგილია, მაგრამ წარმომიდგენია როგორია”

მარტა (დასასრული)

თბილისში დაბრუნებულები, ყოველდღიურად ვეღარ ხედავდნენ ერთმანეთს. ორივეს თავისი საქმე ჰქონდა. ორივე ძალიან იყო დაკავებული. ეს ლევანისთვის არასასიამოვნო ფაქტი იყო, მარტასთვის კი აღმოჩენა. აღმოჩენა იმისა, რომ ლევანის გარეშე გატარებული დღეები, აუტანელი

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 7)

სანამ საავადმყოფოში წავიდოდი, ცოტა ფეხით გასივეირნე, მიდოდა ყველაფერი გამადეხარშა. თუმცა არაფერი გამომდიოდა, ყოველ ჯერზე როცა ვცდილობდი ჩემი მშობლების რაიმე გასასამართლებელი მიზეზი მეპოვა ამას ვერ ვახერხებდი, ან როგორ შევძლებდი ამას როცა ისინი

ნუთუ ბედნიერება მართლა არსებობს?! (7)

ნუთუ ბედნიერება მართლა არსებობს?! ამდენი ტკივილის მერე შეიძლება ბედნიერება არსებობდეს? ან იქნებ საერთოდ არ არსებობს ეს ბედნიერება და ამდენ ტკივილს შეჩვეულებს გვგონია რომ ბედნიერაბა მოვიდა, ან იქნებ ეს ბედნიერება ტკივილია თუმცა იმაზე მსუბუქი ტკივილი