გეძახი... გიხმობ... მოდი...

მაკლიხარ,მიყვარხარ,მჭირდები გეძახი,გიხმობ და მოდი!

ცხოვრების შანსი (მეორე თავი)

სწრაფად შევიწმინდე ცრემლები და თავი მოვიწესრიგე.პატარა ჩანთა გადმოვიღე და ტანსაცმლის ჩალაგება დავიწყე.

სიცრუე რომელიც არ ვიცოდი 03

ხომ იცი მიყვარხარ გოგა. ერთ საწოლში ამოვიზარდეთ ლამის, არის რამე რაც შენ არ იცი ჩემზე და მე შენზე? შენც იცი განვიცდი ასე რომ გიყურებ

წარსულის მოჩვენება [თავი1]

მე გადავარჩინე ის ჩემი მისია შევასრულე და ერთ ადამიანს მაინც დავეხმარე ამ გულისამრევ სამყაროში იმაზე დიდი ხანი ეცხოვრა ვიდრე ეს ბედისწერამ არგუნა. აქ კი უკვე აღარაფერი მესაქმება სახლი დავტოვე და წვიმის წვეთებს შევუშვირე ჩემი ცასავით

პირველი და უკანასკნელი 4 თავი (დასასრული)

მეორე დღეს თავის საშინელმა ტკივილმა გაღვიძა. თვალები რომ გახილა სხვის ოთახში იყო უფრო სასტუმროს გავდა ვერ მიხვდა რა ხდებოდა მის თავს მგრძნობელობა რომ დაუბრუნდა მიხვდა რომ შიშველი იწვა ლოგინში -არა ოღონდ ეს არა

უადამიანო სახლში შუქი ანთია

გზაჯვარედინზე , სადაც მია მარკს ელოდებოდა მისთვის ბავშობის საყვარელი ადგილი იყო. ვინ იცის რამდენჯერ უთამაშია გვერდით მიტოვებულ სკვერში სადაც დანგრეული საქანელის კვალი დღესაც ინარჩუნდებდა გარკვეული დოზის იერსახეს , იმ იერსახეს , რომელსაც "ტკბილი"

დარდები.

ერთ დღესაც, დილით, როცა თვალს გაახელ და წინა დღეს მომხდარს გააანალიზებ, მიხვდები რომ სიზმარი არ ყოფილა. მერე იტირებ, ბევრს იტირებ, იქამდე იტირებ ვიდრე ცემრლები არ დაგიშრება, დარდებს ამოაყოლებ, მაგრამ დარდი არ გაქრება. .

ლაე (ნაწილი I - ლამპრობა)

-წყეულო ონიანო, მორჩი წმინდანის როლის თამაშს და უკანასკნელი სიტყვები წარმოსთქვი, აქა ვარ და გისმენ. სანამ სიკვდილი არ დაგვაშორებს... -შენ მე ვერ მომკლავ, დადე!

არ დამივიწყო

მელანო -ერთხელ ერთ პატარა ქალაქში ცხოვრობდა პატარა გოგონა სახელად მელანო და ბიჭი სახელად რატი. გოგონა 6 წლის იყო, ბიჭი კი 7- ის. ისინი ყოველ ზაფხულს ხვდებოდნენ ერთმანეთს. მათ დადეს ფიცი, რომ არასდროს მიატოვებდნენ ერთმანეთს, მაგრამ ნელ-ნელა მათ აღარ

შენ!

შენ ! ეს სიტყვა უკვე იმდენს იტევს, კალაპოტიდან გადმოვიდა ჩემი მდინარე.