ისევ შენ..(8)

ვისადილეთ და ოთახში დავსხედით. ეხლა მთლიანად ტასოს საიდუმლოს გამომჟღავნებაზე ვიყავი ორიენტირებული და ვიცოდი რომ ამით ბექას გათავისუფლება შემეძლო. მე და ლექსო კი მოქმედებაზე გადავდიოდით. ტასოო ჩამოვიდა და ისიც ჩვენთან ერთად დაჯდა

მე მომინდა ..8

ბავშვი შეიყვანა, ელეც მიყვა საწოლი გაუსწორა დააფარა აკოცა და ოთახიდან გავიდა როგორც კი კარი მიხურა და მობრუნდა ირაკლის აეკრო, დაბნეულმა ახედა თითქმის 5 თვეა ასე ახლოს არ ყოფილა მასთან ყველა ემოციამ ერთად იფეთქა, მონატრებამ, სიყვარულმა, ტკივილმა,

მოგიძღვნი ლექსებს...

მე კვლავ მოგიძღვნი უაზრო ლექსებს, კვლავ ავაფეთქებ გრძნობებით ფურცლებს, რადგან გაიგე ეს ჩემო კარგო , რომ ჩემი გული მეტს ვეღარ უძლებს!

შენ ვერ გაიგებ

შენ ვერ გაიგებ რა სურდათ ავტორებს ან რისთვის იკლავენ ცოცხალ გულებს ზღვაში რომ ხტებიან და სწირავენ თავებს ალბათ უყვართ ეს შეშლილი სიცოცხლე რომ იჭრიან სისხლით დაბერილ მაჯებს

მარტოსული

განიცდიდა თავშესაფარში ცხოვრებას მაგრამ ამისდა მიუხედავად არგაზრდილა დეპრესიული და თავის თავში ჩაკეტილი ბავშვი... ლაღი იყო, ბედნიერი კარგად სწავლობდა, მისი ლოგინის ზემოთ უამრავი სიგელი და მედალი იყო გამოკიდებული. ბავშვებს შურდათ მისი ამიტომაც არყავდა

ბედნიერება გაზიარებით (46)

ავალიანი მისაღებ ოთახში ტახტზე იჯდა და ტელეფონის ეკრანს ჩასჩერებოდა. - თორნიკე, - დაუძახა კიდევ ერთხელ შენგელიამ. ავალიანმა ისეთი სახით გამოხედა ცოლს, რომ გვანცა მიხვდა, სერიოზულად იყო გაბრაზებული.

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (4)

მუცელზე შეუცურა გავარვარებული ტორები და ყელში ცხელი სუნთქვა შეაფრქვია. - შეგცივდა, პროვინციელო? - სიცილით ჩაილაპარაკა ნაცნობმა ხმამ. უსიამოვნო ჟრუანტელთან ერთად, სასიამოვნოც კი იყო ეს სიტუაცია ვნების სიმთვრალე შეპარული ნატროშვილისთვის.

ორი ღამე (თავი 18)

თავიდან ვერც მიხვდა რა ხდებოდა მის ირგვლივ, მერე მუსიკის ხმამაც რომ აიწია და სისხლში ალკოჰოლის შემცველობამაც ყველაფერი ისევ ერთიანად დაუგროვდა, ცხოველივით წამოენთო და ფეხზე წამოვარდა, მაჯაში ჩააფრინდა ირონიით აღსავსე ქალს და ზიზღნარევი მზერიით

მთვრალი ალუბალი 5

-რას... რას ამბობ...-ჩურჩულებს აღშფოთებული. მისი საიდუმლო მე ვიცი, რაც ნამდვილად ცუდ შედეგებს უსახავს. -შენ არაფერს არ იტყვი!-მიკვირს, კიდევ რომ ახერხებს და მშვიდადაა. წელზე დოინჯს ვირტყამ და დამცინავად ვუღიმი.-გინდა რაღაც განახო? დამერწმუნე, ეს

ცვლილებები დადგა!

ცხოვრება, რომ შეიცვალა აღარ უნდა თქმა მე მგონი, ყველაფერმა შეიძინა, უჩვეულოდ მუქი ტონი რომც გინდოდეს, მთელი სიბრძნით ვეღარაფერს ვერ აწონი ფეისბუქმა, სულ შეცვალა დღეს ფუნქცია თანატოლის.