ბედნიერების ექვსი თვე : ისევ ერთად (სრულად)

-კატო გეყოს, ჩემი გაჭირვება მაქვს მე რა-ამოიბუზღუნა. -რა ხდება? -რა მიხვედრილი ხარ-მწარედ ჩაიცინა.-ნორმალურია ამ დროს და ასეთ ვითარებაში ეგრე რო მომეწეპე? მიიწი ცოტა იქეთ... -ოჰ მაგაზე არ იჯავრო.ისეთი დაღლილი ხარ , ძალიანაც რომ მოინდომო, მაინც

სრულყოფილებას ერთი ნაკლი აქვს (1)

-აბა, დავიწყოთ სიხარულო? - ნინოზე ზემოდან დაწოლილმა გუგამ ღიმილით იკითხა. შეეძლო ეს არც ეკითხა, რადგან მის გოგოში უბრალოდ დიდ და შთამბეჭდავ სურვილს გრძნობდა, რომ ეს ყველაფერი უნდა მომხდარიყო, მაგრამ მაინც სწორად ჩათვალა. მისთვის პირველი იყო, რა თქმა

მაინც მიყვარხარ (1 თავი)

-არა, აქ არ მომწონს ეს მდივანი იქეთ კუთხეში დავდოთ. თქვა ჩემმა ბიძაშვილმა ანამ შეწუხებული სახით, უკვე ერთი საათია ოთახში ავეჯის დაწყობას ვცდილობთ მაგრამ რაღაცას ყოველთვის იწუნებს. -გეყოფა გთხოვ დავიღალე ასეც კარგია. ვთქვი წუწუნით და მდივანზე დავხტი.

სხვისი ცოლის მესაკუთრე-7

_"შენი ქმარი მე ვარ"!ხელი წელზე შემომხვია და თავისკენ მიმიზიდა! _გაბრიელ გეყოფა!კარგად იცი რაზეც ვლაპარაკობ! გაბრიელი გაბრაზებული სახით მიყურებდა. -ეგრე ხო,ხელი მტაცა მაჯაზე და ოთახიდან გამიყვანა.გინდა ნახო "შენი ყოფილი ქმარი"!ნახავ კიდეც. ქვედა

სამუდამოდ ჩემში დარჩები (2თავი)

-აუ როგორ მინდოდა დღეს გართობა, მაგრამ ჩამშხამდა, ნუ რას ვიზამ. ვერც კომპიუტერით ვერთობი, არავინაა სოციალურ ქსელში, ყველანი ერთად არიან. აუ ეხლა თუ ნიკა მირეკავს გადავირევი. -ბატონო, გისმენთ, ლიკა რა ხდება?..

ბარიერი. -17-

-რისი ბოდიში, პირიქით გუშინ მოსვლა ვერ მოვახერხეთ და გვაპატიე. საქროწილო კაბაზე დავდიოდით მთელი დღე. -მითხრა სესილიამ და ყავა მოსვა

ბედნიერების 6 თვე (თავი2)

ჭკვიაად...-საპასუხოდ მოლოდგავუგიმე.. ლეპტოპი გამოვრთე, დიდხანს ფიქრობდ მომხდარზე. მაგრა ახსნა ვერ მოვუძებნე თუ რაომ დავტანხმდ შეხვდრაზე.. ფიქრებში ანდრიას გავყცინე ტკბილ ძლი ვუსუვედა სასიამოვნოდ დატვირთულმა მლეე ჩავთვლიმე.. ძილბურანში, გაკრით, მარა

სკოლა ბავშვების წესებით(33)

მეორე დილით თამუნა საავადმყოფოდან გამოწერეს. მართალია წოლითი რეჟიმი დაუნიშნეს ,მაგრამ წინა დღესთან შედარება არ იყო. ელენე იჩემებდა სახლიდან ვივლი სკოლაშიო ,მაგრამ გიამ იცოდა თუ ამაზე დასთანხმდებოდა ელენე სწავლას დროს ვეღარ დაუთმობდა.

ლორა და გრენუი #7

საავადმყოფოში აღარ მივსულვარ.გოგასგან მესმოდა სანდროს ამბები.ვიცოდი,რომ კარგად იყო უკვე და მალე გამოწერდნენ კიდეც.ვკვდებოდი,სიგიჟემდე მინდოდა მისი ნახვა,მაგრამ უნდა მიმხვდარიყო,რომ არასწორად მოიქცა.არ უნდა მოვეტყუებინე.

პატარა გოგონა დიდ ქალაქში (ნაწილი 7)

-შენი მშობლები სად არიან? - ამ კითხვამ დიდი ხნის შეუხორცებელ ჭრილობაზე მარილი დამაყარა და კვლავ ამტკივდა მთელი სხეული, თვალებზე მოწოლილ ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი და ყელში გაჩრილ ბურთს კი ვეწინააღმდეგებოდი რომ არ დავეხრჩვე -თუ გინდა არ მიპასუხო