მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 5)

სახურავზე მარტო დარჩენილმა, გაოგნებულმა ავახამხამე თვალები... ჯერ კარს მივშტერებოდოდი, თითქოს ველოდი, რომ ლაშა მობრუნდებოდა. მაგრამ სულ ტყუილად. ის არ დაბრუნდა... არ მინდოდა ლაშას ეგრძნო, ჩემი მისდამი სწრაფვა, თუმცა აშკარაა, ვერ შევძელი ამის

მრავალძალში ჯვარდაწერილნი [2]

–მომაწევინებ? – ინტერესით გახედა მამაკაცს, რომელსაც სახეზე დაეტყო, რომ არ ელოდა. –ეწევი? – ჰკითხა გაოცებულმა. –ზოგადად, არა. – მხრები აიჩეჩა. –მაშინ არა, – მონოტორულად ჩაილაპარაკა და სიგარეტზე დაგროვილი ნამწვი დაბლა დაყარა. –მინდა წამით მაინც

სწორედ იმ ღამით (თავი 1)

ზღვა მშვიდი იყო.ლურჯად ღელავდა ხანდახან პაწაწინა ტალღები ეხეთქებოდა ნაპირებს, პატარა ბიჭუნა ტალღებს ეთამაშებოდა, თან ნაპირზე მჯდომ ქალს უყურებდა და საყვარლად უცინოდა _დედა გადმომიგდე ჩემი საცურაო კამერა. მომესმა ბავშვის ხმა. ახალგაზრდა ქალმა კამერა

მორჩილი გაბრიელი (3)

ამ დღის შემდეგ ხშირად ვხედავდი იმ ბიჭს ეკლესიაში... დალაპარაკებას ვერ ვბედავდი... სახელიც არ ვიცოდი მისი. მხოლოდ შორიდან მიღიმოდა ხოლმე... და ამ ღიმილში რამდენი რამ იყო ჩაქსოვილი... მე კი ჩემდაუნებურად თავს ვხრიდი.ასე გადიოდა დღეები, კვირები..

ღამის ზმანება (5 ნაწილი)

ხელი ჩემს მხარეს კიბის სახელურს ჩასჭიდა და გასასვლელი გადამიკეტა. სად გავქცეულიყავი არ ვიცოდი... ვნებიანი მზერით მომჩერებოდა და ნელ-ნელა თავს ახლოს სწევდა. ყველაფერი წამებში და თითქოს საუკუნის განმავლობაში მოხდა...

ქარის მოტანილი წერილების დღე

დღეს 22 სექტემბერია, ქარის მოტანილი წერილების დღე. მოუთმენლად ველოდი ამ დღის დადგომას იმ იმედით, რომ ვინმეს წერილს ვიპოვიდი. ვიპოვე კიდეც, თანაც ერთი კი არა, ერთდროულად ორი. თეთრ კონვერტში ორი გაკეცილი ფურცელი იდო. ერთი, როგორც მივხვდი

იყავი აზარტული! 2

-არ დატოვო კარი ღია, არ დაგრჩება პირი ღია.-ზურგსუკან მომესმა დიკაპრიოს მკაცრი და დამცინავი ბარიტონი და ადგილზე მივეყინე. მოიცა, მოიცა... რამე მოხდა და მე არ მახსოვს? თუ სხვა ამბავია? პირის დაფჩენა ახლა უნდა გენახათ. ჭოჭმანით შევტრიალდი და საჩვენებელი

მარადმწვანე

-თექვსმეტის,-ვპასუხობ მცირე ყოყმანის შემდეგ და განზე ვიხედები.იქვე,მონგრეულ კედელზე წითელი ფერის უსწორმასწორო წარწერას ვამჩნევ. მექანიკურად ვძაბავ თვალებს და ხმამაღლა ვკითხულობ: -არ შემიძლია!-რა თქვი?-ქართული სიტყვების გაგონებისას

პარიზული კოკაინი (პირველი თავი)

-ვერონიკა!ვთქვი ჩუმად და მის მოახლოვებას დაველოდე.სულ გადამავიწყდა ეს გოგოც , რომ ჩენთან ერთდ იყო. ვერონიკა ჩემზე ერთი წლით უფროსია , ანუ 20 წლისაა, მეორე კურსის სტუდენტია. რაღაცნაირი გოგოა , ცხვარივითაა.ლამაზად ვერ ჩავთლი , 70-იანებში

მთელი ცხოვრება (თავი პირველი)

რომ დავიბადე მაშინ დაიწყო ოჯახსა და სანათესაოში დიდი გაწამაწია. დედა 37 წლის იყო რომ გამაჩინა და ვინაიდან არ იცოდნენ ასაკის გამო კიდევ შეძლებდა თუ არა მეორე შვილის გაჩენას, განსაკუთრებდით აღნიშნეს გოგოს დაბადება,- დედისთვის გოგო სულ სხვააო.