შემთხვევითობა არ არსებობს (1)

როცა თვალები გაახილა მიხვდა, რომ თავისი კუთვნილი სკამიდან მეორე სკამისკენ იყო გადახრილი და ვიღაცის მხარზე ედო თავი. დაფეთებულმა წამოჰყო თავი. ძლიერი და დაკუნთული მხრებიდან მზერა ნელ-ნელა სახისკენ წაიღო და გაოგნებული დარჩა როცა ნაცრისფერ, ლამაზ

ტესტი ჩახუტებაზე: რას მოგვითხრობს ჩახუტების მანერა თქვენს

ჩვენს პიროვნებას, ჩვენს შინაგანი "მე"-ს მრავალი მხარე აქვს, რომელიც ჩვეულ, ყოველდღიურ ქმედებებში ვლინდება – სიარულიდან დაწყებული, ლაპარაკის მანერით დამთავრებული. მაგრამ როცა საქმე ორი ადამიანის ურთიერთობას ეხება, არაფერია იმაზე მეტყველი, ვიდრე

შეშლილი მეგობრები(დასასრული)

დედამ მალევე გაიღვიძა ვატყობდი არ სჯეროდა ის რაც მოვუყევით. შემდეგ იყო ჩემი ბედნიერების ხუთი თვე,ზღაპარი რომელსაც ვერასდროს დავივიწყებ თუმცა ამ რამდენიმე თვეში უსიამოვნო დღეებიც ერია.ჩემი ოცნებები ასრულდა ჩემი თეთრ ცხენზე ამხედრებული პრინცი ლუკა

მყუდროება და მე ერთად ვუცდით მუზებს

ღამეა..დროა,როცა მუზები მოფრინავენ ჩვენკენ და ემოციათა ტალღაში მაშინვე გვაგდებენ...მყუდროება და სიჩუმეა...მუზების წრიპინა ხმა თუ დაარღვევს ამ საზოგადო ნეტარებას..

სულის ვარდო! (2)

,,დღესაც შვიდი გაკვეთილი... რა უბედურებაა აღარ შემიძლია რაა. კიდევ კარგი ერთი გაკვეთილიღა დამრჩა, თორემ აქედან გამასვენებდნენ"-დასვენებაზე ფიქრობდა ნენე. კეტებზე დაიხედა, ჰმმ... თურმე თასმა შესაკვრელი მქონია სკამზეიჯდა და თან იკრავდა თასმას როცა

ბედნიერების გზა (სრულად)

ადგილზე გახევებული იდგა და თვალებდაჭყეტილი მისჩერებოდა მის წინ ატუზულ მომღიმარ მამაკაცს.....-არა რა ისევ მარწყვის ჭამა აჯობებდა შენს კოცნას-დამპლურად გაუღიმა გოგონას და შემოსასვლელშივე გააკითხა სახლში შემოსულ ნანას,რომ სამზარეულოში პარკების გატანაში

ლურჯი მოგონებები (ნაწილი მეორე, თავი VIII)

გოგონა არ ინძრეოდა. საბოლოოდ თავი ორივე ხელში ჩარგო და აქვითინდა. ზურა მანქანიდან გადავიდა და სიგარეტს მოუკიდა. მარიამს ზედაც არ უყურებდა. საბოლოოდ როცა ჩაამთავრა მანქანას მოუარა და კარბეი გაუხსნა გოგონას. - გადმოდი. - ურეაქციოდ უთხრა, მარიამი არც

სიმდიდრე თუ ბედნიერება 4

ოთახში წამოწოლილი ველოდებოდი ნატას მოსვლას, 4 საათზე როგორც იქნა ეღირსა მოსვლა, ვიცი დაღლილი იქნებოდა მაგრამ მაღაზიაში უნდა წამომყოლოდა. სამზარეულოში ჩავედი საჭმელი მივირთვი ნატაც იქ იყო ყავას სვავდა -დაღლილი ხარ?.- ნელ-ნელაა ვაპარებდი -კი ცოტა და

უსაზღვროდ...

უმიზნოდ მიდიან დღეები გრძელი, ნაბიჯი ფეხის უკვალოდ რჩება. უსაზღვროდ რთული ტკივილით გელი უსაზღვროდ რთული იმედის ერთად. უგონოდ მთვრალი ცრემლებიც ჩემი უსაზღვროდ რთული ტკივილის კვალით. ძნელია ყველა დღე უშენოდ გრძელი,

იყავი აზარტული 10

დაღლილობამ, ტკივილმა და სხვა ფაქტორებმა იმოქმედა და თვალები დამეხუჭა. -ბაია! კარგად ხარ? მიყვარხარ ბაია!-დადიანის შემზარავმა ყვირილმაც ვერ გამოიღო შედეგი. მიუხედავად იმისა რომ ძალიან მინდოდა მისთვის ხმა გამეცა, ვერაფერს გავხდი. სიმსუბუქე ვიგრძენი