შეზღუდული შესაძლებლობები (6)

დილა. 7საათი. ივანე ტელეფონით ხელში ჯერ კიდევ საწოლში. ფიქრობს ცხოვრებაზე და უნდა ნინისთან დარეკვა თუმცა ვერ ბედავს. მის გონებაში ორი აზრი იბრძვის. ის რომ მას ნინი მოსწონს და ის რომ მას ნინისთან არანაირი შანსები არ აქვს. მაგრამ რატომ... რატომ ექცევა

სიძულვილი(დან) სიყვარულამ(დე) (ნაწილი1)

მიწაზე ფეხი დავდგი თუ არა,მივხვდი რომ ნანახმა მოლოდინს გადააჭარბა.ჩემმა გულმა სხვაგვარად დაიწყო ფეთქვა.გახშირებული გულის ცემის ფონზე ვცდილობდი რაცშეიძლება ბევრი საინტერესო და ლამაზი კადრი მომექცია თვალებსა თუ გონებაში.ყოველი მხრიდან ამაყად და

პეკინის ქუჩა (5)

-არა მა დედას დამთავრებული ქონდა უნივერსიტეტი ერთმანეთი რომ გავიცანით,ძალიან ლამაზი იყო.. -შენც ძაან სიმპატიური,და აი ასე ერთი ნახვით შეგიყვარდათ ერთმანეთი? -ის ძალიან ცუდად იყო, რობამ ცოლი მოიყვანა ისერო თამუნასთვის არაფერი არუთქვამსმ,ასე მარტივად

ვარსკვლავებმა გადაწყვიტონ #1

მედდას წვეთოვანის მილში წამალი შეჰყავს, შემდეგ ჩემსკენ იხედება. ცდილობს გამიღიმოს. –ცოტახანში დავბრუნდები შესამოწმებლად. ეცადე დაისვენო.–ბალიშს მისწორებს. რბილ თითებს ნაზად ასრიალებს ჩემს თმაზე–ყველაფერი კარგად იქნება.–ღიმილიანი სახით ტოვებს

არა-ჩვეულებრივი ადამიანები

„გაზაფხულის საღამოა მშვიდი, ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი…“ დიახ, ეს ტერენტია, მეოცე საუკუნის დასაწყისიდან… და მე, ოცდამეერთე საუკუნის ადამიანს, სატრფო მიკითხავს… ჩვენ ვსეირნობთ გაზაფხულის მშვიდ საღამოს და ვსაუბრობთ ამ სტრიქონების ავტორზე.

შავი თვალები

16 წლის ვიყავი როდესაც მამა გარდამეცვალა სწორედ აქედან დაიწყო ყველაფერი მამის ამბავი ჩემთვის და დედაჩემისთვის რთული გადასატანი აღმოჩნდა. ჩემთვის მამა იგივე იყო რაც თევზისთვის წყალი. დედამაც ძალიან განიცადა საყვარელი კაცის დაკარგვა უკვე სახლშიც კი

ობიექტური ბრაზი

და ისინიც ელოდებიან კიდევ ერთ გამოცხადებას, რათა აღავლინონ მორიგი ღვთის სახელით ჩადენილი მკვლელობა და დაბრუნდნენ გამოქვაბულში, სადაც მათი ცეცხლთაყვანისმცემელი წინაპრები დაიწვნენ იმ თავისუფლების შიშით, რომლისგანაც სულ ცოტა ხნის წინ გვიხსნა

მტრობა (ნაწილი 3)

-მე რატომ მიხსნი ეს შენი ცხოვრებაა. მარიმ აბაზანისკენ აიღო გეზი, ანდრომ ხელი დაუჭირა და გააჩრა, -ეხლა ამ ბო*ის გამო ნუ გამებუტები. მასეთი ჩემს ცხოვრებაში ასი იყო. მარი გონს მოეგო და ირონიულად გაუღიმა - ასზე მეტი ვერ გაქაჩე? ანდროს გაეცინა და ცხვირზე

შეშლილი-სულებთან მოსაუბრე (თავი 2)

ოპერაცია დიდხანს გაგრძელდა, როგორც იქნა ყველაფერი მწყობრში ჩამიყენეს, ამ დროის მანძილზე კი ვნახე დედა და მამა, მაგრამ მათ არ ქონდათ ბოხი ხმები, ისინი ისეთი საყვარლები იყვნენ, ანგელოზებს გავდნენ, ამას კლინიკურ სიკვდლს ეძახიან, ისინი მეუბნებოდნენ რომ

სამეული (დასასრული)

სახლში დაბრუმდნენ მაშინვე ნინიმ ბამბა გამოიტანა კიდევ რხვა რაღაცეები და ლუკასთან მივიდა - ძალიან გტკივა? - კითხა ნინიმლუკას - ისერა - უპასუხა ლუკამ - მართლა თქვი ჩემზე ..... - არა , მოიცადე იმ იდიდოტის ნათქვამი დაიჯერე - არა მაგრამ.... - კარგი რა