ვისკი და თანამედროვე კონკია.(თავი VI)

-ხო,ვივიანა არ არის აქ,გასულია,სახლშიმარტო ხართ,არ დატოვოთ აქაურობა ჩვენს გარეშე არსად წახვიდეთ,ჰო,ერეკლე,ლიზას შენ გაბარებ-მუქარის მსგავსად დაუტრიალა აქსანამ საჩვენებელი თითი -დედა,როდის მერე გავხდი ჩვილი ბავშვი?-თვალები გადაატრიალა ლიზამ

სიყვარული წარსულიდან[2]

-ქეთი,ხომ მალე ჩამოხვალ?-გიომ ბავშვური გულუბრყვილობით მკითხა და ჩვეულად მოსწია თავი ეკრანისკენ,თითქოს ასე მე მიახლოვდებოდეს. -კი,პატარა,მაგრამ ახლა უნდა გავთიშო.ხვალაც დაგირეკავ გპირდები-დავემშვიდობე და მანაც პატარა ხელები დამიქნია.როგორ მინდა ხოლმე

სიყვარული წარსულიდან[1]

-მომენატრებით.რომ ჩავალ „სკაიპით“ დაგირეკავთ-დავაიმედე ჩემი საყვარელი ოჯახის წევრები და ჩემოდანი გავაგორე.თვითმფრინავში ასვლისას,კიდევ ხელს ვუქნევდი მათ და თვალზე ცრემლები მადგებოდა.

ლილე

ერთი შეხედვით,ლილეც ჩვეულებრივი გოგონა იყო.იღვიძებდა დილას და ღამით ისიც იძინებდა,მაგრამ, სხვებისგან განსხვავებით, მისი ბალიში,რომელზეც თავი ედო,მუდამ დაცვარუიყო ცრემლებით.საერთოდ რა არის ცრემლი?

დასაწყისი დასასრულში (სრულად)

–ელენე რაზმაძე, აწ უკვე ჩემი კომპანიის ყოფილი მფლობელის შვილი, – ღიმილით ჩაილაპარაკა მამაკაცმა გახსენებული დეტალები, – დემეტრე, – ხელი გაუწოდა, – დემეტრე ამაღლობელი! – დაამატა. –სასიამოვნოა, – ხელები უფრო მიმალა ქურთუკის ჯიბეში და მამაკაცს

ოცნების მჭერი (2)

-ბოდიშს გიხდით ძაღლის გამო. - სამარისებულ სიჩუმეში კაცის ბოხი ხმა გაისმა. დეამ სუსტად გაიღიმა და მხრებში გასწორდა. თითქოს გადაუარა ნერვიულობამ და უკეთ გრძნობდა თავს. მზად იყო გზა გაეგრძელებინა.-არაუშავს. ჩემი ბრალია, არ უნდა გავქცეულიყავი, მაგრამ

7 რიცხვში 7 საათზე 7 ვარდი (თავი მე-8)

თავი მერვე-"წამება" აივნიდან გასვლას ვაპირებდი როდესაც ნაცნობი სიტყვა მიწვდა ჩემს სმენით ორგანოს. -მე მართლა მიყვარხარ-ჩუმად, მაგრამ გასაგონად ჩაილაპარაკა.

შენ ჩემი გახდები.....

როდესაც ცხოვრების ერთი კარი იკეტება,აუცილებლად უმალ იღება მეორეც,მაგრამ ხშირად ამ შანსს ვერ ვიყენებთ...ხანდახან ვერ ვხედავთ ამ მეორე კარის გაღებას,გულში ვიკლავთ ტკივილსს,სევდის სურნელით ვიჟღინთებით,გასაქანს არ ვაძლევთ ბედნიერებას,საშუალებას არ

''ჩათ სივრციდან რეალობაში,,

დუდა გავიცანი ეგრედ წოდებულ ჩათ სივრცეში ერთ-ერთ საიტზე. დიდი ხანი ვხედავდი "ჭორ ბიუროში"- ანუ ღია ჩათში, ტიპი შემოდიოდა, გაგვლანძღავდა, ბოლოს დაამატებდა: -აუ ნეტა იცოდეთ როგორ და მომაბეზრეთ თავი. და მე ნიაკო ხურციძე რომელიც ცხოვრებაში არავის

მწვანეთვალება (თავი 3)

ალექსანდრე მარიმ გააცილა გრძელი და დამღლელი დღის შემდეგ, მალე ჩამეძინა საბედნიეროდ ზაფხული იყო და სექტემბრამდე ჩემი ფეხი მორჩებოდა არმომიწევდა კასტილებით მისვლა ახალ სკოლაში. დილის 12 საათი იყო რომ გამეღვიძა დღემ ძალიან უაზროდ ჩაიარა, ალექსანდრე