ჩემი ხარ!!! (5)

იმ დღეს კარგად გაერთვნენ ძაან მაგარი დრო ატარეს აუზში. გოგოები კარგად გაირუჯნენ. თან ბიჭები აწვალებდნენ გოგოებს და იყო ერთი ამბავი ეზოში მთელ სოფელს ესმოდა მათი ყვილის და სიცილის ხმა. მოკლედ მაგარი დრო ატარეს . იმ დღეს გვიან დაიძინეს.დილით რომ

- მტკივა.. •სრულად•

- ხუმრობთ ხომ? მითხარით, რომ ხუმრობთ! - ნერვიულად იკითხა. ექიმი ისევ უხმოდ იდგა, თავჩაღუნული. - არა, ანასტასია! - უეცრად შევარდა პალატაში. ბავშვისკენ გაიქცა. პატარა გულში ჩაიკრა. - ანასტასია, ჩემო საყვარელო. - ბუტბუტებდა. ვერ გრძნიბდა სუსტ

წვიმა ჩემი სულის ნაწილი...

ყველაფერს როგორ გაურბის ხალხი ამ ყველაზე საყვარელ ამინდს...საათობით შემიძლია ძილღვიძილში ვიყოდა ჩუმად განაბულმა ვუსმინო წვიმის გამაყრუებელ წკაპაწკუპს... წვიმა ყველაფერია

ცნობადი სახე და მექალთანე (3)

მისკენ ინტერესიანი სახით წავიდა. –რას გულისხმობ? – ხმა აეჭრა და ყელში ბურთი გაეჩხირა. –ჩვენი გიჟური ღამე, არ გახსოვს, ვითომ? – ახლოს მისულმა ჩამოშლილი თმა გადაუწია უკან და თვალებში ჩახედა თავისი ჭინკებ–გამრავლებული თვალებით.

blue sparrow

-ერთი კვირის წინ შევსრულდი თვრამეტის. - ამაყად ვუთხარი გახარებუმა. რადგან მსიამოვნებდა რომ უკვე სრულწლოვანი ვიყავი და უკვე შემეძლო ჩემიტ დამოუკიდებლად მემართა ცხოვრება. ის მოიღუშა და კოპები კიდევ უფრო შეკრა., - შენ? -ოცის. - ხმა უფრო დაბოხებული და

მირონის მადლი...

თქვენზე მირონი დამიდნია, ღმერთმა მოგმადლოთ სიცოცხლით ტკბობა, არ დაივიწყოთ წმინდად ცხოვრება, არ მოინდომოთ არასდროს მტრობა!

წერილები

„აი ახლა უგონოდ, უაზროდ მთვრალი ვარ და ისე მომენატრე, ისე, რომ ამის თქმისას (თუ წერისას), ცოტა არ იყოს, ნამუსიც კი მაწუხებს. ახლა დეკემბერია, გარეთ საშინლად ცივა, თუმცა არ თოვს. ხომ იცი, არ მიყვარს ჩვენს ქალაქში თოვლი.

ნატანჯი ცხოვრება 6 თავი

- არა. არ მაინტერესებს არაფერი, აღარ მინდა შენი მოსმენა, გაჩუმდი და სამუდამოდ გაქრი ჩემი ცხოვრებიდან (ბოლო სიტყვებზე ტირილი ამივარდა, გაოცებული მიყურებდა, არ იცოდა რა ეთქვა, როგორ დავეწყნარებინე, ალბათ მიხვდებოდით ასე რამ გამომიყვანა წყობიდან, რატიც

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[6]

ეს მამის მზრუნველობა იყო,თუ შუა ხნის კაცის გატაცება?რას ნიშნავდა ეს ყოველივე..ან იქნებ ისე მითხრა...მეორე „მე“ ისევ მებრძოდა...ან იქნებ წარმოსახვა ისე ჩამკეტოდა,რომ ვაკუუმი თანდათან მღრნიდა.

მხსნელი (2)

ისე გავბრაზდი მზად ვიყავი მეორედ დამეწყო ტირილი. სასადილო ოთახიდან სამზარეულოში გავედი და ჭურჭლის რეცხვა დავიწყე,წყლის ხმაში ვერც კი გავიგე როგორ ამომიდგა გვერდით ვიღაც.-მაპატიე. ჩუმი ხმით თქვა ბაჩანამ და ცხელი სუნთქვა ყელზე მომაფრქვია.-მოდი