შეთავსებით ძიძა (დასასრული)

გაოგნებისგან და განცდილი შოკისგან ხმის ამოღება არ შემეძლო. იმდენად აბსურდულ, მოულოდნელ და პარადოქსულ სიტუაციაში ვიყავი რომ ადგილიდან დაძვრას ვერ ვახერხები. თავში რამდენიმე ჩაქუჩი მირახუნებდა და გულის რევის შეგრძნებას გზავნიდა მუცელში. უსიამოვნო

ზღაპრული რეალობა (13)

დილიდან რაღაც ძალიან აფორიაქებული იყო...ისე ღელავდა თითქოს ქორწინდებოდეს და პატარძალი იყოს..არადა,უბრალოდ წვეულებაზე მიდის.რამდენიმე დღის წინ მერთმა,რომ დაპატიჟა.როგორც იქნა დადგა ეს დღეც,როცა სახლიდან გავა და ხალხს

უსახელო გრძნობა (9)

უბრალოდ იცინოდნენ და მხიარულობდნენ. მაინც ამდენი დრო გავიდა და ისევ ერთად არიან..დრო ვერ დაგვაშორებსო ამბობდნენ.არ ჩქარობდნენ ქორწილს ჯერ მხოლოდ 18 წლისები იყვნენ ყვეაფერი წინ ქონდათ..მოასწრებდნენ,ახლა რომ დაოჯახებულიყვნენ სწავლას ვეღარ

ერთი დღე პარკში

- გამარჯობა - უმმ.. გამარჯობა?,- ავხედე მე. პარკში ვიჯექი, ხის ძირას, და თავზე ვიღაც უცხო ბიჭი წამომდგომოდა. - ისაა.. აქ ხშირად გხედავ ხოლმე.

თუ უშენობა მიწერია

ზოგჯერ არ მინდა, რომ მიყვარდეს, კვლავ რომ ვიდარდო, მაგრამ რომ გაქრეს მასზე ფიქრი, სხვა რა ვინატრო?! მე მირჩევნია, სიყვარულის ალში ვიწვოდე, ვიდრე ამ გრძნობის -სიყვარულის არა ვიცოდე!..

თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 17

ლუკა ერთადერთი ნათელი წერტილი და პოზიტივი იყო ჩვენს ნაცრისფერ შენობაში. გულგრილს არავის ტოვებდა. მალე წამოიზარდა, ბაჯბაჯი და ტიტინი დაიწყო. აი მაშინ კი საბოლოოდ დავკარგე მისი გზა–კვალი. ხან სად არმოვაჩენდი, ხან ვის ხელში მოვკრავდი თვალს. რა

"სიყვარული სიცოცხლის ფასად"15

-სად ვართ?- დაძაბული ხმით ვკითხე ორსაათიანი მგზავრობის შემდეგ და შევეცადე გარემო შემეთვალიერებინა, მაგრამ უკვე საკმაოდ ბნელოდა, ირგვლივ კი არანაირი განათება არ იყო, მხოლოდ მანქანის ფარების განათება მანიშნებდა იმას რომ აშკარად ტყეში ვიყავით.

დრო ვერ ანადგურებს,გრძნობამორეულ ადამიანებს

-ამ საქმეს ჯერ მხოლოდ ახლა ვიწყებ და შესაბამისად თქვენ პირველი ხართ.ინტერვიუ შეიძლება? ქალმა,რომელსაც დროის დაუნდობლობა სახეზე აღბეჭვდოდა ,თეთრი,ჭაღარა თმა შეისწორა და ლამაზად გაიღიმა. -რა თქმა უნდა. კვლავ ღიმილით წარმოთქვა სიტყვები და თითები

-ჰეი, კაიპში ჩაკარგულო (1)

-ვა გიუშ მოხვედი ძმაა? კაიფნარევი მზერა მომაპყრო ბექამ და მხარზე ხელი გადამხვია. -სახლში არმიშვებს ტოო.მუშტი ვკარი იქვე მდგარ ხეს . -მეც ეგრე ვარ ძმა.ამოიოხრა ბექამ და ხის ძირას მდგარ გრძელ სკამზე ჩამოჯდა.კოკაინის პაკეტი ამოიღო და ყნოსვას შეუდგა

უკუნეთს უხდება რითმა ( მეოთხე თავი)

ყველაფერი რაც ახლაა ოდესღაც არ იყო და ოდესმე აღარ იქნება ყველაფერი ის, რაც ახლაა. მიდის ცხოვრება ვისთვის ფეხაკრეფით და ვისთვის სირბილით, სხვისთვის შეიძლება მიფრინავდეს წუთები, დღეები, წლები. ენაცვლება დღე და ღამე ერთმანეთს. სინდისისგან შეწუხებულ