ლიზა ჯაფარიძე (ნაწილი 20)

ანდრიაც შეშინდა ასეთი სასოწარკვეთილი და რომ დაინახა და ისიც თბილად მიეხუტა.... შემდეგ ხელები ჩამოიღო და ლიზას სახეზე გადაუსვა... -შეიძლება ასე არ ჩანს, მაგრამ ძალიან მიყვარხარ მეც და დაიკოს შუბლზე აკოცა და ხელები სახეზე შემოჰხვია.. ლიზა მას

შენი არსებობა ნულს ჰგავდა (თავი 6)

შუბლში ხელი ვიხალე და ჩანთიდან მობილური ამოვიღე. აუარებელი ზარები, მესიჯები, ღმერთო შენ მიშველე ეს რა დამემართა. ტუჩზე ვიკბინე და მაშინვე ვიგრძენი ტკივილი, სისხლის გემო და ყველაფერი დამიტრიალდა თავში, მობილურში კამერა გავხსენი, სასწრაფოდ

მოგონებებს სიყვარული გვიტოვებს... [3]

ამ დროს მეგონა მთელი სამყარო მე მეკუთვნოდა. ჩემზე ბედნიერი ადამიანი არ დაიარებოდა დედამიწაზე. საღამოს ნინუცა და ბიჭები მოვიდნენ და ჩვენი ამბავი ძალიან გაუხარდათ. ლაშა ისევ არ შორდებოდა ნინუცას, სადაც წავიდოდა ყველგან მიყვებოდა. -იცოდე ჩემი გოგო არ

საზაფხულო ბანაკიდან დაწყებული სიყვარული (თავი 2)

დანარჩენი დღეებიც ისევ ისე გრძელდებოდა. დილით 10ზე ადგომა, ვარჯიში, ლაშას მწვანე თვალები, ლანჩი და საღამოს ისევ ძილი.. მაგრამ ერთ-ერთი დღე უცნაურად დაიწყო.. ვარჯიშზე ლაშა და რამოდენიმე ბიჭი არ გამოცხადნენ,ამიტომ ისინი უნდა დაესაჯათ, საუზმის დროსაც

ბრძოლა?_წესების გარეშე!(2)

_მოსამსახურე სად არის?უცებ მიეპარა შვილს და ყელში ხმაურიანად აკოცა _წავიდა მა!ქეთაც უცებ მოტრიალდა და წინ ასვეტილ მამაკაცს ყელზე ჩამოეკიდა. სახიდან ფქვილი მოიშორა და მამამის ლოყაზე აკოცა _შვილო დედაშენი სადღაა,სახლში მარტო ხარ?მალევე მოავლო სახლს

ნაკაშიძე

პოლიციის სირენების გამაყრუებელი ხმა არღვევდა ქალაქის სიჩუმეს.ტბილისის ცენტრალურ ტრასაზე პოლიციის მანქანა დიდი სისწრაფიტ მისდევდა bmws მარკის ავტომობილს.პოლიციის მანქანა 240ით მიქროდა წინ და გავაშელი სიჩქარეს ბრძანებისამებრ თანდათან უმატებდა -ხელიდან

უკუნეთს უხდება რითმა ( პირველი თავი)

- დილა მშვიდობის ლიზა!- მეზობელი სახლის მეპატრონე თავს ხრის და პასუხს არც უცდის ისე აგრძელებს გზას სკოლისკენ. - დილა მშვიდობის!- ჩავილუღლუღებ ისე ჩუმად, რომ მეც კი მეპარება ეჭვი, ვთქვი თუ არა რაიმე.

ორმაგი ტკივილი - {2}

- დღეს შენთან ვრჩები - მითხრა ნოემ, როდესაც მანქანიდან გადავედი - ასე რომ იმედი არ გქონდეს სადმე წასვლის! - კი მაგრამ ნოეე... - არავითარი მაგრამ ელი! - მკაცრად მითხრა - დღეს აქ ვრჩები და მორჩა!

გახსოვს?!

გახსოვს ტყის ბილიკი და ხე მარადმწვანე?! ან ის ცხელი, ძალზე ბნელი ღამე?! გახსოვს ჩვენი გრძნობა ოდეს შეფიცული?! ჩვენი სიყვარული სხვისთვის შენიღბული?! გახსოვს ფაეტონი, ძველი თბილი ქუჩა?! გახსოვს კარგო ჩემთან რომ შენ მუდამ გსურდა?!

თავისუფლება ფერებს!

ესეც ფერი იყო! დიახ ფერი. ჩამქვრალი და გაცრეცილი მაგრამ მაინც სიცოცხლის წყურვილით სავსე. ფერი იყო რომელიც დედამიწის დარდით გაჟღენთილიყო . ადამიანების სიძულვილს დაეთრგუნა და დაეჩრდილა , ნელ-ნელა გაქრობასაც უქადდა