მიყვარს..მენატრება..მაკლია!

სიყვარულზე,რომელიც გულს მტკენს მაგრამ მაინც მინდა..-იმიტომ, რომ ვიცი არმნახავს, ვიცი მისი უარი ცუდად გამხდის.. რომც მნახოს, ვიცი გულს ვერ დავიწყნარებ,ვერ გავუძლებ იმას რომ, ცრემლები არწამომივიდეს..მისიხმა თუ გულს მიფორიაქებს,წარმოიდგინე დანახვა

shentvis...

ეს ის ლექსია რომელშიც ჩემი სულია.. აღარ ვიცი რა დავწერო თითქოს აზრები მერევა, მონატრებული მისი ღიმილი თითქოს სიზმარში მომელანდება

კახელი'ო(ნაწილი მეორე)

როდესღაც ხო მთავრდება მეგობრობა და რაიმე სხვა იწყება?მაგრამ ჩემშემთხვევაში ესე არიყო ყოველლ დღე ჩამესმოდა ხვა ბექა დევდარიანზე რომელზეც მთელი თბილისი გიჟდებოდა ძალიან მაღიზიანებდა ეს ყველაფერი უსასრულობა იყო რაღაც ჩემთვის მაღიზიანებდა მისი სახელის

მეორადი ბედნიერება [11]

ორი თვე გავიდა გეგას გარდაცვალებიდან.. გარეგნულად თითქოს უკეთესადა იყო, მაგრამ ისევ სტკიოდა.. გამოკვლევევებმა აჩვენეს, რომ პატარის მდგომარეობა უკეთესი იყო, ისევე როგორც დედის. გამოიღო შედეგი მშობლების მზრუნველობამ..

თბილისში დაწყებული სიყვარული {2}

დილით ადრე ავდექი ვიბანავე ჩავიცვი შავი მუხლზე გადაჭრილი ჯინსი სავი კეტები და თეთრი მაისური ჟაკეტი მოვიცვი და ჩანთას დავტაცე ხელი. სკოლაში წავედი და კლასელებსაც უფრო დავუახლოვდი განსაკუთრებით თამოს საბას რომელიც გიტარაზე შესანიშნავად უკრავდა და

Bad Boys. (თავი 14-15)

ყველაფერი იმაზე რთული იყო ახლა, როცა ჩვენი აზრები გამართლდა ვიდრე აქამდე, ჩვენ უბრალოდ მოჩხუბარი ბიჭები ვიყავით, მეტი არაფერი, ეს კი უდიდესი მაფია იყო რასაც მხოლოდ სამი ადამიანი ვერ შეაჩერებდა. პირველი სამუშაო დღე, უფრო სწორად მისიისკენ გადადგმული

მიგაცილებ სახლამდე 4

აღარაფერზე აღარ ვფიქრობდი უბრალოდ მე და აკო ვცეკვავდით წვიმაში, საკმაოდ რომანტიულ გარემოში. აკო ჩუმად ღიღინებდა რაღაც მელოდიას, მე კი გულზე ვყავდი მიხუტებული. ცოტა ხანში ხელში ამიტაცა და სახლისკენ გამაქცია. -ფეხშიშველი ხარ, გაცივდები(აკო). -არ

უკუღმართი ქორწინება (მეორე ნაწილი {დასასრული})

"ის წავიდა" -დაიყვირა სულმა და მთლიანად დაუკარგა ადამიანობის შეგრძნება.... "ის წავიდა" ამოილაპარაკა ხმადაბლა. მის ხმას ოდნავ პროტესტიც შეჰპარვოდა მაგრამ ვერაფერს გააწყობდა... შეგუება მოუწევდა!

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [15]

- არა! - ისტერიკულად წამოვიყვირე. - ის მოვიდა. - დავამატე ბოლოს. - რა უნდოდა? - შედარებით მშვიდად მკითხა, მაგრამ ვეჭვობ, დიდხანს ვერ შეინარჩუნებს მას. - ბოდიში მომიხადა. - ვუთხარი სიმართლე. - რაა? აბა აქ რომ გკოცნის. - ახლა მეორე აწრიპინდა

ნდობის მსხვერპლი (სრულად)

მე ელენე ამაშუკელი ვარ. 24 წლის. რამდენიმე თვის წინ ფსიქიატრიულ კლინიკაში დავიწყე მუშაობა. 12 პაციენტი გვყავდა. ყველა 50 წელს გადაცილებული. მხოლოდ ალექსანდრა იყო 20 წლის. გოგონა ოთახიდან იშვიათად გამოდიოდა. სულ იჯდა და ხატავდა. მორიგეობის პირველ