ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 20)

პროლოგი:ცხოვრება სავსეა მოულოდნელობებით! და მაშინ როცა არაფერს არ მოელი, ხდება რაღაც რაც შენს ცხოვრებას რადიკალურად ცვლის...! ასე 1 საათი ვიქნებოდით ბათუმ გორაზე, სიცივე ვიგრძენი და გამაჟრჟოლა, დემეტრემ მისი მოსაცმელი გაიძრო და მე მომაფარა.

ბრმააა, ძვირფასო , სიყვარული .. ! (3)

ვაგრძელებ !!მეტ-ნეკლებად გამოგვიკეთდა ურთიერთობა , როცა ვხვდებოდით თბილი გამარჯობითა და წარსულის გახსენეით შემოვიფარგლებოდით , მე კიდე მისი თვალების შეთვისებით , ! ჩამოსვლიდან 1 კვირაში თბილისსში ხმა გავარდა შეყვარებული ყავსო ,, ყველა საიტი მასზე

სიყვარული პრესტიჟული ჟურნალის სტატიისთვის! (2)

ამ მომენტში სიხარულს და ამავდროულად გაურკვევლობას ვგრძნობ. არასდროს შევჭიდებივარ მსგავსი მოცულობის და შინაარსის სტატიას და ახლა ერთბაშად, ალბათ ცოტა გამიჭირდება.როგორ შეიძლება დავიწყო სტატიის წერა? რით ან საიდან? წარმოსახვით

მუხის ძირას ( ნაწილი პირველი / თავი 1-4 )

ყველაზე კარგად ოცნება მატარებელში გამომდის,იხედები ფანჯრიდან და ხედავ მთელი სამყარო უკან რჩება. ნეტავ იცოდე როგორი მარტოსული ვარ... ერთი შეხედვით ყველაფერი მაქვს,მაგრამ მაინც ძალიან მარტოდ ვგრძნობ თავს. შეიძლება სისულელეა,მაგრამ

იდეალური აზროვნება 4

ყველა ქალი მგრძნობიარეა, თუნდაც გულის სიღრმეში და არ შეიძლებოდა ასეთი კოცნა არაფერს ნიშნავდეს, დემეტრე უაზროდ დახეტიალობდა სტუმრებით სავსე სახლში და ვერ იჯერებდა, რომ უკვე მეორე დღეა, რაც იმ გოგოზე ფიქრი არ შეუწყვეტია. ის კი არა იმასაც ვერ იჯერებდა,

ველური [თავი III]

ფორტეპიანოს მიუახლოვდა და ახადა,რამდენი ხანია არ დაუკრავს.თითქოს რაღაც აკლდა მთელი ეს დრო.პედალზე ფეხი დადო და „მთვარის სონატის“ დაკვრა დაიწყო,როგორ უყვარდა ეს მელოდია.მისი სულში ჩამწვდომი აკორდები,რომლებიც გულს ვაზივით ეხვეოდა.

ვარდისფერი სათვალე (5 თავი)

დილით ერთ დასკვნამდე მივედი. არასოდეს აღარ უნდა ვიტირო! უფროსწორად ხშირად არ უნდა ვიტირო (რაც მახასიათებს). და მართლაც, გუშინ ღამით არ მიტირია. არც დღეს არ ვიტირებ და არც ხვალ. გაიღიმე დღეს იტირე ხვალ (წაიკითხე ეს ყოველდღე) თუ ხშირად ვიტირებ, ისეთ

მიშველეთ მუშაობით მკლავენ! 14

როცა დაბრუნდნენ იოანეს სახე წაშლილი ქონდა, ხოლო გაბრიელს დაჭიმული...ნახევარი საათი გარეთ რაღაცაზე კამათობდნენ. ვერაფერი გავიგე...ჩემი ქმარი(მგონი დროა უკვე ასე დავუძახო) მომიახლოვდა და საწოლთან ჩამოჯდა. სახეზე ფერი არ ედო. თვალები აწყლიანებული და

ისტორია სათაურის გარეშე

ლაპარაკ-ლაპარაკში მაღაზიამდე მივედით,ვიყიდეთ ყველაფერი და დავბრუნდით სახლში.მე და ანდრეამ არ დავლიეთ.ბიჩებსაც შევთავაზეთ წამოსვლა და ისინიც დაგვთანხმდნენ.დაღამდა,პირველი საათისთვის ბიჭები კარგი გამოფხიზლებულები იყვნენ და დავიძარით ადგილისკენ.მე

სიმპატიური უფროსი (12)

--ზუკა-- სახლში გაგიჟებული შევვარდი, კარები ისე მივაჯახუნე ფანჯრები დაზანზარდა.... -რას ნიშნავს სახლში არაა? ხნას ვერ ვაკონტროლებდი, ნებისმიერისთვის ვინც დამნაშავე არაა შეიძლება უმიზეზოდ მეჩხუბა, ნებისმიერი გამვლელისთვისაც... -ზუკა დაწყნარდი