გიჟი აგვისტოდან [სრულად]

და ზოგადად, მთელი ზაფხული ჩემეულია.. ეს დრო მავსებს, ცხოვრებას მიხალისებს, ჩემი სტიქიაა.. და აი კვლავ აგვისტოა, მაგრამ მე ისევ ქალაქში ვარ.. ვერც სოფელში წავედი, ვერც მთაში, ვერც ზღვაზე და ვიხრუკები აქ..

დაბრუნება

აი დღეს ვბრუნები საქართველოში, ძალიან გახარებული ვარ , ვუბრუნდები ჩემს სამშობლოს, მეგობრებს , კლასს და საერთოდ ყველაფერს. ხო სულ დამავიყდა გაგეცნოთ მე ვარ ლიზა ახვლედიანი 15 წლის მალე 16 ის გავხდები. ვარ მაღალი, მაქვს მუქი ფერის თმა და თვალები

შემიყვარდი სულელო(ოცდამეორე თავი)

-ანასტასია სახში დროზე და აქ ვილაპარაკებთ(აჩი)საშინლად გაბრაზებული ხმა ჰქონდა აჩის და ვიცოდი კარგი ღე არ მელოდა.ხმა ვეღარ ამოვიღე ტელეფონი გავთიშე და ცრემლები გადმომცვივდა -რატომ ტირი?ანასტასია?! ანასტასია?!(ვაკო) -აჩიმ გაიგო სკოლა რომ გავაცდინე და

Bad girl (7)

მომდევნო რამდნიმე დღე საჩუქრები საჩუქრებზე მომდიოდა... სახლი ნამდვილ ბოტანიუკურ ბაღს დაემსაგვსა იმდენი ყვავილი მქონდა და მაცივარი შოკოლადების ქარხანას, ვეღარ ავუდიოდით მე და ლიზიკო ამდენი შოკოლადების ჭამას. მათეც საჭვოდ დაიკარგა...

ბავშვობიდან დანგრეული ცხოვრება-ანუ გავხდი მეძავი (თავი 2)

1 კვირა აღარაფერს ეუბნებოდნენ, კლასსში მუდამ სიმშვიდე იყო, რამოდენიმე დღეში კი თავიდან დაიწყეს ანისთან ბრძოლა, ეს გოგო სულ ატირებული შემოდიოდა, არ წყდებოდა ბიჭების "ხუმრობები" ყველა ამჩნევდა, რომ ეს ყველაფერი სერიოზულ სახეს იღებდა მაგრამ არავის

სიძულვილიდან სიყვარულდე...(ერთი ნაბიჯია)(თავი მეექვსე)

უკვე ოთხი დღე გავიდა რაც,ანდრია არ შეხმიანებია ცოტა დააკლდა მაგრამ,ამაში მისთავსაც არ უტყდება...იმდენად სძულს კაცების მოდგმა და ისეთი შეშინებული ,რომ ისევ გულს ატკენენ ,რომ სიყვარულზეც უარს ამბობს კიდევ კარგი დროზე ადრე მიხვდა ყველაფერს და იმ

ორმაგი თამაში.. (ნაწილი VIII)

გერმანიიდან ჩამოსვლის შემდეგ, ჩემ ცხოვრებაში ყველაფერი უკეთესობისკენ შეიცვალა, მე და ერეკლე ერთად ვიყავით. მის გვერდით თავს უბედნიერეს ქალად ვგრძნობდი, სადარდებელიც არაფერი მქონდა ამიტომ სიყვარულითა და ბედნიერებით ვტკბებოდი.

პროვინციელი (2)

სახლში მისულს ნაზი ბუხართან მჯდარი დამხვდა რომელიღაც სერიალს უყუებდა და ემოციებს ხმამაღლა გამოხატავდა ,ფეხსაცმელები ხელში მეჭირა და მეც იქვე მივყარე , დივანზე ბებოს გვერდით მოვკალათდი და თავი კალთაში ჩავუდე -გეტკინება სესილი მასე ფეხები, ვის

მე,შენ და წვიმა..(6)

მაისის ბოლო იყო.. კლასში ვიჯექით.. მარი ფანჯრისკენ იჯდა,მე მის გვერდით.. თავი მაგიდაზე მედო და ფურცელზე გაურკვეველ ასოებს ვწერდი.. თან ისტორიის მასწავლებელს ვუსმენდი,რომელიც ერთი და იმავეს იმეორებდა,ბავშვები კი ყირაზე გადადიოდნენ.. სხვა დროს მეც მათ

უცნაური სიზმარი...

წყალი ირეკლავს ვერცხლისფერ სხივებს,თითქოს ის მთვარის სულის სარკეახის ქვეშ კი ჩრდილში კვლავ სძინავთ ფიქრებსმათ რომ შეჰყურებს მხოლოდ მთვარეა...ნაპირთან ჩამოივლის მუქი აჩრდილივამბობ : არ მინდა მარტო დამტოვო!მეც წამიყვანე! ნუთუ შენც გინდაამ სიბნელეში