დარჩი ჩემთან... (თავი მეექვსე)

მთელ ტანში ჟრუანტელმა დამიარა... აღარ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, გიგა მიხვდა რომ არასწორად მოიქცა და ბოდიში მომიხადა -ბოდიში-არაუშავს, უფროსწორედ... არვიცი რა გითხრა-არაფერი არ მითხრა, უბრალოდ ეს ამბავი არავის უთხრა-კარგი. ამდროს ნატოც მოვიდა

გაზაფხულს გავცვლიდი შენს ერთ კოცნაში ... 13

გიჟივით გავვარდი სახლიდან და არ ვიცოდი სად წავსულიყავი, ცხელი ცრემლები სახეზე მეწვეთებოდა და ლოყებს მიყინავდა ზამთრის სუსხლი. საავადმყოფოს კოლიდორში გიჟივით გავრბოდი და ექოსავით ჩამესმოდა 3 სიტყვა რომელმაც მიწასთან გამასწორა ...

დუმილი, ვით სამარე... (11 ნაწილი)

გათხოვების შემდეგ საოცრად მალე გარბოდა ვილმას ცხოვრება და თვალსა და ხელს შუა მისდევდნენ დღეები დღეებს. ლუკა სამუდამოდ გაქრა მისი ცხოვრებიდან, დიტო კი იდეალური ქმარი იყო და მათ ცხოვრებას ორი ანგელოზი- ლაშა და სალი ალამაზებდნენ და ასულდგმულებდნენ.

ჩემი მწვანეთვალება (11)

იმ საღამოსვე ავედით მამაჩემთან... -გოგა ბოდიში დაგვიანებისთვის უბრალოდ ჩამეძინა... (მე) -არაუშავს შვილო მოდით, გელოდებოდით... ნიკა! ანა! გამოდით.. (გოგა) ოთახიდან ორი ულამაზესი ბავშვი გამოვიდა.. ბიჭი ნიკა დაახოებით 16 წლის იქნებოდა, ანა კი 3 წლამდე

ნერვებზე მოთამაშე (6)

-მაკოცა..-თქვა ჩუმად და თავი დახარა, თითქოს ამით სირცხვილის დაფარვას შეძლებდა. -რააა?-ერთხმად წამოიყვირა ოთხივემ და თვალები დაქაჩა. -ხო და, შენ რომ გაკოცა იმიტომ დათანხმდა ამერიკაში სამწლიან ვიზიტს??-გაბრაზებულმა წამოიყვირა ოდიმ.-რა.. შენ.. რა

მიზანი არსებობისთვის ! (1 თავი)

იარაღს მაყუჩი ფრთხილად მოარგო, ტყვიების რაოდენობაც შეამოწმა და იქვე დაგდებულ გასაღებს აღელვებული გადაწვდა. 15 წუთი არც დაჭირვებია ელენეს სახლთან მისასვლელად, მანქანა ოდნავ მოშორებით გააჩერა და მტკიცე ნაბიჯებით გაემართა თაფლისფერ თვალებთან საბოლოოდ

წვიმას თუ არა თავს წშეგაყვარებ (13 თავი)

"არაფერია იმაზე უარესი, როცა გრძნობ, რომ არავის აღელვებს შენი არსებობა, არავის აინტერესებს შენი შეხედულება ცხოვრებაზე, რომ სამყარო უშენოდაც მშვენივრად გააგრძელებს სიარულს და შენი არარსებობა ოდნავადაც არ შეაკრთობს"ამოდიოდა და ჩადიოდა მზე... მიდიოდა

ღრუბლებში[2]

ადამიანი ცხოვრების რაღაც გარკვებულ ეტაპებს გადის.ყველაზე მნიშვნელოვანი ეტაპია:''გერქვას მშობელი''.რა თქმა უნდა ყველა ნორმალურ ადამიანს უხარია ახალი სიცოცხლის დაბადება,მაგრამ ადამიანები იმ შეგნებამდე ვერ მივდივართ,რომ ბავშვს კარგი აღზრდა

ბავშობიდან მოყოლებული (თავი 5)

გიოს ბავშობიდან ვიცნობ. იკასთან ერთად იყო ხოლმე.არანაკლებ მიყვარს იკაზე.ძმად მიმაჩნია და თვითონაც დად მთვლიდა. ამიტომ მალევე ავდექი.დავიბანე მოკლე შორტი,მოკლე ზედა თმები მაღლა ავიწიე და ჩავედი. ბიჭები მოსულები დაგვხვდნენ -ჩემი გიოოო მივახტი

თეთრი ღამე

-მმ.. არაფერი უბრალოდ წინ უნდა იხედო და დააკვირდე ვინმეს ხომ არ ეჯახები. გავიღიმე და უკან გამოვბრუნდი მაგრამ წინ მაინც მისი სახე მედგა ლანამ შემნიშნა და მკითხა რა ხდებაო მაგრამ მე არაფერი მითქვამს.. მეორე დილით თავს შეუძლოდ ვგრძნობდი ალბად იმიტომ