დრო

თვალები გავახილე ჩემს ოთახში ვიყავი, თავი საშინლად მტკიოდა, წამოდგომა ვცადე მაგრამ გვერდის საშინელმა ტკივილმა საწოლზე მიმაბრუნა.

ბედისწერის ძალა (11)

მისაღებ ოთახში ორივე მდუმარედ ისხდნენ, ცეცხლთან და ხმას არცერთი არ იღებდა ცეცხლის ალს ჩაფიქრებული გაჰყურებდა,გოგონა თვალები კი სევდიანი ჰქონდა.

ბედნიერი დასასრული (სულ)

ნიძლავში წაგებული ამბავია))) მაგრამ მაინც მგონია წაკითხვად ღირს)))

თამაში წესებით -3-

- შენ იცი რაც მინდა,- ტუჩები მის ცხელ კისერს შევახე და მისი გემო ისეთი განსხვავებული იყო... ვგრძნობდი როგორ დაუარა ჟრუანტელმა, ხელები წელზე შემომხვია. არა, არა არ ჩამეხუტო... მე არ ვარ ის, ვინც უძილო ღამეებს გაგითენებს და ვისაც თავს მხრებზე დაადებ.

სახლი მთაში (თავი 6)

- ვარაუდების გარეშე ძმაო - სიტყვა შეაწყვეტინა ანდრეამ ბიჭს - არაფერი ხდება გარდა იმისა, რომ საზიარო სახლი გვაქვს. - საზიარო სახლი, საზიარო საწოლი, საზიარო შვილები და ასე იწყება ოჯახური დრამები... - დრამების გარეშე ძმაო - გაიცინა ბიჭმა - უბრალოდ

ჩემი ბრალია (7)

კარგად ხარ ? ხელს სულს უბერავდა გოგონა -მტკივა ფრთხილად დაადო იოანემ დამწვარ ხელზე ცივი ტილო და თვითონაც სული შეუბერა -ასე კარგია? ანა მხოლოდ თავს უქნევდა -ეს როგორ მოგივიდა კი მაგრამ რა მოხდა

თამაში წესებით -2-

სალონში ისე დაცხა, რომ მინდოდა ფანჯრიდან თავი მთლიანად ქარს გამეტანა, იქნებ როგორმე ეს სიმხურვალე ნოემბრის სიცივეს ჩაეკლა. ხმა აღარ ამომიღია, ვუყურებდი როგორ დაყავდა, ვაკვირდებოდი მის პროფილს, კისერს, დაკუნთულ მხრებს, მანქანის სალონი და ამ მამაკაცის

თამაში წესებით -1-

ოფისის კარს ვაღებ და ხმაურით ავრბივარ კიბეებზე. გზადაგზა მჭიდროდ მომდგარ ლურჯ კაბას ვისწორებ. - ჯანდაბა, ისევ ვაგვიანებ, ამ კვირაში უკვე ზედიზედ სამი დღეა ვაგვიანებ, გამაგდებს, აუცილებლად გამაგდებს სამსახურიდან. ჩანთაში ჩაკარგულ ბეიჯს ძლივს

მე პოეზია არ მინდა მერქვას

მე პოეზია არ მინდა მერქვას ამბიცია მაქვს წერის მაღალი, სანთელი კალამს მადლიერ ერწყმის ვგონებ, მრავლად მაქვს გზები სავალი

ბედისწერის ძალა (11)

იმდენი რამ მაქვს შენთვის მოსაყოლი, რომ არ ვიცი საიდან დავიწყო.- ამოთქვა. – ნუ დმაინტრიგე რა მოხდა? _ ვერც წარმოიდგენ ვის შევხვდი... _ ვის? _ იაგოს...