იძულებითი ქორწინება (ნაწილი 2) თავი 22

სანდრო დიდხანს უყურებდა მომღიმარი სახით მიას, რომელიც მოწოლილ ცრემელბს მთელი ძალით ებრძოდა და ცდილობდა როგორღაც თავი მოეთოკა

საოცრება

დეფორმირებილი სახის მქონე ბიჭუნა, რომელსაც ყოველ დღე სკოლაში წასვლა ეზიზღება, რადგან არ ჰყავს მეგობრები, მისი ეშინიათ და თვალს არიდებენ. უეცრად ის ცხოვრებაში გამოჩნდება იმედი, პირველი მეგობარი, რომლის გამოჩენაც ყველაფერს შეცვლის.

უიმედობა.....

მე დავიღალე ამ ცხოვრების ორომტრიალში, და გადამქანცა ფიქრების ზღვამ და უიმედობამ, მარტო აღმოვჩნდი ჩემს შეცდომებთან ეულად კენტად, ახლა კი წავალ და განმსაჯოს მაღალმა ღმერთმა..

შემიყვარე თავიდან! {თავი 4}

მიეჩვიე, რომ მხოლოდ ეს მამშვიდებს. უხეშად დასწვდა ქალის ბაგეს. ნელ-ნელა სიუხეშე სინაზემ ჩაანაცვლა. ამ კოცნაში ატევდა ყველაფერს ბაბლუანი. -ვერავინ ვერასდროს შემიცვლის შენს ტუჩებს... ქალის ტუჩებთან ამოილაპარაკა და გახევებული დატოვა საძინებელში..

#21 [ თავი III ]

- ქალბატონო, რა გქვიათ? - ჯილდა. - გაოცებული იყო. - ქალბატონო ჯილდა, თქვენ ბავშვობაში გცემდნენ? - სახეზე ფითრისფერი დამედო. - ა-არა. რატომ მეკითხები? - უფასო მუშახელი ყოფილხართ საკუთარ ოჯახში? - ნილს მხარზე ხელი დავადე, რომ გაჩუმებულიყო, მაგრამ

შიში პატივისცემა და სიყვარული {ნაწილი 2/15}

ბავშვი გამოართვა და მოწვეტით აკოცა თომას, რომელმაც უხერხულად გაიცინა, ბავშვთან ერთად მიიხუტა გოგონას სხეული, საფეთქელზე აკოცა და ნიცამაც მოგვიანებით გაიაზრა ახვლედიანის მზერა და როგორ მალევე გაეცალა მათ.. -მაპატიე, არ..

ცხოვრება ფოკუსით და ფოკუსის გარეშე

ჩვენ,ადამიანებს ასე ოსტატურად გამოგვდის ტყუილები განსაკუთრებულად კი ილუზიების შექმნა და რა სამწუხაროა ასე ღრმად,რომ ვართ ჩაძირული.არ გვინდა ის ვიყოთ რაც/ვინც ვართ,საკუთარი თავისგან ყოველთვის მეტს მოვითხოვთ იმაზე მეტს რისი მიცემაც არ შეგვიძლია.

იძულებითი ქორწინება (ნაწილი 2) თავი 21

სამდრო და ნათია დიდხანს უყურებდნენ ერთმანეთს ამღვრეულ თვალებში, უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა ოთახში, ყველა დაიძაბა მათი არეული სახეების შემხედვარე

სიყვარულზე გაგიჟებული

დღეს მე ვწერ იმ სიყვარულზე გაგიჟებული გოგონას ისტორიას,რომელიც ტკივილითაა სავსე და რომელზე ლაპარაკიც ხმამაღლა უჭირს.ვწერ რადგან განვთავისუფლდე,ვწერ რადგან მინდა ჩემი ისტორიით სხვა ჩემნაირ სასოწარკვეთილ ადამიანებს ვაიძულო საკუთარი ცხოვრება თავად

ორი თვე (თავი 2)

სამხედრო ქურთუკს ვხედავ. გონება მებინდება და ვერ ვახერხებ რამეზე კონცეტრირებას, ვერც ფიქრს, უბრალოდ გაშტერებული თვალებით ვდგავარ და ირგვლივ წვიმის მიუხედავად სიჩუმეა, ალბათ სმენა დამეხშო...