მენთოლიანი ელი

ელის ყოველთვის ემღერებოდა. ყოველ შემთხვევაში - ასე ამბობდნენ. სინამდვილეში - ელისთვის რომ გეკითხათ, ამაზე პასუხი არ ჰქონდა. და მერე, როცა ვარსკვლავი ჩამოვარდა და ცრუმორწმუნე ელიმ ჩაიფიქრა სურვილი, ვიღაც გამოჩნდა, ვინც მიხვდა, რომ ელის ყოველთვის არ

უფორმო სულში იბადება შეგრძნება სეტყვის

..ყორნისფერ ზეცას დაუსერავს ფიქრები ჩემი,და მტანჯველ წარსულს დაუქსელავს სევდა ნაჩვევი,და თუ ტკივილმა მიმატოვა,ცრემლით დავრჩები,რითმით - ნარჩევით,მე გადავრჩები!მრუდე ეკლებსაც თუ ვაკოცებ ფეხით შიშველით,

მგლის ბილიკი თავი XXIII

– აბა რა გეგონა, ძამიკო, გერმან ბაზილის ბასრი ბებუთი მარტო ჩემზე მოქმედებდა? ხომ დახია შენი ტყავი? თუმცა შენი დაჭრა პოეტურ ვითარებაში მოხდა, მე ორჯერ დამჭრეს, ორჯერვე მტვრიან ქუჩებში წავიქეცი და მტვერში ამოვიგანგლე, ტანისამოსი გასაწმენდი გამიხდა.

ზღვარს მიღმა და ზღვარს შორის (ნაწილი 7)

იმედი როცა ქრება, ადამიანი მაშინ კვდება, ხომ არ მოგესმათ, კვდება და არა-გარდაიცვლება! იმედის უქონლობა ძალიან საშიშია. სასოწარკვეთილება შიგნიდან გჭამს, განადგურებს და სული სხეულთან ერთად სასწაულად იტანჯება. როცა ჩვენგან საყვარელი ადამიანები მიდიან

უცნობი ნაცნობი (თავი 7)

წარმოდგენა არ მაქვს, რამდენ ხანს ვიყავი უგონოდ - თუმცა თვალების გახელა, არასოდეს ყოფილა ასეთი რთული. განათებიდან მომავალი სინათლე, პირდაპირ სახეში მცემს და მაიძულებს, თვალი ავარიდო. ხელს, ფრთხილად ვადებ მიწას და მხოლოდ

ობლად დარჩენილი ქუჩა (1 თავი)

ჩემს ოთახში, ლოგინზე ვწევარ და ვცდილობ ვისუნთქო. თითოეული ჩასუნთქვა გულს მიკაწრავს. ფანჯარა გამოვაღე და ჰაერი ხარბად ჩავისუნთქე. „მე იმდღეს მოვკდი, როცა ჩემი არ იწამე“ ჩავიჩურჩულე და ყვითელი ფოთლებით მიმოფანტულ

პაემანი ღამესთან

სად არის მზე და სად არის ზღვები? სულს შემორტყმია მუქი საზღვრები.. და საუბრები უსახო "მესთან", მაქვს პაემანი ამ უტყვ ღამესთან, ხავსმორეული ოთხკუთხა ქვები,

მგლის ბილიკი თავი XXII

სამი დღე გავიდა ლოდინში. რეზო წიკლაურისაგან არ იყო არავითარი ცნობა. არჩილ ჩოხელი საგონებელში ჩავარდა. „ნუთუ ერთხელ მივიდა მწყემსებთან ვადიმ ურალოვი მათე ხაპიაშვილთან ერთად და შემდეგ კი ორივენი გადაიკარგნენ!“ ფიქრობდა იგი. კარგი და მათ ხომ ცალთვალა

იქ სადღაც... (სრულად)

"ესეც გაივლის" (გიო)აუ, ნუ ტირიხარ რაა ვერ ვიტან რომ ტირი!(ნინი)დავიღალე მინდა რომ დასრულდეს ამდენი ტანჯვა მინდა რომ ერთად ვიყოთ(გიო)ყველაზე მეტად შენ მიყვარხარ მიყვაარდი მიყვარხარ და მეყვარები გესმის. გიო ნინის ჩახუტა ცრემლები საკუთარი ხელით

ზღვარს მიღმა და ზღვარს შორის (ნაწილი 6)

... მჯერა, რომ ცხოვრება დაუსრულებელი ისტორიებით არის სავსე და ერთ-ერთი ჩვენი ისტორიაა. და მჯერა, ერთ დღეს ჩვენ შევძლებთ ჩვენს ქუჩაზეც მოვიყვანოთ გაზაფხული და მერე, ხელს ჩავჭიდებთ ერთმანეთს, - ფრთხილად შეახო ხელი საყვარელი ქალის ხელებს, - და ნელი