ოცნებებთან ასე ახლოს (თავი10)

-როგორ მომენატრეთ… შორიდან მოკრა თვალი ანიტამ როგორ ჩაეხუტა აახალგაზრდა მაღალი გამხდარი გოგონა ლიას -ლილია შვილო… ლიამაც მოჰხვია ხელი , -როდის დაბრუნდი შვილო

მხოლოდ ღმერთმა იცის (9)

-არ მინდა ახლა ამაზე საუბარი და კიდევ რა შენი საქმეა ჩვენ შორის რა მოხდა ეგ მხოლოდ ჩვენ ორს გვეხება.- მკვახედ მიუგო და გაეცალა იქაურობას. უკან აედევნა, მაგრამ მოულოდნელად ადგილზე გაშეშდა, როდესაც მოშორებით გოგონა დაინახა იოანესთან ერთად ბიჭი

ოიზისი (X)

-რა იყო აპირებ გამოცადო მართალია თუ არა რომ 15 წამიანი თვალით კონტაქტის მერე ადამაიანებს ერთამნეთი უყვარდებათ?-ირაკლიმ გაიცინა და გოგოს შუბლზე აკოცა, მერე ისევ ძველ ადგილს დაუბრუნდა- არ გამოგივა რადგან მე შენზე ზუსტად ისე დავეცი როგორც ერთ დროს

ოცნებებთან ასე ახლოს (9)

-შეიძლება რაღაც გკითხო ? ფინჯარი მაგიდაზე დააბრუნა ანიტამ და მის წინ მდგარ მამაცაკს შეხედა , ალექსანდრემ მხოლოდ თავი დაუკრა -ჩემთან ყოფნა გინდა? ალექსანდრემაც დააბრუნა ყავის ჭიქა მაგიდაზე -მეგონა მაგ კითხვაზე პასუხი იცოდი -ლილია შენთვის აღარაფერს

მიშგუ დოშდულ (თავი მეთორმეტე)

სიყვარული რთულია,სიყვარული მოულოდნელია,სიყვარული არის ყველაფერი რასაც ვფიქრობდი რომ იყო და არა მხოლოდ. მის მიმართ გრძნობები ისე გაჩნდა როგორც ძილი მოდის,ნელა და შემდეგ ერთდროულად. მე ვიცი რომ სასწაულები ხდება მაშინ,როცა ამას ყველაზე ნაკლებად

ბრძენის ბოლო სამოსი

ზუსტად მაშინ,როცა ხეს,ის ბოლო, დამჭკნარი, ყვითელი ფოთოლი ჩამოუვარდა,ძალიან დამწუხრდა.

ჩუმი ბრძოლა

ცხოვრებას ღამე ვიწყებ, მაშინ, როცა ყველა იძინებს, მაშინ, როცა მარტო ვრჩები ჩემს ფიქრებთან ერთად და კალმითა და ფურცლით შეიარაღებული ვებრძვი მათ. ჩემს დარდს, წუხილს მელანს ვატან, უცოდველ ფურცელზე ვიყრი ჯავრს.

რომანტიკა

ცოტა ღვინო, თამბაქო,მაგიდაზე გადაშლილი წიგნი და გარეთ ნაცრისფერი ღრუბლები! სევდის მომასწავებელი, რომ არის, აი რა მიყვარს! ახლა ფიქრის დროა, ბევრი ფიქრის, ახლა წარსულის გახსენების დროა...

სიზმარი

- სად მივდივართ ?! - გზას მივანათე,და შეშინებულმა ვკითხე,ყველანაირად ვცდილობდი ხმაში შიში არ დამტყობოდა. - ჩემ საყვარელ ადგილას - ისევ გამიღიმა. - მეც მომკლავ ?! - ტირილი მინდოდა. - მე არაფერი დამიშავებია მათთვის,არცერთი სერიოზული საქმე ჩემს თავზე

დიაგნოზი დედა

- სამი წელი ეძახდა ანა ბაჩოს დედას, სამი წლის შემდეგ პირველად რომ დაუძახა მამა თავიდან ეუცხოვა, თუმცა მერე მიხვდა რომ ალბათ ცხოვრებაში ვერასდროს ვეღარ განიცდიდა ამაზე დიდ ბედნიერებას...