მომკიდე ხელი - თავი მეცამეტე

რამდენიმე წუთში მეც დავტოვე კლასი და გასაღებით ხელში სამასწავლებლოსაკენ გავემართე. კლასიდან გამოსულს საკმაოდ არასასიამოვნო სპექტაკლი დამხვდა დერეფანში. -ვაიმე!- შევძახე, ზურგჩანთა სწრაფად მოვისროლე დერეფ- ნის კუთხეში და ძირს მწოლიარე კლასელისაკენ

მომკიდე ხელი - თავი მეთორმეტე

საღამოს მზის სხივებს ჯერ კიდევ შერჩენოდათ სითბოს კვალი და ლამაზად აელვარებდნენ ფანჯრის მინებს. მავსებდნენ. დღეს სრულყოფილებას მატებდნენ და უსასრულო ჰორიზონტს ალისფრად აფერადებდნენ.

წარსულიდან მომავლამდე (დასასრული)

გაგიმართლა, მაგრამ რა იცი, რა ხდება. იქნებ კიდევ შევხვდეთ ოდესმე და განანებ, რომ ჩემი სიყვარული უარყავი

შენ აგირჩიე! (ნაწილი 10)

უკვე, ლამის 10 წუთი იყო გასული, რაც ერთმანეთს ვუყურებდით, ხმას არ ვიღებდით არცერთი და მხოლოდ თვალების მოძრაობა იცვლებოდა ინტერესის მიხედვით. ჩახველებას უჩას ნათქვამი მოყვა... -უნდა გაკოცო!

,,იბრძოლე ან მოკვდი,, (II თავი)

ყოველთვის ნაკლებად მეოცნებე ვიყავი, უფრო სწორად შეუძლებელზე და წარმოუდგენელზე არ მიოცნებია არასდროს. რადგან ჩემთვის დაუჯერებელი იყო, რომ ოდესმე შეიძლება ზღაპარში გამწვანებულ მდელოზე, ჩიტების ჭიკჭიკსა და პეპლების ფარფატში გამღვიძებოდა.

ზოგჯერ წინ გვყავს (13)

– ქვეყნიდან მივდივარ დედა, გთხოვ ნურაფერს მკითხავ მივდივარ, რადგან ასეა საჭირო, შემდეგ მას მოვეხვიე და სახლიდან გავედი. მანქანის საბარგულში მოვათავსე ბარგი და აეროპორტისკენ წავედი.

მომკიდე ხელი - თავი მეთერთმეტე

მეორე დღეს წინა დღის განწყობა შერჩენოდა და იგივე ელფერი გადაჰკრავდა. სკოლაშიც ყველაფერი საათივით აწყობილიყო. აღარც გვერდზე მჯდომს ჰქონდა ისეთი უხეში გამომეტყველება, როგორც ადრე და აღარც ისე ვუფრთხოდი მის ლურჯ თვალებს.

ცხოვრება აჭარაში (მე-2 თავი)

რადგან ამ სამაყროში ერთადერთი ქალია, რომელმაც შეძლო და ის ბალანსი შეექმნა, რომელიც ვერცერთ კაცს ვერ გამოუვიდა.

რამდენიმე ნაბიჯში [სრულად]

უბრალოდ, სანამ რაიმე სხვის სწავლას მოსთხოვ საკუთარ თავს შეცდომების დაშვება ისწავლე დე, იმის მიღება ისწავლე, რომ ისე ვერ იარსებებ ადამიანი შეცდომების გარეშე როგორც რაღაცის უწყვეტი ანალიზის, ფიქრის გარეშე. „ათას ფაქტორს“ და შენივე შიშებს ნუ შესწირავ

შენ აგირჩიე! (ნაწილი 9)

-უჩა გთხოვ...-მხოლოდ მაშინ შევძელი რაიმეს თქმა, როცა კისერთან ჩაასრიალა თავისი ტუჩები. -მილა... -უჩა გაჩ... გაჩერდი...-სიტყვებს ვერ ვაბამდი ერთმანეთს და გონზე მოსვლა, სულ არ მინდოდა. -რა ნაზი ხარ... რა გემრიელი...-ხმა ჩამწყდარი ლუღლუღებდა გაუგებრად.