ბიჭი წარსულიდან (4თავი)

ვსვამდი, ვეწეოდი და ჩემს ერთადერთ სიყვარულზე ვფიქრობდი, ძალიან ძვირფასი ადამიანი იყო ჩემთვის. მხოლოდ მისთვის გავაკეთე ეს ყველაფერი, მისგამო დავტოვე ყველა და ყველაფერი. ის კი ვერ მიგებს, უნდა ვუთხრა ყველაფერი უნდა მოვუყვე სხვა გზა არ მაქვს.

ჩემი იყავი! (თავი 1)

ნელა მიუყვება ქუჩას. ისეთი მარტოსული რომ სამყაროც განიცდის მის მარტოობას, მაგრამ იქვე კიდევ არის ის ვისაც მისი ჭრილობების განკურნვა შეუძლია. ის ვისაც არა ნაკლებ სტკივა...

შენი უღელი (6)

ტუჩებს მოუფრთხილდი დავით ნამდვილად არ მინდა მოგაჭრა-გაკაპასდა გოგო -შემიძლია კბენით ჩანაცვლება მოვითხოვო? -გცემ!-აღშფოთებული სახე მიიღო თინათემ, რაზეც დავითს ხმამაღლა გაეცინა. -ბავშვო!

მუზამ მიწყინა - ერკე მიდასი

მუზამ მიწყინა ლექსის წერისას გეკადრებაო? მსგავსი ტაეპი უნდა ილტვოდე აღმაფრენისას უძირო სიზმრის ქვაბში დაეშვა.

მავნე (სულ)

_მორჩი ოცნებას დადუნა?_ ვკითხე და თვალებში ჩავხედე. გაეღიმა. _ სინამდვილეში ახლაღა ვიწყებ ოცნებას! _ რაზე ოცნებობ დადუ? _ შენზე, მხოლოდღა შენზე!.... _სინამდვილეში შენ ხარ ჩემი თავისუფლება!_ კოცნასა და კოცნას შორის, თითქოს ჩემს ფიქრებს უპასუხა მან....

განთიადი (მეთერთმეტე თავი)

-აქ ვარ, არაფერი მჭირს, შენთან ვარ, რაღატო ტირი?! -ალბათ ეს შიში მეყოფა, მთელი ცხოვრება საზიდად. -მთელი ცხოვრება, ჩემთან ერთად ბედნიერება უნდა ზიდო, შიში და ტკივილი დავამთავროთ რა. -მეშინია ძალიან, კიდევ არაფერი გააკეთონ. პოლიციაში უნდა წავიდე.

ჩაკეტილი სივრცე 26 თავი

-გილოცავთ- მკაცრი ტონით ვუთხარი აღელვებულ ბიჭს და კარგა ხნის სიჩუმის მერე მშვიდად დავამატე- რას ფიქრობ დედაჩემთან დაკავშირებით? -როცა მოვალთ ყველაფერს ერთად ავუხსნით მე და მია

ზოგჯერ წინ გვყავს (12)

– ჩემი ბრალი იყო, მაგრამ მეტი აღარ განმეორდება.- ვეუბნები და მივდივარ. – ვნახოთ, როდემდე შეძლებ თავის არიდებას.

ვერ დაგთმობ (თავი 1)

-ტანსაცმელი რომ გაცვია იმას არ ნიშნავს რომ არაფერი მომხდარა-მესმის ბოხი ბარიტონი -უზრდელი ტუტუცი და ხეპრე ხარ-ვამბობ და ელვის სისწრაფით ვდგები საწოლიდან -მთელი ღამე მეკვროდი და დარჩენას მთხოვდი და ახლა უზრდელი ვარ -იტყუები -ცრემლებსაც კი

მომკიდე ხელი - თავი მეშვიდე

დახურული ქუთუთოები სინათლის შემოსვლისას ნარინჯისფრად შეღებილიყვნენ და ნოემბრის ცივ საღამოში ერთიანად მითბობდნენ სულს. კვლავ მყუდროება გამეფდა ჩემს პაწია ბინაში. ქარი თბილისის თავზე დათარეშობდა და ზამთრის განწყობა შემოჰქონდა მის ქუჩათა ბინადრების