ნომერი 10 ( თავი 1)

ვიმეორებ და ჭკუიდან შეშლილი აქა-იქ ვიწყებ ტოკვას,ისე თითქოს შემოდგომის ცივ ამინდში ფოთლებისაგან დაცლილი ხე ვიყო,უსამართლობის შეგრძნება ერწყმის სიძულვილის გრძნობას,გონებაში ახლიდან იწყებს ფილმის კადრივით ტრიალს თვითოეული წამი და ვგრძნობ რომ მეტად

უკანასკნელი კოცნა (17 თავი)

გამთენიისას ხატიას სავარძელში ჩაეძინა, თორნიკემ ისე ფრთხილად აიყვანა ხელში და საძინებელში წაიყვანა რომ ვერაფრი გაიგო ჩვენმა პატარა გოგომ

მიუწდომელი სიყვარული ნაწილი-15 (დასასრული)

იმის შემდეგ რაც ლუკასმა ისადილა,სააბაზანოში შევიდა შხაპის მისაღებად,მე კი გადავწყვიტე ჩემი გოგონა მომენახულა! მითხრა რომ კარგად იქნება და მარტო ურჩევნია იყოს,მაგრამ მინდა შევამოწმო რას აკეთებს,ეს რომ არ გავაკეთო,მთელი ღამით არ დამეძინება მასზე

გასეირნება.

ტკივილის მეგობარი ცრემლია ის, თუ იმიტომ ტირიან რომ სიკვდილი არ უნდათ? მაგრამ რატომ არ უნდა უნდოდეთ, იციან კი რა ხდება "სიკვდილში"? ამაზე ხომ არც უფიქრიათ, ან შეიძლება უფიქრიათ მაგრამ მაინც 'რა იციან', იმიტომ

ანგელოზი (თავი 3)

უკან აღარ მოუხედავს ისე გავიდა და კარიც ცხვირწინ მომიხურა, გონებაში ყველაფერს ერთად მოეყარა თავი, ჯერ კიდევ სიამოვნების განცდაში ვიყავი, ამავდროულად იმედგაცრუებასაც ვგრძნობდი და თანაც ვერ ვხვდებოდი ლილის მხრიდან რას ნიშნავდა ეს ყველაფერი, სახეზე

ფული,სიყვარულის სანაცვლოდ (ნაწილი2)

-პირველი მე ვარ, ძმებო მაგას უნდა, შევაყინო ის, გამოხედვა და შუა თითი, უკან გავტენო. -ჯანდბა ჯანდაბა, ავდგე გავიქცე, რა გავაკეთო, კარავი მოშორებითაა, თან ყველა გათიშულია,ღამის თორმეტია უკვე... -წამო ძმა, უკვე ცეცხლიც ჩაქრა, ეგენი ვერაფერს გაიგებენ,

ცხოვრების გზაჯვარედინი (ნაწილი 2)

„როდის ვხვდებით, რომ თავისუფლები ვართ არჩევანში? ან ვხვდებით კი საერთოდ? ან ვართ კი თავისუფლები? თავისუფალი მაშინ ხარ, როდესაც სულიერი სურვილები უფრო ძლიერია, ვიდრე ხორციელი და თუ შენ, მე ან სხვა ხორციელ სურვილებს ვანიჭებთ უპირატესობას ანუ ჩვენ

ანომალია (თავი1)

აქედან თითოეულს თავისი სამყარო აქვს, თავისი სიგიჟეებით, ზოგი პარტნიორის გარეშე ცეკვავს, ზოგი ერთი და იგივე წერტილს თვალს არ აშორებს მთელი დღის განმავლობაში, ზოგიც თავის თავს ესაუბრება გლობალურ თემებზე, ბევრი მათგანი ჩაის სვამს წარმოსახვით

სად დაიკარგე?

ცოცხლები ისე სწრაფად ივიწყებთ, მკვდრობა სჯობს ისევ. ცოცხლებს სევდა გჭამთ, უფლებას აძლევთ სრულად შეგსანსლოთ.

მე და შენ ღამე

ტაბიძე დიდია, მე კი პატარა თავს არ ვუყადრებ, ვცდი მაინც ჩემგან რა საერთო ერთი გვაქვს, ლამაზი მარადჟამს სიყვარულს ვეტრფით, დიადს და თაკარას