უცნობი თვალების მეგობარი

როდესაც საოპერაციო ოთახის კარები იხურება და განურჩევლად ყველა, იმედის და სიამაყის თვალებით შესქცერის ქირურგს, საუკუნოდ იწელება სულ რაღაც ერთი წამი.. წამი, რომელიც ერთდროულად მოიცავს ყველაფერს... ერთ შანსს, იმედებს ან შესაძლოა იმედგაცრუებასაც,

უკანასკნელი კოცნა (4 თავი)

თორნიკეს ხმის გაგონებაზე გული უარესად ამიჩუყდა და ისევ ავტირდი, ვერაფრით შევძელი საკუთარ ტკივილთან გამკლავება და ცრემლების დამალვა

არსება ადამიანი

მაბნევს საკუთარი მე... მაბნევს უაზროდ და უმისამართოთ... ვმოძრაობ,ვჭამ, ვსვავ-წყალს, ვერთობი,ვკავდები შიგადაშიგ მედიტაციით რომელსაც არადა არ აქვს შედეგი.მაქვს ყველაფერი მაგრამ ვერაფრით ვკმაყოფილდები. მატერიალიზმში ვეძებ ბედნიერებას.მაქვს ყველაფერი

“მოდი ვითამაშოთ” 4 თავი

რომანი ეხება გოგონას, რომელიც შემთხვევით გახდება სასტიკი თამაშის მონაწილე, მისი სიცოცხლე საფრთხეშია. ამ საფრთხიდან კი უსიმპათიურესი პილოტი იხსნის.

"ხათაბალა" (ნაწილი 1 სრულად)

ცალტვინა! გაბრაზებით წამოვიძახე და ლიფტის ღილაკს თითი სამჯერ მივაჭირე გამეტებით.დღესვე ვიშოვნი ახალ სამსახურს! ყოფილ უფროსის მისამართით დავიმუქრე და გაზეთების ჯიხურთან მივიჭერი.

ჩემში შავი ღრუბელი ჩასახლდა

დავიღალე...ყველაფრისგან დავიღალე...მომწყინდა ყოველივე...თითქოს ჩემს წინ სინათლე ჩაქრა და სიბნელემ დაიდო ბინა.რაც სინათლის შუქს ასხივოსნებდა და გაურკვევლად,უცნაურად, უცხოდ იქცა.

სასრულეთი (თავი 21)

საღამოს თეთრ არაბულ სამოსში გამოწყობილი დიპლომატით ხელში აეროპორტში გავდიოდი პასპორტ კონტროლს. შავ ჰიჯაბში გამოწყობილი ჯემალი კი ნამდვილად სასაცილო სანახავი იყო. ფატიმა არა? ახია შენზე.

რჩევა მჭირდება...

მინდა გაგიზიაროთ ჩემი გრძნობა, რომელიც უკვე საკმაო ხანია მაწუხებს და შიგნიდან მჭამს, არ ვიცი რა ვქნა, სწორ3დ ამიტომ მიგმართეთ თქვენ, მაინტერესებს თქვენ რას იზავდით ჩემს მდგომარეობაში????

ამა სოფლის თავადისგან ნასამართლები

კვლავაც ღუბლები, გარეთ ისევ ნაწვიმარია,უფოთლო ხეებს, ამძიმებენ შავი ყვავები ევროპის ცენტრში, ამინდიც კი საზიზღარია,სადღაც ჩქარობენ, უსამშობლო, ხალხის მასები მეც თითქოს ვგევარ უფოთლო ხეს ყვავებ დასეულს,

სიმართლე სიცრუეში (თავი 5)

ცარიელ ოთახში იწვა გამომძიებელი, სიჩუმეს როგორც ყოველთვის საათის წიკწიკი არღვევდა. რატომ არ ახსენდებოდა დილით ამ დამპალი საათის ჩამოხსნა?საკუთარი თავი ეუცხოებოდა, ის ხომ მუდამ ასეთი მშვიდი და გაწონასწორებული