ჩაკეტილი სივრცე დასასრული I ნაწილი

-აქ შენთან ერთად ყოფნა არ მინდა!- მომაბეზრებლად ვუთხარი და ოდნავ უკან დავიხიე -ნინი, ნუ მაღიზიანებ! - თვალები დამიბრიალა.

ცოდვილთა ოცნებანი (ნაწილი პირველი)

მახსოვს შუა ღამეს, რაღაცას მოვკარი თვალი! ერთი წამით მეგონა მომეჩვენა. დილით, რომ ჩავედი დაბლა, დავინახე, სისხლი გუბე. თავიდან ვერ მივხვდი, რატომ იყო ამდენი სისხლი, მაგრამ როგორც კი გვერდზე გავიხედე, დავინახე დედა როგორ იწვა. შიშისგან...

შორი მთიდან

ამბავი მოგვითხრობს სვანი ბიჭის სიყვარულის ისტორიაზე ჟღალთმიანი გოგონას მიმართ შუაგულ თბილისში, დაპირისპირბებეზე , ბევრ ტკივილზე, სიხარულზე და იმ ძველი სიყვარულით ცხოვრებაზე.

თბილისური ოდისეა (ნაწილი II)

სასაფლაოზე ქალის ფეხსაცმლის კაკუნი მდუმარებას არღვევდა, ასე რომ ჩასაფრებულიყო საფლავებს შორის. დადიოდა წვრილ-წვრილ კიდეებზე და თვალებით ეძებდა იმ ერთადერთს. საყვარელი სახელი და გვარი რომ შენიშნა გაეღიმა, ისე როგორც იცოდა ხოლმე, სიყვარულით, ტკივილით

მისი ქალიშვილი (მეხუთე)

აუზიდან ბენიერი ჭყლოპინით ამოხტა ნენე. „მამიკოს“ ძახილით გაიქცა შემოსულისკენ. ხელები გაშალა ლევანმა. სულ არ დაუფრთხია იმას რომ ბავშვი სველი იყო. ნენე გულში ჩაიკრა, ჰაერში აიტაცა და დააბზრიალა. ბედნიერმა კისკისმა გააყრუა ეზო. თვალი იასესკენ გამექცა

ბიზნეს გარიგება : W (თავი 3)

სემის თითები ნაზად შეეხო ქალის კანს, თითქოს ისევე ნაზად, როგორც მარგალიტები. მისი გულისცემა უფრო აჩქარდა, ხოლო მისი სუნთქვა უფრო ღრმა და ნელი გაუხდა. ის ამ მომენტში განსაკუთრებულად ახლოს გრძნობდა ვივიენს, მისი თმების სურნელი და სხეულის სითბო მასში

მხოლოდ ღმერთმა იცის... (თავი1)

– შემოდი, შენ გელოდებოდი.- დასძინა კაცმა. – ბატონო, ანზორ სანამ კერძოდ ამ ოპერაციაზე წავიდოდე მინდა, გოგონას ოჯახს დაველაპარაკო, რომ უკეთ გავიგო. – სწორედ მაგიტომ გელოდებოდი, მამამისია აქ და შენი ნახვა უნდა.- უთხრა და კარებში საშვალო ასაკის

ატმისფერი ( სრულად )

-ტაძარში მიმიყვან ? -ერთი პირობით, ატმისფერ კაბას ჩაიცვამ .

მისი ქალიშვილი ( მეოთხე)

ლამაზი სახე ჰქონდა ლევანს. ჯერ ისევ დაჭორფლილი და ბავშვურად მოუხეშავი ნაკვთებით, მაგრამ მაინც საოცრად ლამაზი. მარტო მისი ხვეული, კულულა, ალისფერი თმა რად ღირდა, ანდაც მწვანე ბროლივით ბრჭყვიალა თვალები. მე, შავგვრემანს, ვინ იცის რამდენჯერ

ზოგჯერ წინ გვყავს(17)

– ვიცი, რადგან მეტი აღარსად აღარ გაგიშვებ. - გამომყვები? – დიახ, ბატონო, დანიელ თანახა ვარ ვიყო თქვენი ცოლი სიცოცხლის ბოლო წუთამდე.- მომიგო მან და მომეხვია. – მიყვარხარ.. – მეც.- ჩამჩურჩულა ყურში.