ოცნება უფასოა (თავი 14 )

- ხვალ, ხვალ და მორჩება, მეტჯერ აღარ ვნახავ ეყო უკვე ჩემს გამო რაც გადაიტანა. - ფიქრობდა ნიტა და თან ცრემლებს იწმენდდა. მთელი ღამე ლუკაზე ფიქრობდა, იმაზეც ფიქრობდა როდესაც წავიდოდა ლუკას სხვა რომ შეყვარებულიყო ამას როგორ გადაიტანდა, საბოლოოდ კი

ერთი ნახვით შეყვარების გჯერა?(დასასრული)

დამიანემ ძლივს ამოღერღა და გონება დაკარგა, ამაზე კატერინა სულ მთლად შეიშალა, კიოდა ვეღარ აზროვნებდა დამიანეს ეჩხუბებოდა გაიღვიძეო, ლანამ იმ წამსვე სასწრაფო დახმარება გამოიძახა და 15 წუთში მოვიდნენ მანამდე კი როგორც შევძელით შევუხვიეთ ჭრილობა

მტრედები (სრულად)

ყოველი წუთით ვრწმუნდებოდი რომ მან ჩემში ვიღაც სხვა პიროვნება მაპოვნინა,ისეთი რომლის შესახებაც თავადაც არ მქონდა წარმოდგენა.ახლა როცა ის აღარაა და მის მტრედებთან ერთად გაფრინდა,სწორედ ის ნოსტალგიური მოგონებები მაწუხებს, რომლებიც არასდროს

ესე არ იტყოდა ზარატუსტრა 1

- არა მეგობარო. ესე არ იტყოდა ზარატუსტრა. - მაშ, რას იტყოდა?! - არ იტყოდა, მათხოვარო. სიცილით მოკვდებოდა! რაღაც ჩაიბურტყუნა, გალეულმა, მე კი ის ამოვწურე და აღარ მაინტერესებდა. მახსოვს როგორ ჩავუარე დისორიენტირებულმა შემხვედრი კაფის ვიტრინას და

მე და ბაბუ

ერთი ბაბუ იყო, სახელად იურა, რომელიც ცალი თვალით კარგად ვერ ხედავდა. პატარა გოგონა, შვილიშვილი კი მას გამუდმებით ერთსა და იმავე კითხვას უსვამდა...

ბედი ყოფილა მწყურვალი

გულმა მიმუხლთა, დამძლია თურმე ყოფილა ძლიერი, რად მოგელოდი სიკვდილო ბედი ყოფილა მწყურვალი

პატარავ შენ ღირსი ხარ ბედნიერების (თავი 10)

ახლა არ მქონდა დრო, რომ ჩემი ხელებისთის ყურადღბა მიმექცია, იცით ყველაზე მტკივნეულია, რომ ადამინი, რომელიც ისე ძლიერ გიყვარს, რომ მზად ხარ დათმო ის, მისი ბედნიერებისთის და ამით შენც გაიხარო, ამ ადამიანის ისეთ დღეში დანახვა, როგორშიც დამიანეა, ძალიან

ტყუილი მილიონ დოლარად *4*

ტკიპასავით მიკრობოდა მის არაამქვეყნიურად ლამაზ სხეულს და არასდროს გამძღარიყო მისი საკუთარ სხეულში შეგრძნებით,მისი კოცნებით, სურნელით..საუბრის მანერით..თვალებით...ხელების ვირტუოზული მოძრაობით.. მამაკაცმა ხელები მისი თეძოებისკენ გადანააცვლა,პენუარას

ჟანგბადი (თავი მეხუთე)

ხალხს დაავიწყდება რა თქვი... ხალხს დაავიწყდება რა გააკეთე... მაგრამ ხალხს არადროს დაავიწყდება ის თუ როგორ მოექეცი მათ, არ დაავიწყდებათ როგორ აგრძნობინე თავი...

წვიმად მოსული წვეთები

ბოლოს საათს რომ დავხედე, შვიდის ოცდაცამეტი წუთი იყო. ჭერს ვუყურებ. მასზე გრძელი და უფორმო ლაქა არის, ოდესღაც წვიმად მოსული წვეთებისგან დამჩნეული. გარედან ჩიტის ჭიკჭიკი მესმის. მისი ხმა მახსენებს რომ რეალობში ვარ.