ცხოვრება ტკივილთან ერთად.თავი 2.

-შენ გაჩუმდი და მომენდე ლილე რადგან ძალიან მინდიხარ,მინდა მარადისობაში წაგიყვანო და ჩემში დანთებული მხეცური ალი აგიყვანს ვნების მწვერვალზე.ლილეს სხეულს სიმხურვალისგან სულ მალე კოცონი წაეკიდებოდა,მას უნდოდა ჩაედინა ყველაზე დიდი სიგიჟე,მაგრამ შიში

ერეკლე ქავთარაძე./5/

ფიქრები კი რომელიც არა და არ ანებებდა თავს საშინლად ატკიებდა ქალას. საფეთქლებ დაჭიმული და სუნთქვაშეკრული იხსენებდა ნიკოლეიშვილის ზიზღნარევ გამოხედვას. მარანში, ოდნავ გამკრთალ სინათლეშიც კარგად გამოარკვია ზიზღით აპრეხილი ლამაზი, სავსე ტუჩი.

მარილისი |1|

ნაცრისფერი, უსახური, ოთხკუთხა შენობა. ქარი მთელი ძალით აყრის მტვერს კედლებს. ხეები გადატეხვამდე ირწევიან და გამხმარ ტოტებს , შიმშილისგან დასუსტებულ ხელებს რომ დამსგავსებიან , აქეთ-იქეთ ახეთქებს. მთვარის შუქი დასავლეთის სარკმელში ანათებს და მკრთალად

შემოდგომის პეპელა(თავი 3)

-იქ რომ ვერ დავინახე მერე ძებნა დავიწყე და შენ დაგინახე,უფრო სწორად შენი ლამაზი ქუდი.ძალიან მომწონს(ხელით თეთრი ნაქსოვი ქუდისკენ მიანიშნა,რომელსაც ცენტრში პომპონი და შედარებით წინ წითელი მზე ამშვებებდა,)ასეთი ბევრი მაქვს მაგრამ ეს

ჩემი ისტორია(თავი3)

როდესაც მელანიაა ფიქრებიდან გამოერკვა სამზარეულოსკენ გასწია სადაც ნატალია აჩის გაკეთებულ ბლითებს შეექცეოდა -მელანია როგორც ჩანს აჩი ძალიან გემრიელ ბლითებს აკეთებს,სულ რომ არაფერი ვთქვათ კვერცხის ნაჭუჭები მაინც არ მხვდება ჭამისას.

ცხოვრება ტკივილთან ერთად.თავი 1.

-რა გასწავლა ალექს მარტო ცხოვრებამ. -მინდა რომ მიყვარდეს,დაუსრულებელი იყოს ჩემი სიყვარული და მქონდეს დიდი ოჯახი.მინდა ცნობილი გავხდე და ხალხი მცნობდეს.

არა მე, არამედ არამე /სრულად/

არა მე, არამედ არამევ, მეტისმეტად გათავხედდი საკუთარი არსებობით. შუქზე გამოსვლამ გაწყინა, ძვირფასო. არა არაფერი, არამედ ყველაფერი. არა მე, არამედ არამეა არაფერი. და არა არამე, არამედ მე ყველაფერია.

გაიღიმე ! შენ ღიმილი გიხდება ...

მთავარია სუნთქავ ! როგორ ხარ , ვის რაში აინტერესებს !როცა უიმედოდ ხარ , მარტოობაში ლპები , არა ფიზიკურ მარტოობაში , სულიერ მაროტოობაზე ვსაუბრობ... ფიზიკუტად გარს იმდენი გახვევია და დაგტრიალებსს ...

მეტი იცხოვრე ....

არც კი მახსოვს წერა როდის ან რატომ დავიწყე.... სულ ვწერ , რაც თავი მახსოვს , ვწერ და ამით ვთავისუფლდები.... ვიცლები დაგროვილი ემოციებისა თუ სათქმელისგან ! სხვას ვის ? ვის ვანდობ , გავუზიარებ და ვინ გამიგბს ასე ძალიან კარგად ? როგორც სუფთა, ერთი

ბარიკადები ცხოვრებისგან ll

ცხოვრება ხშრად გვიგზავნის ბარიკადებს და ეს მხოლოდ წიგნებში ამოკითხულ ან სერიალში დანახულს კი არ ჰგავს, რეალურად გვხვევს თავის მარწუხებში, თითქოს სუნთქვა გვიჭირს და ისე ძლიერ ვართ გართხმულნი მიწაზე, ადგომას ვეღარ ვახერხებთ, მაგრამ მერე თითქოს ერთი