ბინძური თამაშები თავი 2 - 18+

დილით ცოტა ხანს ისეირნეს ანასტასიამ და სანდრომ,ისაუბრეს და გადაწყვიტეს,რომ მირიანის და ლალისთვის ყველაფერი ეთქვათ.ორივე ნერვიულობდა,მაგრამ ეს აუცილებლა უნდა გაეკეთებინათ,ერთმანეთი უყვარდათ,ერთმანეთს ეკუთნოდნენ და უნდოდათ ეს სამუდამოდ

სიყვარული ლონდონის გულში (თავი 1)

შლაპა მოძვრა და მამაკაცს ფეხებში ჩაუფრიალდა. ანასტასია მორიდებული სახით ახედა მამაკაცს როდესაც შლაპას იღებდა, როდესაც სახეში შეხედა მიხვდა ისიც როგორი დაბნეული იყო, შეშინებული სახე ჰქონდა, როდესაც ანასტასიამ წამოდგომა სცადა, მაშინ მოეგო გონს

ვითომ შემთხვევით (ნაწილი 2)

- მაგ საქმისთვის მე არ გამოგადგები - მაინც რა საქმისთვის - ლოგინისთვის და ფიზიოლოგიური მოთხოვნილებების დასაკმაყოფილებლად - შენთან უფრო მეტი გეგმა მაქვს ვიდრე მხოლოდ ფიზიოლოგიური მოტხოვნილებების დაკმაყოფილებაა - აი მე კი არანაირი გეგმა არ მინდა

ძველი ბიჭის გოგო(თავი2)

მითხრა სერიოზულად და სკამისკენ მანიშნა, მაგრამ ახლა მხოლოდ სახლსი წასვლაზე და დასვენებაზე ვფიქრობდი, დანარცენი არაფერი არ მაინტერესებდა მხოლოდ რაც სეიზლება სწრაფად წავსულიყავი აქიდან ეს იყო ცემს ინტერესებსი -გუშინ დახმარებისთვის ძალიან დიდი მადლობა

იმ დღეს ^_^(დაიანას)

იმ დღეს, თურმე მე იმ ღამით, წამით პულსი ამიჩქარდა და როდესაც ამას მივხვდი, თითქოს ტყვია გამივარდა. ისევ რაღაც უჩვეულო შეგრძნებამ მე გვერდი გამკრა და გარკვეულ პერიოდში ეს შეგრძნება აღარ გაქრა. იმ დღეს, თურმე მე იმ ღამით, ვიღაცაზე ფიქრი მკლავდა, არ

მიმძიმს...

მიმძიმს... დღევანდელი დღე გუშინდელზე მეტად ცივია მიმძიმს... ცხოვრება მხრებზე გირებად ვფიქრობ... გულის სიღრმეში ბევრ რამეს ვნანობ და... მიმძიმს... ყოველი დილა თითქოს სასჯელია და ამ სასჯელით ცოდვებს ვისყიდი მიმძიმს...

შავ-თეთრ ცხოვრებას სიყვარული შემატებს ფერებს (5,6თავი)

უკან მიხედვა ვერ მოვასწარი ვიღაცამ ხეზე ამაკრა და გაშმაგებით მიკოცნიდა ხან ზედა ხან ქვედა ტუჩს ბოლოს ორივეს ჰაერო რომ აღარ გვეყო გაჩერდა და შემომანათა თავისი მუქი მწვანე თვალები რომლებსაც ჭკუიდან გადავყავდი -აალექსანდრე !(მე) -მიყვარხარ პატარავ

გაორება /სრულად/

"და ვინ თქვა, რომ დრო ყველაფრის მკურნალია?.. დრო ერთი დიდი ულუზიაა.!!"

ბლუმი

გინახავს ღამე დღეზე ნათელი? დღეს ასეთია... ფხიზლად ვერ შევხვდი, ცოტა მეძინა, მაგრამ როდის იყო "ძილი" გვყოფნიდა. სახლში დაბრუნებულმა, მოსვენება მხოლოდ მუსიკამ მაპოვნინა... ქაოსი! აუტანელი შეგრძნებები... საკმაოდ ხშირად ვახსენებ ვიცი! და მოდი გაჩუმდი,

ევა - 8

-არ მინდოდა ასე გამოსულიყო, მაგრამ...-დაიწყო ბოლოს კაცმა. ევამ გაიღიმა. -ჯერ ოცდაექვსის ვარ. ძმა დავკარგე. დედა მჭირდება...ჯერ...-ღიმილით ამოხედა კონსტანტინეს. ისეთი ლამაზი იყო იმ დროს, ისეთი საოცარი, გიშრისფერმა გაუაზრებლად მოჰხვია ხელი და მთელი