ადამიანები ჩვენს გარშემო

არსებობენ ადამიანები რომლებიც სულაც არ არიან ისინი როგორებიც მოაქვთ თავი.პირადი გამოცდილება

წარსულის ირონია (დასასრული)

მომხდარის გაანალიზება ძალიან რთული აღმოჩნდა... ასე უცებ ოდესღაც საყვარელ ადამიანზე მსგავ

დემეტრე ფილფანის საკუთრება(თავი1)

ე ანასტასია მეტრეველი ვარ, 17წლის, მეთორმეტე კლასელი,კარგი ტანით და სიმაღლით, მოკლე ყავისფერი თმით, დიდი და გამოკვეთილი ტუჩებით. დედისერთა ვარ, ჩემი მშობლები ბიზმესმენები არიან და მუდმივად გასულები არიან, ჩვენი შეხვედრა და ერთად ყოფნა ძალინ

ჩემს გულში (სრულად)

მანქანა ავტობანზე მაღალი სისწრაფიდ მიჰქროდა, ჰაერს შურდულივით აპობდა მაღალი დონის ავტომობილი, შავგვრემან ცისფერთვალება ბიჭს ცრემლები ღვარად ჩამოსდიოდა შიშისგან მთელი სხეული უკანკალებდა მაგრამ ფეხს არ უშვებდა იცოდა ამას არ ინანებდა მაგრამ ეშინოდა,

ისევ შენ თავი 2(მოგონებები)

სავარძელზე წამოვწექი და მოგონებებში გადავეშვი.გამახსენდა ის დღეც როდესაც პირველად შევამჩნიე დევდარიანი, მეცხრე კლასში ვიყავი ჩემს კლასს ქიმიის გაკვეთილი უტარდებოდა, როდესაც მოულოდნელად პარალელური კლასის დამრიგებელი შემოვიდა და თქვა რომ მათ კლასსაც

შემიყვარდი/თავი პირველი/

ამ მოთხრობის წერას დიდი ხანია ვგეგმავ და დღეს უკვე მოვიკრიბე ძალები...ნუ ამ მოთხრობაში შეხვდებით მელანოს,რომლის ცხოვრებაც რადიკალურად შეიცვლება ახალი წლების შემდეგ...დაბნეული,სასოწარკვეთილი და შეყვარებული გოგონა სიყვარულისთვის იბრძვის და მზადაა

დამირღვიეს სიმყუდროვე

დამირღვიეს სიმყუდროვე მარტოობის ჟამს, მე ხომ, მე ხომ უშენობის საერთოდ არ მწამს. ამ ჩემ მწველ ცეცხლს სხვა ცეცხლი ხომ საერთოდ არ ჰგავს, ვიცი ჩვენ გადავაბრუნებთ ჩვეულებრივ ნავს. დამირღვიეს სიმყუდროვე მარტოობის ჟამს, მე დღეს ისევ ველოდები შენი ნახვის

სანთლით ხელში

თავიდან მასაც ჩვეულებირივი ცხოვრება ქონდა არაფრით გამორჩეული. ჰყავდა მოსიყვარულე ოჯახი უფროსი ძმა და უამრავი მეგობარი მაგრამ,როდესაც 14-ის ყველაფერი შეიცვალა.მამამის ადამიანს რომელსაც ყველაზე მეტად აფასებდა მეოთხე სტადიის კიბო დაუდგინდა და სწორედ ამ

მკვლელობა შავ წრეში (1 თავი)

ახლა ჩემთვის ყველაფერი ნათელია, ვიცი ვინაა დამნაშავე და ვინ არა, მაგრამ, მაინც სიკვდილმისჯილივით მივაბიჯებ წვიმაში. ჩემ თავს ვერ ვხედავ მაგრამ ვგრძნობ რომ სახე წაშლილი მაქვს, ისევე როგორც გული. ვგრძნობ რომ ძალა აღარ შემწევს იმისა რომ გზა გავაგრძელო

„არ ვიცი, რამდენად"

მომენტი, როდესაც ადამიანს იცნობ და ვერ ხვდები, თუ რას გრძნობ მის მიმართ, რადგან ხოლმე კარგს ფიქრობ,ხოლმე კი ცუდს,თუმცა იმედი მაინც არის, რომ ყველაფერი კარგია.