ბუმერანგი.ნაწილი მეორე 13 თავი.

მეზიზღები,საერთოდ არ მინდა გხედავდე რადგან შენ ადამიანი არ ხარ,შენ ცხოველი ხარ,ცხოველი ვინც შეუბრალებლად ხოცავს ადამიანებს.ვინც ყოველთვის აზარალებს უდანაშაულოს,რადგან მხოლოდ მათ ერევი და საკმარისია,მართლაც და საკმარისია უკვე ეს ყველაფერი.

სამი დღე (5 თავი)

- ნანო აეროპორტში დააკავეს საფრანგეთიდან დიდი რაოდენობით ნარკოტიკული საშუალების შემოტანის დროს. როგორც ამბობდნენ ვიღაცას დააფარა ხელი და მისი არ იყოო. მაგრამ საეჭვო და გაურკვეველ ვითარებაში დაკავებიდან 3 თვეში სცადა.

მადერა [თავი 5]

მეძინებოდა დიდხანს და ბურანით გაბრუებული, სამყაროს მოწყვეტილი, აღარასდროს დავუბრუნდებოდი ამ შეშლილ სამყაროს, მაგრამ აივნის კარის მინაზე ნაზი კაკუნი ჩუმ ბრაგუნში გადაიზარდა და გამომაღვიძა. ინსტინქტურად გავიხედე მარჯვნივ და ვიფიქრე, რომ მოვკვდი. ან

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XIII)

-რატომ არ აძლევ ადამიანებს უფლებას, რომ შენში კარგი მხარე დაინახონ… -როცა ისინი კარგს ხედავენ,ჩემგან კარგ საქციელს ელოდებიან- თავი კვლავ ჩემსკენ გადმოაბრუნა. მის თვალებში უდიდესი ტკივილი ამოვიკითხე. ასეთი რამ მასში ჯერ არასდროს მენახა..-მე კი არ

ცრემლების პრინცესა (მეშვიდე თავი)

-ამაზე არ იფიქრო, კარგი? უბრალოდ არ იფიქრო. ხანდახან მოიქეცი ისე, როგორც გსურს. მერე რაა რომ შენ შენ ხარ. რადგან ლექციებს კითხულობ და ლექტორი გქვია, იმას არ ნიშნავს, რომ ყველა შენ სურვულზე უარი თქვა. მით უმეტეს,

საშობაო არდადეგები (1ნაწილი)

ალბათ ბევრს გქონიათ სურვილი იმოგზაუროთ უცხოეთში ძირითადად ეს სურვილი ეხება პარიზს ან ნევიორკს ან ბორაბორას. დამეთანხმებით ძალიან მოდური და ტრენდული ქალაქებია. როგორც ყველას მეცმინდოდა სხვა ქვეყნების მონახულება მაგრამ განსაკუთრებით მინდოდა პარიზის

ბუმერანგი.მეორე ნაწილი 12 თავი.

-მამაჩემს დანაშაული არ ჰქონდა, გაგა ეს შენ იყავი და ხარ ცოდვებით სავსე.დანაშაულით მოდი ამ კომპანიაში და დანაშაულით ხარ დღემდე აქ.არავის შეეკითხე ეს სკამი შენ გეკუთბოდა თუ სხვას,ეს სკამი გიფარავს,ეს სკამი გიცავს იმ სიბინძურეებისგან რომელსაც სჩადიხარ

მე რომ მიყვარს (დიტო & ნათაი) /1/

ჟღალ ხუჭუჭა თმას ქარი დაუნდობლად უწეწავს, ფითქინა ჭორფლებით სავსე სახეს კი სიცივე აწითლებს. სულიერად უკვე იმდენად გაყინულია, რომ გარეგნულ სიცივეს ვეღარ გრძნობს, ვერც იმას გრძნობს თუ როგორ უსველებს ცრემლი ლამაზ სახეს და ვერც იმას თუ როგორ გაეყინა

ხმადაკარგული-სიტყვებით... (სრულად)

მიყვარს დღეების ეს მონაკვეთი. მუსიკის ხმის მიღმა სიჩუმის სმენა ვისწავლე. ნისლჩამოწოლილი ჰაერის მსგავსი მზერით ცას ვუყურებ და მეჩვენება რომ ბუნების მიერ შექმნილი ეს ფერადი ტილო:ყვითელ წითელი ფოთლებით, მწვანე ხასხასა ბალახებითა და უნაპიროდ გადაჭიმული

დედაჩემი ღამით მარტო ტირის

საბანში გახვეული ბალიშს ნელა და სევდიანად ასველებს ცრემლის წვეთებით, უხმოდ აკანკალებს დამძიმებულ ბეჭებს და ნელა, ძალიან ნელა იმშრალებს დანამულ ლოყას ბალიშზე... ჯოჯოხეთურად მსურს, ხელის გულზე მოვითავსო ყოველი ის, რასაც დედაჩემი იმსახურებს, ღიმილით