მთაწმინდის მთვარე {9}

მოთარეშე თითებს გრძნობდა სხეულზე, შეუჩერებლად რომ ლაშქრავდნენ თითოეულ ადგილს და ჟრუანტელიც უნებურად უვლიდა ტანში. -გააჩერე ხელი… ზედმეტ სიამოვნებას ვგრძნობ, ზედმეტი კიდე არაფერია კარგი.

შეგონება

თუ კაცში არის საღი გონება და სულს უმაგრებს სარწმუნოება ის არ დაუშვებს მისი სამშობლო ხელში ჩაიგდონ ვიღაც მონებმა

დეკემბრის 13-ს III

მძულდა სამყარო და მძულდა ყველა... მძულდა ჩემი გაორება... მძულდა რომ მალე გონებას დავკარგავდი და მერე აღარაფერი მემეახსოვრებოდა რაც ვთქვი...მძულდა ჩემი გიჟი მხარე...

4 ever (ნაწილი 1)

სიყვარული? მოულოდნელობებითაა სავსე... მე ისეთი ვინმე შემიყვარდა სულ, რომ არ წარმომედგინა... მიყვარხარ სამუდამოდ! შენი ელენე...

საქორწილო კაბა (დასასრული)

ვიდექი ერთ ადგილას მიყინული და ვუყურებდი საქორწილო კაბებს, ვუყურებდი როგორ ინგრეოდა ჩემი ოცნებები, ბავშვობის გულუბრყვილო და წრფელი ოცნებები, ძალიან მტკიოდა სული, რადგან ისიც შეძლეს რომ ჩემს ოცნებებს შეეხნენ და გაანადგურეს, დაამსხვრიეს უმოწყალოდ,

გაიქეცი! (თავი 11)

-იმ ღამეს თუ გულისხმობ იმ ტაქსში ჩემი დეიდაშვილი იჯდა და შენ არასწორად გაიგე...როგორც კი ეს ამბავი მომიყვა და დაგახასიათა ეგრევე მივხვდი ან შენ იყავი ან შენი ორეული...რაც შეეხება ჩვენ, ნისა…-ჩემთან მოვიდა ჩაიცუცქა და ხელები ხელებზე მომხვია

ბუმერანგი.მეორე ნაწილი 4 თავი.

-ის ჩემი აღარ არის,ის უკვე სხვისია.ბევრი რამ დავთმე მის გამო,უამრავ სხვადასხვა ადამიანებთან მქონდა შეხება,მაგრამ მის გარეშე დარჩენილს უდიდესი სიცარიელე დამრჩა.მეგობრებიც მყავს,ახლობლებიც მაგრამ იმ წლებს ვეღარასოდეს დავიბრუნებ.

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. VIII)

შენ და კლასიკური სიმფონიები?- გამეცინა, თუმცა შევატყვე ნაკლებად ესიამოვნა. - თუ გეტყვი, რომ შენს თავს მახსენებს? რა?! გაოცებისგან და სირცხვილისგან ოდნავ წამოვწითლდი. ხმა ჩამივარდა. - პირველად როცა ჩემთან დარჩი, წარმოვიდგინე როგორ ცეკვავდი. ოღონდ

შენელებული გულისცემა (თავი 15)

-ჯანდაბა, დამატებითი განათება ჩამირთეთ_ ტვინს დახედა ქირურგმა და უფრო მოაახლოვა ხედვა უკეთესი რომ გაეხადა. -ვიპოვე, სანამ დავიჭერდი ნაწილაკი გადაადგილებულა, ნახევარი წამიც და ამოვიღებ.

ლაზიერი /2/

ტყეში დავხეტიალობდი და ნელნელა გასასვლელისკენ მივდიოდი, ჩვეულებრივი ღამე იყო ლ, ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა და უმთვარო ღამე, ბნელოდა. სანათიც არ მქონდა თან, იმ ბნელ ტყეში გზას არაფერი მინათებდა ანუ რა გამოდიოდა გავიჭედე.