განსხვავებულნი (15)

-უკეთ ხარ? -სიტყვა ისე ამოვღერღე,გზისთვის არ მომიცილებია თვალი-სახლში რომ დაბრუნდებით,უკეთ მაშინ ვიქნები.კოკისპირულად წვიმდა,ნაწვიმარი ქუჩები,წვიმის სუნი მაშინვე მცემდა და სიამოვნებას მგვრიდა,თვალებს ვხუჭავდი

არჩევანი თავი 7

დილით ლიკამ გამაღვიძა ისეთი თბილი ხმით მეძახდა გინდა არ გინდა უნდა გამეხილა თვალები-მარიამო გაიღვიძე რა-აუუ ლიკ რაიყო?-მარტო ვართ სახში და ადერა მშია-ბიჭები სად არიან?-სავარჯიშოდ წაიყვანა ნიკამ ღიპი დაგედოთო

შემთხვევით შეყვარებული ^6^

მეგობრები ზღვაზე კიდევ ცოტახანი დარჩნენ შემდეგ დაიშალნენ და შეკრება საღამოსთვის გადაწყვიტეს. _ აუ როგორ მეძინებაა_თქვა ანანომ_ვაფშე ყველაფერი მეზარება _ იავნანა გიმღერო? _ კითხა ნიკამ _ არა მადლობა მერე რაღა დამაძინებს_გაიცინა ანანომ

კომა. თავი 5. "წვიმად გაფანტული ტკივილი"

რისი მეშინია? რისი უნდა მეშინოდეს? არ ვიცი და მაინც დამფრთხალი, უსუსური მწერივით ვთრთივარ და ვკანკალებ. თითქოს ვკარგავ იმას, რისი დაკარგვაც არ მინდა და ხელს ვკრავ მათ, ვინც მინდა რომ არასდროს წაიქცეს...

მე შენამდე ( ნაწილი მეცხრე )

უეცრად საშინელი ტკივილი ვიგრძენი რომელმაც მთელს სხეულში გაიარა და რამოდენიმე წამით გაგრძელდა,მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია.ცოტა ხანში დათო სასუსნავებით და ლუდებით ჩვენთან დაბრუნდა და ჩემთან საუბარი წამოიწყო. -ნიკა თუ 3 ლელოს დადებს,შეურიგდები?

ცხოვრების გზები (18-23 თავი)

ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა მამაკაცს, მრისხანე თვალები ოდნავ მოჭუტა და თავისი მზაკვრული გეგმის განსახორციელებლად პირველივე ჯერზე დანახულ ლურჯხალათიანთან მივიდა ფრაზით ,,- კიდევ გსურთ მკვლელისა და მისი თანამონაწილის დაჭერა?!“

ჩიხი (სრულად)

გაიმეორე მეთქი! ისევ ჩააფრინდა ხელზე და მთელი ძალით მოქაჩა -კლუბშია კლასელებთან ერთად -და შენ აქ არაა? სულ არ გკიდია სად წავა და სად მოვა ხო? დედას შევეცი შენთან როგორ ვტოვებ ან აქამდე? როგორ? ამოიღრიალა და გასაღებს დასწვდა.

თმენის ვალდებულება - IV

როდესაც შენ ცხოვრებაში მოდის განსაცდელი, განსაცელი არის გზა უფლისკენ. მიუხედავად იმისა, რომ ეკლესიასთან კავშირი სულ მაქვს, ქალაქების ტაძრების სიმშვიდე მაინც განსხვავდება მთებში მოქცეული ტაძრებისაგან. ღმერთი ყველგანაა, ადამიანები არიან

რომ არა შენ... III

სწრაფად დააჭირა ღილაკს... მეთოთხმეტე სართულზე, ლიფტის კარის გაღებისას დაფეთებული გამოხტა. - კარგია, მემგონი ვერ დამინახა. - იმშვიდებდა თავს და სიხარულისგან იღიმოდა. -ჯანდაბა ჩემოდანი. - ლიფტის კარი უკვე იხურებოდა, დაბნეულმა რომ გამოიხედა. -რა ჯანდაბა

ამილახვარი (დასასრული)

-მომავლის მოდაა. -რაა? რა სისულელეა! არანაირი კორსეტი და ტანზეგამოყვანილი კაბები? ამ ღამის პერანგებით უნდა ვიაროთ გარეთ? კიდევ კარგი ეკატერინე მედიჩი ვერ ხედავს ამას! -მე თუ მკითხავ, ძალიანაც მოსახერხებელია და გიხდება კიდეც.