შუა ღამე

როცა ცაზე ვარსკვლავი აღარ მოსჩანს და ღრუბელი გადაეკვრის როგორც ნისლი როცა ღამით უკანასკნელ ღერს ვეწევი ფიქრი შენსკენ კვლავ მოფრინავს

არ ვიცი რა დავარქვა!!!!!

- მითხარი, არ დაიღალე? - პასუხს საკმაოდ დიდ ხანს ველოდე , მაგრამ მხოლოდ სიჩუმე იყო, ზოგჯერ კი ეს სიჩუმე ყველაზე მეტს ამბობს.არ მინდოდა ზურგი მექცია მისთვის.. ჩვენთვის... კიდევ ერთხელ. კიდევ ერთხელ. ამ ერთხელ... იქნებ ახლა მაინც გამოვიდეს. ჩემს თავს

თითქოს არც ხარ

სიყვარული აღარ არის იმ დღეს გაქრა, ტყუილია მერე რა რომ ესეც მტანჯავს, მერე რა რომ დღეს მიყვარხარ - უკვე სხვა ხარ, -არ ვაპირებ გავაგრძელო, აღარ მყავხარ, ნახვამდის ვთქვი, და გაგიშვი თითქოს არც ხარ...

ახალი ეტაპი

ცხოვრების ახალ ეტაპზე, ახალი ემოციით დახუნძლულს გიწევს უკან მოიტოვო ყველაფერი, რამაც ხელი შეუწყო ჩვენი პიროვნების ჩამოყალიბებას, უამრავი შეცდომა და მიღებული გაკვეთილი, გზამკვლევია ახალი გზის და ეს გზა სწორი ნაბიჯებით უნდა გავიაროთ.

მომკიდე ხელი - თავი მეთხუთმეტე

-„ბოროტი! თავხედი! გატუტუცებული!“-გავიფიქრე და კორპუსს გავუყევი. ცას რომ ავხედე, კვამლისფერმა ღრუბელმა ავი მზერით მიპასუხა. შიშისაგან თვალები დავხარე, მაგრამ ყურების დაცობა ვერ მოვასწარი, რომ ცამ ავისმომასწავებლად დაიგრგვინა.

მისი ქალიშვილი (მეევსე)

_ისე მთხოვე , როგორც წესია და ვინ იცის, იქნებ დაგთანხმდე კიდეც!_ ვუთხარი ჭირვეულად. წამოდგა და საქანელაში ჩამსვა. სახლში შევიდა და უკან პატარა შავი კოლოფით დაბრუნდა. ჩემ წინ სერიოზული სახით დაიჩოქა და ბეჭედი გამომიწოდა: _ იქნები ჩემი საუკეთესო

ჩაკეტილი სივრცე დასასრული I ნაწილი

-აქ შენთან ერთად ყოფნა არ მინდა!- მომაბეზრებლად ვუთხარი და ოდნავ უკან დავიხიე -ნინი, ნუ მაღიზიანებ! - თვალები დამიბრიალა.

ცოდვილთა ოცნებანი (ნაწილი პირველი)

მახსოვს შუა ღამეს, რაღაცას მოვკარი თვალი! ერთი წამით მეგონა მომეჩვენა. დილით, რომ ჩავედი დაბლა, დავინახე, სისხლი გუბე. თავიდან ვერ მივხვდი, რატომ იყო ამდენი სისხლი, მაგრამ როგორც კი გვერდზე გავიხედე, დავინახე დედა როგორ იწვა. შიშისგან...

შორი მთიდან

ამბავი მოგვითხრობს სვანი ბიჭის სიყვარულის ისტორიაზე ჟღალთმიანი გოგონას მიმართ შუაგულ თბილისში, დაპირისპირბებეზე , ბევრ ტკივილზე, სიხარულზე და იმ ძველი სიყვარულით ცხოვრებაზე.

თბილისური ოდისეა (ნაწილი II)

სასაფლაოზე ქალის ფეხსაცმლის კაკუნი მდუმარებას არღვევდა, ასე რომ ჩასაფრებულიყო საფლავებს შორის. დადიოდა წვრილ-წვრილ კიდეებზე და თვალებით ეძებდა იმ ერთადერთს. საყვარელი სახელი და გვარი რომ შენიშნა გაეღიმა, ისე როგორც იცოდა ხოლმე, სიყვარულით, ტკივილით